Search Results for: singh

Laten we het even niet hebben over onze hoeders van de wet (nog niets gehoord, overigens), maar de corrupte lieden die Singh’s leven hebben kapot gemaakt. Maak allereerst kennis met de edelachtbare rechter James Michael Welch die Singh in 2000 levenslang gaf, en merkwaardige zaken deed met een conservator die huizen en bezittingen beheerde die wegens dementia of sterfgevallen onder haar toezicht geplaatst waren.

Judge James Michael Welch

Janet Phelan schreef onderstaand artikel onder het kopje ‘Hoe koop je een rechter om’. Zij beschrijft hoe ene Melodie Scott, als President van C.A.R.E, huizen en bezittingen van ouderen onder haar beheer heeft. Zij wordt beschuldigd van het schenken van eigendommen aan haar familieleden, het overbelasten van de rekening van haar clienten, gelden die verdwenen zijn van de rekeningen van haar clienten, het verkopen van eigendommen tegen kelderprijzen, waarna een en ander het jaar daarna verkocht werd tegen topprijzen. Ook dat zij medische zorg onthield aan mensen onder haar zorg, hetgeen geleid heeft tot sterfgevallen, en beschuldigingen van zware beinvloeding van rechters. Ha, daar komt onze rechter in beeld. Ik laat Engelse flarden er in voor de waarheidsgetrouwheid en vertaal een en ander ter verduidelijking.

How To Bribe A Judge by Janet Phelan

September 11, 2009
I fear we are living in lawless times, distinguished only by the fact that so many Americans have not yet realized this. As painful as it may be to realize that the promise of freedom, of equal protection under the law, is a farce and an illusion, it is imperative we wake up before we lose everything.

In Engels in z’n geheel te lezen onder de volgende link:

http://www.tulanelink.com/tulanelink/judicialbribes_10a.htm

Het stuk stelt dat wanneer een rechter grote sommen geld leent met zijn huis als onderpand, en vervolgens weer redelijk snel terugbetaalt, dit een gekende methode is om te verdoezelen dat hij of zij waarschijnlijk verrijkt wordt door een buitenstaander. Wanneer het inkomen van een rechter niet toereikend is om de lening terug te kunnen betalen, dan ligt het voor de hand dat de gelden ergens anders vandaan komen. Met betrekking tot Rechter Welch onthullen de stukken dat hij meerdere malen zijn onderkomen in Redlands beleend heeft, ergo belast heeft, met leningen die onmogelijk terugbetaald konden worden op basis van zijn salaris gezien de korte tijd die hij nodig had om het terug te betalen. Als volgt: In 1998 namen Welch en vrouw Ginny een lening van $217.000 op die zij volledig afbetaalden in maart 2003. Februari 2003 namen zij nog een lening op, nu voor een bedrag van $234.000, die zij volledig afbetaalden op 10 juni 2004. 17 mei 2004 namen ze weer een lening op, nu voor $358.965. Uiteraard is dit keurig gedocumenteerd. Onderstaand stuk gaat wederom over Welch onder het motto: ‘Hoe win je in de rechtszaal’, oftewel door iemand toe te laten die beide zijden vertegenwoordigd. Wegens het gegeven dat Welch met pensioen gaat verklaart een lokale advocaat, die anoniem wenst te blijven, dat Welch probeert de verdachtmakingen te ontsnappen die hem achtervolgen vanwege zijn akties als toezichthoudende rechter.

Estate of Denial

How to win in court: Judge hearing case also representing both sides (CA)

November 26, 2012

Judge Welch will be retiring from the bench on November 21. A local attorney, speaking on conditions of anonymity, stated that Welch is attempting to escape the “taint” relating to his actions as probate judge in San Bernardino County.

Maak nu kennis met Dennis L. Stout, openbare aanklager, de man die zich in alle bochten heeft gewrongen om Singh te pakken te krijgen en daarbij niet schuwde om criminelen in te zetten. Onderstaand legt hij uit waarom hij niet verder ging met zijn pogingen om aanklager te worden van San Bernardino County.

InlandPolitics.com

Politics, Government & Business in California’s Inland Empire

Posted by Dennis L. Stout

Posted March 12, 2010 at 12:10 pm

Dennis L. Stout

Today I am announcing my decision not to seek the Office of District Attorney of San Bernardino County.

The recent corruption prosecutions are a case in point. I can’t take money from the good ole boys club that controls the majority of our elected officials.

Hij zegt dus dat de recente corruptie zaken daartoe geleid hebben en dat hij weigert geld aan te nemen van het clubje van mannen dat het merendeel van de gekozen officials controleert. Nou lees even onderstaande reaktie. Van een collega nota bene:

Prosecutor Dane WIllemson on August 30th, 2012 6:24 pm

Do you remember the Singh Case. Setting up an innocent men in Jail for the rest of his life because of a testimony made by a drug dealer. You offered a false testimony to the drug dealer. So you could make an career and now you are talking about corruption? Who is corrupt?

Deze openbare aanklager stelt dus keihard het volgende” Herinner jij de zaak Singh? Een man die onschuldig is heb je voor het leven gevangen laten zetten vanwege een getuigenis van een drugsdealer. Jij hebt een valse getuigenis door de drugsdealer af laten leggen (waarbij de drugsdealer o.a. strafvermindering kreeg –PL). En allemaal zodat jij carriere kon maken, en nou praat jij over corruptie? Wie is hier corrupt? De Amerikaanse autoriteiten gaan hier luchtigjes overheen, ze hebben immers een dader. Van de Nederlandse hoogwaardigheden mag je verwachten dat ze na deze informatie heel hard gaan lopen. Tot dusver niets van gemerkt! Volgende week komen de drugsdealer en andere getuigen aan de beurt, waarna pijnlijk duidelijk wordt hoe Singh er bij gelapt is; al 32jaar om precies te zijn, om maar niet te spreken over het verlies van z’n vrouw en dochter. Het is bevrijdend om van deze verachterlijke lieden een overstap te maken naar het Game Developers Dutch Breakfast dat ik de afgelopen week in goede banen mocht leiden bij ‘s werelds grootste advocatenkantoor; DLA Piper. Geweldige keynote, Arjan Brussee, medeoprichter en COO van Boss Key Productions, en een heerlijke publiek:

Een en ander werd mogelijk gemaakt door een bijdrage van het Stimuleringsfonds en werd knap georganiseerd door Alessandra van Otterlo. Ik opende met ‘dat het me een beetje aan de bijbel deed denken, zoiets als het laatste avondmaal, in mijn geval het laatste ontbijt’. Het slot van het ontbijt, waarbij bedrijven een z.g. elevator pitch van een minuut voor hun dienst of product doen, kreeg een wending waarbij zelfs ik met m’n mond vol tanden stond. Nadat laatste spreker Mark van Kuijk zich excuseerde en zich liet vervangen door Menno Deen, intelligente entertainer pur sang, werd het ABC spel gepresenteerd waarbij mensen in de zaal een envelop kregen waarvan ze de inhoud moesten voorlezen wanneer de letter aan bod kwam. Leuk toch?! Ik stond paf toen het zich als volgt ontrolde:

A: Always happy to see Peter Laanen, that is you

B: Business Breakfast, that is what you do

C: Closing a chapter, it felt so short

D: Dutch Game Garden, welcome on board

E: Entertaining, always fun when you’re there

F: Family, you totally care

G: Group, we all say together…3…2…1..0 (all together) We will miss you so!

P: Peter, that makes sense

Q: Question for the audience, let’s try this again!

R: Repeat, counting down 3….2…1…0

Peter Laanen we’ll miss you so!

Eh….ja….zoals ik later meldde, daar kan geen krat champagne tegenop! Tevens ben ik blij dat ik via mijn aktiviteiten bij de Dutch Game Garden een steentje bij kan dragen aan de verdere ontwikkeling als zodanig. Ter afsluiting een moment van afkeuring over het huidige sollicitatie systeem in Nederland, waarbij je in de meeste gevallen op de eerste pagina al je leeftijd dient te vermelden. Astrid, de meest energieke net 50-er die ik ken, krijgt standaard brieven waarbij haar medegedeeld wordt dat haar kwalifikaties niet aansluiten bij wat er gevraagd wordt. Pijnlijk kan je dan konstateren dat ze niet verder gekomen zijn dan de eerste pagina en geen snipper over haar kwaliteiten gelezen hebben. Voila, het gezicht van AMR waar een dagshift van 12 uur een eitje is.

En van wie krijgen de ambulancebroeder van Nederland een ride-along en presentatie in Californie? Precies!

Lees die brief nou eens goed!

Denk je nou echt dat de Koning die brief heeft ontvangen? Dat beweert althans de Directeur van het Kabinet van de Koning, wiens naam niet genoemd wordt. Alhoewel die bewering weer beweerd wordt door mevrouw Mw. mr. M. Beuker. Kijk eens naar het kenmerk van de brief: REK! Waarschijnlijk is de rek er nu wel uit! In ieder geval hebben jullie nu allemaal het adres van Jaitsen Singh en kunnen jullie hem een kaartje ter ondersteuning sturen. Het spoorde mij weer aan tot het schrijven van een e-mailtje naar de verantwoordelijke dames en heren:

From: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>

Date: 2016-02-16 14:46 GMT-08:00

Subject: Jaitsen Singh

To: "Vemden, Marco-van", DVC-CA@minbuza.nl

Cc: "Jones, Renee", Rachel Imamkhan <info@prisonlaw.nl>

Dames en Heren,

Heden ontving ik van Jaitsen Singh een afschrift van de brief van de Directeur van het Kabinet van de Koning, voor deze Mw. mr. M. Beuker met de volgende mededeling:

"Op verzoek van Zijne Majesteit de Koning bericht ik u, dat de Koning uw brief van 12 januari jl. heeft ontvangen en ter behandeling in handen heeft gesteld van de Minister van Buitenlandse Zaken.

Tot mijn spijt moet ik u mededelen, dat de Koning u niet persoonlijk kan helpen."

Als contactpersoon van Jaitsen Singh wens ik te weten welke acties er nu daadwerkelijk genomen zijn, buiten het gegeven dat er brieven gestuurd zijn die niet geopend zijn, althans nog niet op het moment dat MP Rutte Gov. Brown in San Francisco ontmoette. Dat was dus 5 (zegge vijf) weken nadat de laatste brief in "Sacramento" aangekomen was

Graag antwoorden op de volgende vragen:

*Heeft MP Rutte daadwerkelijk voor Singh gepleit?

*Heeft MP Rutte inderdaad de smeekbrief van Singh’s zoon Surender overhandigd?

*Wie lobby’t er nu namens Singh bij Gov. Brown of diens Kabinet?

Op dit moment heerst er volkomen onduidelijkheid over wat er gaande is

De brief in handen gesteld van de Minister van Buitenlandse Zaken betekent dat we wederom bij "Af" zijn. Gaat de Minister wederom de pers laten weten dat hij achter het gratieverzoek van Singh staat en vervolgens door de Consul Generaal (hoewel die er niet meer is) een brief namens hem laat schrijven die helaas keer op keer niet persoonlijk aan Gov. Brown overhandigd kan worden. Heeft Gov. Brown ook maar een van die brieven gelezen?

Kortom; volkomen onduidelijkheid wat er nu gaande is, behalve het feit dat Jaitsen Singh keer op keer teleurgesteld wordt en zich in alle realiteit er bij neer moet gaan leggen dat hij in de gevangenis komt te sterven. Voordat dit echter het geval is dienen we de zaak nogmaals op zijn merites te beoordelen, waarna er gepaste maatregelen genomen kunnen worden om Singh alsnog levend uit de gevangenis te krijgen.

In afwachting van nadere berichten, verblijf ik,

Hoogachtend,

Peter Laanen

Is dit nu zo vreemd wat ik vraag? En nog netjes ook! Laat ik het anders stellen, wanneer ze er inderdaad zo intensief mee bezig zijn als ze beweren, dan moet dat antwoord toch zo uit hun koker komen? Inmiddels zijn er drie volle dagen verstreken en net voordat het weekend aanbreekt komt er een bericht van het Consulaat in San Francisco met als bericht: “je zult zo spoedig mogelijk van ons horen”! Komt dat vanwege het afnemen van de media belangstelling? Niet meer in de spotlight, dan taant de aandacht. Zo die er ooit echt is geweest. Wie weet krijg ik nog een bevredigend antwoord. Ik hou jullie op de hoogte en we laten niet los! Laten we het toch nog even over de power van social media hebben, dat me direct weer naar Sparta brengt, en weer naar het kampioenselftal van 1959, en met name naar de speler met die gebreide trui aan:

Twee weken geleden werd ik via LinkedIn benaderd door Aad Kanij, een schoolmakkertje die ik, schat ik, 54 jaar niet gezien heb. Wat mij zo trof in zijn herinneringen van vroeger was het volgende dat hij me schreef nadat ik hem vroeg wat er zo al met hem gebeurd was gedurende de kortstondige (!) onderbreking van onze vriendschap:                              “Leuk weer eens iets van jou te horen – wat gaat de tijd toch snel. Wij liepen vroeger gezamenlijk naar school (Tarcicius??) en jij de hele weg maar Dries van Dijk (Sparta) nabootsen met uittrappen zoals Andries dat deed”.            Het eerste dat hij zich herinnerde, te gek, ik was helemaal weg van Sparta en wanneer we dat hele rot end naar De Bruin straat liepen, via de Vierambachtsstraat, kwamen we veelal een fietsende man tegen onderweg naar z’n werk (een bank). Inderdaad, de man in de trui, en de keeper van landskampioen Sparta. Immer vriendelijk naar ons zwaaiend wanneer we “Aaaandriessss” riepen. Ja, toen moest je er wel een baan bij hebben als semi-prof. Mijn held viel van zijn voetstuk toen hij naar Feyenoord verhuisde en tweede keeper werd achter Eddy P.G. Ach, na al die jaren heb ik het hem posthuum vergeven, dankzij Aad Kanij. En Sparta blijft lekker winnen: gisteren op de PC de 3-1 overwinning bekeken. Heerlijk gevoel! Overigens, wanneer jullie dit lezen hangen Astrid en ik in de lucht, onderweg naar……….

We gaan onze laatste maanden in de V.S. besteden aan wat ‘zaken’ die nog op de verlanglijst staan. En in Memphis blijft het niet bij Graceland; we mengen er nog wat blues bij en andere activiteiten van belang. Ivar bewaakt het fort met Tinley en weet dat op alle flessen met drank streepjes staan, en aanlengen is er ook niet bij! Ja, jullie hoeven ons echt niet zo onschuldig aan te kijken; jullie zijn gezien!

Kijk nou toch, Elvis houdt ook nog een oogje in het zeil! Kan geen toeval zijn. “Are you lonesome tonight” gaat voor Ivar in ieder geval niet op, hoe ik ook op mijn streepjes sta!

Even maakte m’n hart een sprongetje toen ik deze foto onder ogen kreeg.

Ik dacht, heel dom natuurlijk, onze eigen Mark Rutte heeft een deal gemaakt met Gov. Jerry Brown over de gratie van Jaitsen Singh. Helaas, niets was minder waar. Zie onder een triest relaas van de laatste maanden. Mijn opmerkingen in het reguliere blauw, quotes en dergelijke in rouwzwart, want zo voelt het ook aan. Daar gaan we dan; beantoording via Plv. Consul Generaal Djoeke Adimi:

“In navolging van het gesprek van MP Rutte met Governor Brown van California op zondag 31 januari j.l. heeft Ambassadeur Schuwer dinsdag 2 februari een vervolggesprek gehad met Mr. Daniel Calabretta, deputy Legal Affairs Secretary in het kabinet van Governor Brown, over het gratieverzoek van dhr. Singh.”

Onze ambassadeur wordt afgescheept met een………deputy! Maar het wordt nog erger:

“De heer Calabretta lichtte daarin toe dat de Gratiebrief van 23 december wel op het kantoor van de Deputy Legal Affairs Secretary is ontvangen, maar nog niet aan de Governor was voorgelegd. Dit zal op nadrukkelijk verzoek alsnog gebeuren. Echter, de hoop dat dit tot een positief resultaat voor dhr. Singh zal leiden is uiterst gering, aangezien Governor Brown slechts éénmaal eerder gedurende zijn ambtstermijn van 5 jaar een zogenaamde ‘commutation of sentence’ heeft gehonoreerd, en dit betrof een zaak die door de Supreme Court naar hem was verwezen.”

M’n maag komt nu in opstand, die brief lag gewoon daar te verstoffen, de laatste 5 weken, en een onderknuppel geeft alvast een voorschot op de uikomst. Ik stel me zo voor dat Rutte zoiets gezegd heeft van “kent U Singh?”. Brown: “de gevangenis, de Sing Sing?”. Rutte: “nee, ik bedoel onze Nederlandse gevangene waar U een gratieverzoek voor heeft ontvangen”. Brown: “nooit van gehoord, maar weet je wat, laat Schuwer morgen met een van m’n mensen in Sacramento bellen, dan kunnen wij nu weer verder met ons samenwerkingsgesprek”. Nou is dat merkwaardig omdat Singh via Consulair Medewerker Marco van Vemden een brief kreeg, gedateerd 10 december, waarin gesteld wordt dat de ondersteunende (gratie) brief van het Ministerie van Buitenlandse Zaken 8 december 2015 is overhandigd aan Gouverneur Brown:

Wat heef-tie nou wel en niet gekregen, en heeft dit allemaal wel plaatsgevonden of wordt ons een rad voor de ogen gedraaid? Het volgende bericht werd door voormalig Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt op kerstdag verstuurd voor, en ter opbeuring van, Jaitsen Singh.

Van: "Meijenfeldt, Hugo von" <Hugo.vonMeijenfeldt@minbuza.nl>
Datum: 25 december 2015 19:48:37 CET
Aan: "Vemden, Marco-van" <Marco-van.Vemden@minbuza.nl>
Kopie: "info@prisonlaw.nl" <info@prisonlaw.nl>, "peter@laanen-thebrand.com" <peter@laanen-thebrand.com>
Onderwerp: Gratieverzoek (graag doorsturen aan de heer Singh)

Geachte heer Singh, beste Jaitsen,
Zoals beloofd laat ik iets van mij horen vanuit Nederland.
Op 7 december jl. ben ik aangekomen. Anderhalve week later heb ik op het Ministerie van Buitenlandse Zaken overleg gevoerd hoe wij uw gratieverzoek nog verder kracht kunnen bijzetten.
Het meest krachtige signaal zou afkomstig zijn van onze minister-president Marc Rutte. Hij is van plan 31 januari 2016 in San Francisco aan te komen en op die dag of vlak daarna een ontmoeting te hebben met governor Jerry Brown. Inmiddels zijn de signalen van het Governor’s Office dat de ontmoeting doorgaat positief. Er staan heel wat onderwerpen op de agenda, maar ik ben er in geslaagd ook uw zaak op de agenda te krijgen.
Een belangrijk aandachtspunt was nog wel het gevaar dat de governor bij het definitief maken van uw Parole request gelijk uw Gratieverzoek zou afwijzen. Die datum ligt namelijk vroeg in januari. Inmiddels ligt er een brief van Ambassadeur Schuwer uit Washington bij Governor Brown om de besluitvorming over beide zaken op te schorten tot de ontmoeting met onze Minister-President Rutte.
Op deze manier denk ik er alles aan gedaan te hebben wat in mijn macht ligt uw zaak tot op het hoogste niveau te bepleiten.
Met hartelijke groeten,
Hugo von Meijenfeldt

Ook een brief van Ambassadeur Schuwer die niet gelezen is door Brown? Het is om moedeloos van te worden. Zeker ook wanneer bureaucraten gaan bluffen als Hugo von Meijenfeldt tegenover mij deed:

From: Meijenfeldt, Hugo von <Hugo.vonMeijenfeldt@minbuza.nl>
Date: 2015-10-26 10:05 GMT-07:00
Subject: RE: Introductie
To: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>

Beste Peter,

De mogelijkheid om Brown aan te spreken op 20 november was inderdaad mijn eigen initiatief en heb ik aan Rachel doorgegeven. Het is wel zaak dat ik tijdig een gratieverzoek van Singh zelf in handen heb (niet dat jouw verzoek geen invloed heeft, maar dit is een formeel vereiste). Ik zal dan Singh’s verzoek met mijn met goud omrande steunbrief in zijn handen drukken. Ik zal hem vragen mij niet begin december naar Nederland te laten terugvliegen zonder Singh aan boord!

Groet, Hugo

Vervolgens weer zo’n mooie datum:

———- Forwarded message ———-
From: Meijenfeldt, Hugo von <Hugo.vonMeijenfeldt@minbuza.nl>
Date: Sat, Dec 5, 2015 at 12:00 AM
Subject: Singh
To: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>

Beste Peter,
Gisteren en vandaag is alles in een vloek en een zucht gelukt, namelijk bezoek aan Singh resp. brief in handen van Brown.
Ik had donderdagochtend opeens de mogelijkheid om naar Singh te gaan en omdat hij mij in zijn brief had gevraagd persoonlijk langs te komen lukte het mij in alle besognes niet meer jouw deelname te regelen.
Brown zag tot zijn spijt geen mogelijkheid mij lijfelijk de hand te drukken, maar heeft de ondersteuningsbrief voor de gratie wel persoonlijk door zijn PA in zijn handen gedrukt gekregen en weet inmiddels hoe zwaar dit door de Nederlandse regering wordt opgepakt.
Ik stuur Jaitsen, Rachel en jou maandag het verslag van het gesprek, mijn ondersteuningsbrief aan Brown en de brief van de vertrouwensadvocaat uit 2000.
Veel succes als Goedheiligman morgen. Ik moet dan echt even een eindsprintje voor mjjn reis trekken, jammer dat ik er niet weer bij kan zijn.
Met hartelijke groeten,
ook aan Astrid,
Hugo

Uiteindelijk heeft hij hem nooit gesproken en of die brief persoonlijk in Brown’s handen is gedrukt, daar zijn ook geen getuigen van te vinden! Ik sluit af met het volgende antwoord van BuZa op kamervragen:

Directoraat-Generaal Straffen en Beschermen

Directie Sanctietoepassing en Jeugd

Datum 27 november 2015

Antwoord vraag 8

De minister van Buitenlandse Zaken heeft uw Kamer op 18 november 2015 over de consulaire bijstand aan de heer Singh in zijn brief naar aanleiding van het verzoek van het lid Omtzigt gedaan in het ordedebat van 7 oktober 2015 (kenmerk 2015Z18429) als volgt geïnformeerd:

Sinds aanvang van zijn detentie heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken aan de heer Singh de reguliere consulaire bijstand verleend, die onder meer inhield dat de heer Singh met regelmaat bezoek ontving van een consulair medewerker.

Hij is in ruim 31 jaar tijd 39 keer bezocht waarvan vijf maal in 2015. Vanwege de druk in de media! Al met al is hij gedurende die periode in een 12-tal jaren helemaal niet bezocht. Met regelmaat……niet bezocht. Verspreid deze ‘Luim’, de Nederlandse overheid moet nu echt eens met de ballen op tafel komen en een eind maken aan deze schandalige periode waar men zich al verheugt dat hij over drie jaar weer voor parole in aanmerking komt (op z’n 74e), een wetenschap die wij vorig jaar ook al hadden. De Duitsers hebben de beste uitdrukking om het bovenstaande te beschrijven: ‘Zum kotzen’.

De vrolijke versie. Gaan we meemaken dat Mark Rutte morgen, nadat hij bij Gov. Jerry Brown vandaan komt, regelrecht naar CMF Vacaville gaat om Jaitsen Singh op te halen. Komt mooi uit want Vacaville is halverwege Sacramento en San Francisco.

Zie je onze Minister-President al staan voor de gevangenispoort, met z’n roltong, al zingend “Singh comes home” ?!

Het zal in ieder geval de omgeving van dit trieste gevangenis-ziekenhuis opleuken! Ik heb in mijn vorige Luimen al omschreven hoe het aanvoelt om daar aan te komen, en daarna naar binnen te gaan.

Als senior adviseur heb ik een drietal tips voor Mark.

Tip 1: Jerry Brown kan heel geestig zijn; laat hem dan ook de leukste zijn!

En, het was ook echt leuk, ik schater niet zo maar.

Tip 2: zet hem naast een aantrekkelijke vrouw, er is vast wel iemand in de posse die daar aan voldoet:

Hij is wat onwennig in het begin, maar smelt gauw!

Tip 3: praat NOOIT over zijn relatie met Linda Ronstadt!

In een andere omgeving, toen ik hem eens introduceerde, maakte ik de faux pas om te melden dat ik indertijd best jaloers op hem was. Twee verschillende werelden, maar ze steunde hem enorm toen hij een gooi maakte naar het Presidentschap. Het predikaat Governor Moonbeam hielp hem indertijd niet over de streep. Even serieus nu! Mark, je moet nu echt je stinkende best doen om alle fouten goed te maken die de overheid de afgelopen 30 jaar gemaakt heeft. Ik heb gisteren nog even het Singh dossier doorgelezen om niet al te vrolijk en te optimistisch te zijn, maar het is soms bij de wilde konijnen af. En dan de kilheid van sommige van die ambtenaren die ons vaderland dienen, veelal een tweetal regels om maar van dat gezeur af te zijn. Of gewoonweg keihard ontkennen dat ze bepaalde toezeggingen gedaan hebben. Okay Mark, onze voormalige CG Hugo von Meijenfeldt heeft je genoeg ammunitie meegegeven om Brown te overtuigen, en dat kan je! Tijdens het debat over de Teevendeal was je op je paasbest (en deemoedig) en trad derhalve ook niet af. Bravo! Nu Singh vrij krijgen, Cisco, Tesla en facebook, die je o.a. gaat bezoeken, hebben hun hoofdkwartier al in Nederland, dus dat is meer een geval van toerisme. En daarom ben ik er van overtuigd dat jij en Jaitsen Singh op de maten van dit liedje swingend “Vacaville” verlaten (wel even op de tekst van ‘Louis Prima’ klikken):

Louis Prima – Sing,Sing,Sing (With a Swing

Is dat nou te veel gevraagd om een man te helpen die 32 jaar onschuldig vast zit? Go Mark, go like the wind. Be the wind!

Even een recapitulatie. Uit m’n column van 19 september 2015;

Jaitsen Singh: wat deze man doorgemaakt heeft valt met geen pen te beschrijven en zijn wilskracht houdt hem in leven. Deze man had al vrij kunnen zijn als hij bekend had, want dan valt er met de aanklager een deal te maken. Immers, dan heeft hij z’n dader te pakken. Jaitsen weigert dat, hij heeft het niet gedaan, dus bekent hij niet. Mede dankzij een negatieve brief van de NL overheid “we nemen hem niet terug” (daar kwam het op neer), werd zijn verhoor tot vrijlating negatief gehonoreerd en komt hij daar over drie jaar weer voor in aanmerking. Dan is hij 74, kan waarschijnlijk helemaal niet meer lopen, en uitgeblust.

Even uitleggen, omdat ik jullie anders verlies: het Ministerie van Buitenlandse Zaken (BuZa) zou april vorig jaar bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie (V&J) lobbyen voor resocialisatie van gevangene Singh. Helaas lukte dat niet op dat moment omdat het Consulaat in San Francisco niet in staat was om BuZa in beweging te krijgen. PrisonLaw, eigenlijk de enige partij die Singh door dik en dun ondersteund heeft, wendt zich tot de Nationale Ombudsman. Ombudsman vraagt V&J om opheldering, waarna V&J naar BuZa wijst (wat een bekend gevoel!). BuZa, in het nauw vanwege kamervragen, meldt formeel dat ze Singh politiek gaan ondersteunen. Waar heeft dit toe geleid? Minister Koenders trekt een grote broek aan en stelt het gratieverzoek van Singh te ondersteunen. Geweldig toch?! Koenders gaat een brief naar Goeverneur Brown sturen. De volgende truc was bedacht; Minister Schultz bezoekt Californie in november en in haar slipstream zal Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk de brief van Minister Koenders (overigens geschreven in San Francisco en ondertekend door Von Meijenfeldt) overhandigen. Helaas, er wordt geen passende datum gevonden en het bezoek gaat niet door. Eerste gemiste kans. Uit mijn blog van 15 november na mijn bijna wekelijkse bezoekje aan Singh:

Het gesprek gaat maar over een ding; het gratieverzoek aan Goeverneur Jerry Brown dat Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt persoonlijk gaat overhandigen.

Gaat CG Hugo von Meijenfeldt San Francisco met een mega verrassing verlaten?

Jaitsen Singh praat 2 uur lang op me in om ‘alstublieft’ met Hugo mee te gaan. ‘U kent hem Peter’. Ik beloof hem Hugo vandaag te bellen. Na ruim twee uur ga ik uitgewrongen en met een hug voor Jaitsen de gevangenis uit, en de zon in. Tijdens een klein uur rijden naar huis gonzen de gedachten door mijn hoofd. Zou hij na 31 jaar gevangenis als geschenk voor zijn 71e verjaardag volgende maand het mooiste kado van z’n leven krijgen? Geef hem gratie Goeverneur Brown, de man heeft meer dan genoeg geleden en is bovendien onschuldig!

Von Meijenfeldt is niet in staat om Goeverneur Brown te bezoeken en persoonlijk de brief te overhandigen en schrijft mij het volgende:

“Brown zag tot zijn spijt geen mogelijkheid mij lijfelijk de hand te drukken, maar heeft de ondersteuningsbrief voor de gratie wel persoonlijk door zijn PA in zijn handen gedrukt gekregen en weet inmiddels hoe zwaar dit door de Nederlandse regering wordt opgepakt.”

Tweede gemiste kans. 25 december, het is kerstmis, schrijft Von Meijenfeldt het volgende aan Singh:

“Het meest krachtige signaal zou afkomstig zijn van onze minister-president Marc Rutte. Hij is van plan 31 januari 2016 in San Francisco aan te komen en op die dag of vlak daarna een ontmoeting te hebben met governor Jerry Brown. Inmiddels zijn de signalen van het Governor’s Office dat de ontmoeting doorgaat positief. Er staan heel wat onderwerpen op de agenda, maar ik ben er in geslaagd ook uw zaak op de agenda te krijgen. Een belangrijk aandachtspunt was nog wel het gevaar dat de governor bij het definitief maken van uw Parole request gelijk uw Gratieverzoek zou afwijzen. Die datum ligt namelijk vroeg in januari. Inmiddels ligt er een brief van Ambassadeur Schuwer uit Washington bij Governor Brown om de besluitvorming over beide zaken op te schorten tot de ontmoeting met onze Minister-President Rutte. Op deze manier denk ik er alles aan gedaan te hebben wat in mijn macht ligt uw zaak tot op het hoogste niveau te bepleiten.”

Ook deze brief wordt, als gebruikelijk, door Sr. Consulair Medewerker Marco van Vemden naar Singh gestuurd. Marco is al zo’n kleine 20 jaar bekend met de zaak Singh (ook vanuit zijn consulaire periode in Los Angeles) en kent hem waarschijnlijk van haver tot gort. Okay…….tromgeroffel, gaat het onze Minister-President lukken om Singh vrij te krijgen?

Rutte gaat voor de grootste vis, daar ben ik na het laatste schrijven van Von Meijenfeldt van overtuigd. Toch?! Eigenlijk ben ik best benieuwd hoe ze daar in Las Vegas op zouden wedden. Is drie keer echt scheepsrecht of blijft Singh achter met de grootste kater uit zijn gevangenis leven. We weten het binnen twee weken; allemaal duimen, bidden of wat je geloof ingeeft. Ik heb het Tinley gevraagd, maar die was er niet zo zeker van. In ieder geval een leuk plaatje ter afsluiting van een serieus relaas.

Voor mij ligt de brief die Jaitsen Singh, met name aan mijn vrouw Astrid heeft geschreven, en waarin hij tevens de vurige wens uit, in rood, dat Astrid en ik hem spoedig bezoeken. Ook al omdat hij amper bezoek krijgt en steun van onze overheid inzake gratie ook zeer stroef (eufemistisch gesteld) verloopt. Deze man zit onschuldig vast. Iedere keer weer wanneer ik het dossier lees lopen de koude rillingen over m’n rug. De laatste keer dat we hem bezochten, in de beruchte San Quentin gevangenis, strompelde hij als het ware naar ons toe omdat zijn knie indertijd ook niet de juiste behandeling had gekregen. Niet alleen nam onze bewondering voor hem toe vanwege zijn niet aflatende strijdlust, maar ook voor het gegeven dat hij liever onschuldig in de gevangenis blijft dan er uit te komen middels een handje klap “schuldig” verklaring met de openbare aanklager. Op enig moment zongen we samen liedjes uit de oude doos van zijn tijd die hij zich nog herinnerde, zoals “Twee reebruine ogen” van de Selvera’s! Tranen delen met deze 71-jarige die vanaf het moment dat zijn vrouw en dochter gevonden werden practisch nihil ondersteuning heeft gekregen van de Nederlandse overheid; niet vanuit Nederland, niet van het consulaat dat indertijd in Los Angeles gevestigd was. Singh heeft jullie hulp nodig!

Even weer in een notendop wat er speelt (tekst van PrisonLaw Nederland die Jaitsen Singh juridisch ondersteunen):

Singh werd ruim dertig jaar geleden, in april 1984, aangehouden voor vermeende betrokkenheid bij de moord op zijn eigen vrouw en dochter. Na een zeer langdurig en zeer merkwaardig verlopen proces is hij veroordeeld voor die dubbele moord, tot een levenslange gevangenisstraf, maar wel met uitzicht op voorwaardelijke vrijlating (Parole). In april 2015 is de heer Singh al 31 jaar gedetineerd – ten onrechte!Singh heeft alle betrokkenheid bij de moorden altijd en tot op de dag van vandaag ontkend. Er zitten veel haken en ogen aan de veroordeling van Singh. Er is sprake geweest van een corrupt onderzoek en een samenzwering door de politie en het Openbaar Ministerie tegen Singh, om hem ten koste van alles veroordeeld te krijgen. Dit blijkt onder meer uit het volgende: Er zijn deals gesloten met kroongetuigen die, in ruil voor een beloning, belastende verklaringen hebben afgelegd. Deze kroongetuigen waren drugsverslaafde criminelen; Deze getuigen hebben later verklaard dat zij door de politie en het Openbaar Ministerie instructies hebben gekregen om valse verklaringen af te leggen. Zij hebben later hun beschuldigende verklaringen ingetrokken; Vlak nadat de belangrijkste getuige zijn verklaring introk en hij onder ede zou worden gehoord, is hij onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen; Er is belangrijk DNA-bewijsmateriaal op verdachte wijze kwijtgeraakt, zodat hiernaar geen onderzoek meer kan worden gedaan met moderne technieken. Dit DNA zou de onschuld van Singh kunnen aantonen; Er is slecht forensisch onderzoek verricht; De jury is selectief samengesteld.

In de brief van vier kantjes beschrijft hij hoe een cel deelt met acht mede gevangenen; een cel die eigenlijk plaats biedt aan zes. Men heeft hem geinformeerd dat er een bedreiging naar hem geuit is in zijn nieuwe gevangenis in Vacaville, maar men weigert zijn verzoek tot een eenmanscel, waarvan er behoorlijk veel van zijn. “Slapen is bijna onmogelijk”, schrijft hij. Zondag ga ik hem bezoeken, wat zou ik hem namens onze niet willige overheid mee kunnen delen? Dat ze er alles aan doen om gratie voor hem te krijgen? Al was het alleen maar op humanitaire gronden! Ik heb geen idee. Singh heeft natuurlijk geen vriendjes in hoge kringen die voor hem lobbyen. Voor veel ambtenaren is 17.00 de tijd om het kantoor te verlaten en over drie jaar kan immers weer voorlopige vrijlating voor Singh worden aangevraagd. Ach, als je al zo lang zit kunnen er nog wel een paar jaartjes bij. Staat de Bokma koud schat? “Nederland” is vanaf moment EEN (april 1984) nalatig geweest en is nog steeds niet van plan om het prioriteit te geven. SCHANDE! Help Singh door een bijdrage aan PrisonLaw Nederland:

http://www.prisonlaw.nl/nieuwsberichten/165-crowdfunding-singh-30-jaar-onterecht-gevangen

Ik moest dit schrijven, ik zou niet met opgeheven hoofd volgend jaar mei vanuit Californie naar Nederland kunnen vertrekken terwijl in de tussentijd er iets vreselijks gebeurd zou zijn met Jaitsen Singh. Laat ik afsluiten met wat hij daarover schrijft:

“Astrid: ik ben ENORM voorzichtig; constantly op mijn hoede. Slapen is bijna onmogelijk: niet wetende wie wie is/mij wat zal/kan doen.”

Verschrikkelijk toch! Laten we gezamenlijk er voor zorgen dat deze arme ziel uit de gevangenis komt.

Een vriend becommentarieerde mijn laatste Luim als zijnde wat somber. Moet ik zeggen dat beginnen met de Singh affaire me ook niet echt vrolijk maakte. Zeker niet na alle nieuwe details die boven water kwamen. Eigenlijk raakte het me zozeer dat ik die mooie Vaderdagviering er niet bij vond passen. Maar, wanneer ‘a picture paints a thousand words’ door mijn hoofd gonst, dan komt dit beeld er automatisch bij:

Beinsdorp, 17 juni 2023. De locatie: weelderige tuin gelegen aan de Beinse Zot. Aanwezigen: de stamvader (ik), vier van de vijf zonen (een in San Francisco gebleven), vier kleinkinderen, één met vriendin, één echtgenoot, één aanstaande bruid (maker van deze foto), één oom, één tante en als mascotte golden doodle Tinley. Wat een mooie gezelschap aan zo’n lange familietafel. Gastheer en kok, alsmede uitbater van de Beinse Zot: oudste zoon Rick. Zie hem aan het einde met wat keukengerei zwaaien om indruk te maken. Maar ere wie ere toekomt, hij heeft ons meer dan verwend, ook qua geestrijk vocht. Rechts op de voorgrond zoon Kaj, waarvan niet af te lezen valt dat hij ’s ochtends op Schiphol uit San Francisco aankwam. Bikkel. Het blij makende lied ‘Toen was geluk heel gewoon’, is hier optimaal van toepassing. Het kan dus wel! Daar laat ik het bij voor wat betreft de reguliere Luim, we duiken weer terug in het verleden van Ex’pression Center for New Media, later omgedoopt tot Ex’pression College for Digital Arts. 1998 was het opwindende en creatieve geboortejaar, ook blij makend dus!

Maar moeder Jo was onverbiddelijk, “eerst school afmaken”.

Dan gebruikte ze één van haar verbluffende ‘one liners’, die me altijd zijn bijgebleven: “je kunt toch wel dansen, al is het niet met de bruid”. Oftewel, ga lekker op het toilet zingen. Immers, een douche hadden we niet, we moesten indertijd naar het badhuis. De landing op Schiphol haalt me ruw uit m’n gedachten en na alle formaliteiten staan oudste zoon Rick en vrouw Imelda me op te wachten om me naar het Havenziekenhuis te brengen. Tijdens de rit naar Rotterdam breng ik hen op de hoogte van de ontwikkelingen in de Verenigde Staten en word ik geïnformeerd over de situatie van mijn moeder, die ze onlangs nog bezocht hebben. Niet goed.

Na een klein uur komen we bij het Havenziekenhuis, en gezegd moet worden dat het er in de loop van de jaren cosmetisch niet op vooruit is gegaan. Ma reageert verheugd wanneer ze ons ziet en geeft me een dikke knuffel. Maar oh, wat is ze broos. Er is van de flinke vrouw niet veel overgebleven. Ze vertelt enthousiast dat ze binnenkort naar huis mag. “Om te sterven,” geef ik aan, onderweg naar Düsseldorf, nadat we emotioneel afscheid hebben genomen. Bedrukt komen we na zo’n twee-en-een-half uur in Düsseldorf-Hubbelrath aan, waar de hele familie in de armen gesloten wordt en Astrid er voor zorgt dat de inwendige mens ook aan z’n trekken komt. Na veel gepeins in het weekend besluit ik m’n vlucht van zaterdag de 13^e naar Miami te annuleren, waar ik o.a. SoftImage zou bezoeken, een bedrijf dat software voor 3D computer animaties produceert. Want, mocht het zover komen met m’n moeder, dan wil ik er bij zijn. Allereerst informeer ik Gary die laconiek reageert: “you gotta do what you gotta do, Pete.” Inderdaad, dit moet gebeuren. Na hem wat ‘to do’ zaken te hebben aangereikt, dienen een aantal afspraken geregeld te worden. Astrid laat me met rust, ze weet dat dit een paar weken vol stress gaan worden. Ze houdt de jongens ook bij me weg, hetgeen enerzijds prettig is en anderzijds pijnlijk. Er is ook zo ‘fucking’ veel te doen. Woensdag Kasteel Moersbergen met Frans van Mackelenberg. Of je op bezoek komt bij de inquisiteur. Daarna naar het ziekenhuis, waarna Eckart me bij hem thuis in Driebergen verwacht rond 20.00. Conference calls tot het me duizelt, en vrijdag worden Astrid en ik in Lommel verwacht om het papierwerk inzake het huurhuis dat we op het oog hebben af te ronden. Zaterdag hebben mijn broers in Rotterdam afgesproken om te bezien hoe we omgaan met de situatie van onze moeder, en uit te vogelen wie voor wat zorgt. Prettig is in ieder geval dat het WK voetbal bijna begint, een evenement waar onze moeder naar uitziet. Het Nederlandse team ziet er goed uit:

Leuke dingen in woelige tijden, herkenbare gasten!

Het werken thuis in Düsseldorf, althans de eerste paar dagen, was een verademing. Tevens gaf het me nog wat tijd om afscheid te nemen van enige ex collega’s van Arcade, met name Olli Sondermann, de financiële man met wie ik het fatale reorganisatieplan kerst 1997 had opgezet. Prettige lunch, waarbij de jeugdige Sondermann me ‘herzlich’ bedankt voor alle wijze lessen. Die schopt het nog ver! Woensdag 10 juni brengt m’n trouwe (laatste maand) Mercedes me naar Kasteel Moersbergen waar de immer serieuze Frans van Mackelenberg me opwacht met een waslijst aan vragen. Oh wat zou hij er plezier in scheppen om de hele boel op te blazen. Ik bewaar, soms met de grootste moeite, mijn kalmte en kan veelal pareren waar hij mee aan komt zetten. Maar onaangenaam is het, en ik vraag me in alle eerlijkheid af welke chemie er tussen zo’n kerel en Eckart überhaupt kan zijn. Uiterst koel nemen we afscheid van elkaar en ik neem me stellig voor om bij Eckart een boekje over hem open te doen. Op naar Rotterdam nu, wederom het Havenziekenhuis. Aan de situatie van ma is niet veel veranderd, broos maar toch nog zo scherp als een scheermes. Ze hoopt maar dat de bloembakken aan het balkon goed door de buren onderhouden zijn. We babbelen wat over vroeger, en met name ook over haar schrijftalent. Voor het Charlois’ Kinder Operettekoor Sylva, opgericht in het bevrijdingsjaar 1945, had ze de tekst voor de Oosterse Operette ‘Ali Baba en de 40 Rovers’ geschreven. Ma’s jongere broer Henk heeft me indertijd de verfomfaaide pagina uit het programmablad gegeven. Omdat ik zo bewaarderig ben! En die heb ik meegenomen om haar op te beuren.

Haar ogen lichten op: “dat was de première, ergens in november 1947, in het Colosseum Theater aan de Beijerlandselaan,” weet ze nog.

Ze glimt nu ze er weer aan denkt. “Hoe kom je daaraan,” vraagt ze nieuwsgierig. Ik leg haar uit dat Oom Henk mij een en ander van de familie gegeven heeft, waar dit ook bij zat. “Die Henk, altijd een boekhouder gebleven,” zegt ze met een halve grijns. “Is er een mogelijkheid in het ziekenhuis zaterdag naar Nederland-België te kijken ma,” vraag ik haar in alle ernst. Dat is in haar straatje. “Die eerste wedstrijd tegen de Belgen mag je niet missen hoor,” fluister ik in haar oor terwijl ik ze een afscheidskus geef. “Reken maar van yes, jongen,” wuift ze me na. M’n auto de Maasboulevard opsturend ben ik opgelucht dat ze nog zo pittig reageert, overigens met de wetenschap dat haar toneelspel net zo goed is als haar Ali Baba werk. Wat had ze er graag in doorgegaan. Maar ja, het leven was na de 2^e wereldoorlog niet zo eenvoudig. Aangekomen in Driebergen ontvangt Eckart me zoals alleen Eckart kan.

Donderdagavond, ondanks de domper van de gelijkmaker in blessuretijd (90+3), werden de Sparta spelers na afloop gedurende hun rondje langs de supporters hartstochtelijk toegezongen. En ook in de Bosselaar, onder onze tribune gelegen, kwam op een gegeven moment het ‘Sparta is dé club van Rotterdam’ er weer fris (hoewel…..) en spontaan uit. Rob en ik namen na deze laatste thuiswedstrijd afscheid van de gebroeders Bulsing, onze vrienden en vriendinnen uit Berkel, en eenieder die we na onze toilet triomftocht tegen kwamen. Iedereen werd verzekerd dat ook in het komende seizoen de Laanen muppets bij opgang 19, rij 4, te bezichtigen zouden zijn. Nu Twente nog zondag de genade klap (penalty’s?) toedienen en Europa is van ons. Voor de wedstrijd werden we geïnterviewd door RTV Rijnmond, waar Rob parmantig mededeelde dat Sparta beter is dan Feyenoord. Ach ja, de jeugd……

Deze Sparta selectie heeft ons hart gestolen, zeker weten! Droevig vond ik het heengaan van de ‘Girl from Ipanema’ zangeres met de fluwelen stem; Astrud Gilberto. Helaas nummer zoveel in een imposant rijtje van smaakmakende entertainers die de afgelopen maanden naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Daar komt je eigen sterfelijkheid om de hoek kijken. Dat doet me overigens aan Jaitsen Singh denken, die eind dit jaar de 79 kruisjes aantikt, waarvan hij er dan zo’n 40 in de gevangenis heeft doorgebracht. Een wonder dat hij überhaupt nog in leven is. Het gissen over zijn (on) schuld is na aflevering 2 van de documentaire ‘Een Amerikaanse nachtmerrie’ alleen maar toegenomen en zal met het oog op de komende 3 afleveringen zeker niet verminderen. Zo ook de vraag wat er gebeurd is met zijn zoon Surender, die van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. De laatste keer dat ik hem trof, toen we nog vol goede moed waren, was 8 mei 2016 in Vacaville prison, vlak voor mijn terugreis naar Nederland.

Een aardige man die ontzettend geleden moet hebben na de brute moorden op zijn moeder en zus. En eigenlijk ook over zijn afwezige vader, die zichzelf ‘dead man walking’ noemde. Hoe het ook zij, over één ding zijn Hans Pool en ik het zeker eens, niemand verdient het om zo lang gevangen te zitten. Wel ben ik benieuwd hoe jullie na aflevering 3 (NPO2 maandagavond) tegen deze hele affaire aankijken. Gaan we nu weer terug naar de Ex’pression saga; wat gebeurde er zoal 25 jaar geleden in Californië?

Maandag 18 mei komt hortend en stotend op gang.

De twee dikke ordners die we geproduceerd hebben, dienen nu aangevuld te worden met brieven ter ondersteuning van bedrijven in ons vakgebied, maar ook hardware leveranciers en TV en film producerende bedrijven. Mensen die claimen onze afgestudeerde studenten in dienst te willen nemen. Liefst beroemdheden, ‘Names’ dus. Twee van die mensen, studiobaas Arne Frager en Jane Metcalfe, ontbreken nog, dus die gaan we achter de broek zitten. Genoeg over Jane Metcalfe, want Arne Frager mag er ook zijn. Zijn studio, ‘The Plant’ in Sausalito, is beroemd geworden vanwege de beroemdheden die daar opgenomen hebben. Wat te denken van Prince, Mariah Carey en Whitney Houston? Meer? Fleetwood Mac, Aretha Franklin, Metallica en Santana. Daar wil je als afgestudeerde geluidsman wel werken, dunkt me.

Carlos Santana en Arne Frager: dikke pret

Nu de brief van Arne nog, zelf ook een ‘Name’ in de industrie. Even na drie krijg ik Arne te pakken, hij belooft de brief per koerier te laten bezorgen. Bij de derde poging krijg ik Jane Metcalfe om half 6 te pakken, maar die gaat de brief per fax versturen. Ook goed. Gary houdt zich in de tussentijd bezig met Steve Fee, die de tekeningen van het Sybase gebouw nodig heeft. Zo is het al met al gezellig rommelig, echter, de boeken zijn nog niet compleet. Na haastig een broodje naar binnen te hebben geslagen, komen tot onze opluchting de laatste documenten binnen en kunnen we gaan kopiëren bij Kinko’s. Lang leve de 24/7 maatschappij want de klok wijst inmiddels 10.45 PM aan, oftewel 22.45. Na anderhalf uur kopiëren besluiten we om de rest een uurtje of 7 later te doen, we maken te veel fouten. Voordat we naar Sacramento vertrekken, dus vroeg uit de veren. Alhoewel ik lichamelijk moe ben, komt de slaap moeilijk. Hier en daar vluchtige slaapmomenten, maar gelukkig breekt de nieuwe dag weer aan. 07.30 het karwei bij Kinko’s afmaken om vervolgens de weg naar Sacramento in te slaan. In de ‘forest green’ GM Van geven Gary en ik elkaar een ‘high five’, we zijn vol goede moed. Highway 680 naar Sacramento voert je niet bepaald door een inspirerende omgeving. Pas bij de brug over de Suisun Bay, van Martinez naar Benicia, wordt het interessant. Niet alleen vanwege het weidse watergezicht, maar meer vanwege de Amerikaanse mottenballenvloot die daar al roestend licht te wachten op de dingen (oorlogen?) die komen gaan.

“Pete, if only we could sell those for scrap value, we could buy Eckart out,” komt Gary uit de hoek. Gary heeft een natte droom om sloopwaarde van die boten aan te wenden om Eckart uit te kopen. “Just kidding man,” reageert hij omdat ik er het zwijgen toe doe. “Sure,” laat ik het erbij. Het lijkt me niet het moment om over uitkopen te praten terwijl we nog moeten beginnen. We passeren Vacaville waar het bord met ‘Premium Outlets’ me angstige voorgevoelens bezorgt. Merkartikelen, die toch al goedkoper zijn in de V.S., worden hier ook nog eens met hoge kortingen aangeboden. “Shopping around the corner, Pete,” leest Gary mijn gedachten. Inderdaad, winkelen is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Na Davis komen de contouren van Sacramento in zicht. Eigenlijk een suffig provinciestadje, dat omhoog is gestuwd in de vaart der volkeren dankzij de ‘hoofdstad’ status. En zelfs dan nog zijn ze niet in staat geweest om meer dan één professioneel topteam aan zich te binden. De Sacramento Kings zijn de trots van de stad, uitkomend in de National Basketball Association (NBA). Eigenlijk kende ik Sacramento alleen maar van het gelijknamige liedje van ‘Middle of the Road’, begin 70-er jaren.

Staat me nog levendig voor de geest! Die bezongen het als ‘de plek waar je moet zijn’. Eh…..nee. Maar goed, het bureau is daar, dus we moeten er wel zijn. Bij het bureau worden we ontvangen door Patty Wohl, die ons net als bij de eerste ontmoeting op formele wijze begroet. Niets van de opwinding waarmee we hen toen verlaten hebben. Strikt zakelijk gaat ze door onze documentatie heen. Ze wijst ons op de ‘Maxine Waters Legislation’, hetgeen betekent dat we vanwege deze wetgeving onderhanden werk dienen te beschouwen als ‘niet verdiend lesgeld’. En grappig genoeg betekent dit dat we er pas later belasting over hoeven te betalen, hetgeen goed is voor de cashflow. Gary staart inmiddels wat dromerig uit het raam, dit interesseert hem echt geen bal. Na nog wat kleine wijzigingen schudden we haar hand en gaan de klamme buitenlucht in, waar het kwik inmiddels tegen de 30 graden loopt. “Nou, dat viel mee,” begin ik tegen Gary. Die kijkt me aan of ik Swahili aan het spreken ben. “Sorry buddy,” herstel ik me. Soms heb ik dat in m’n enthousiasme, dan gooi ik er wat Nederlandse praat uit. Na terugkomst zijn we in staat de wijzigingen redelijk snel aan te brengen en vrijdag kan het pakket terug naar het bureau. Wel is het zo dat we, dankzij onze rechtstreekse presentatie, zo’n drie weken gewonnen hebben. Zaterdagmorgen 23 mei: verward word ik wakker, “waar ben ik,” mompel ik. Ah, ik herken m’n hotelkamer. Nog steeds in het Four Points hotel. “Shit,” Gary moet dadelijk naar het vliegveld en de wekelijkse rapportage moet er ook nog uit. Okay, het pakket met wijzigingen is gisteren naar het bureau gestuurd. Afspraken voor volgende week zijn gemaakt met de City Manager, John Flores, en de lokale Kamer van Koophandel. Een en ander is geregeld door Hope Spadora van Sybase en Liz Altieri, de lokale directeur van de Summit Bank. Wat ik niet wist is dat de City Manager degene is die het voor het zeggen heeft in een stadje als Emeryville. De Burgemeester is een gekozen positie, formeel hoofd van de gemeenteraad, maar heeft een full-time baan ernaast om in zijn levensonderhoud te voorzien. En dat is dus duur in Californië, zeker weten.

Kan wel eens klapjes krijgen. Niet fysiek natuurlijk, hoewel dat ook niet meer zeker is, maar gelukkig veelal in het geschreven woord. Ik schrijf al vele tientallen jaren, geef hier en daar mijn mening en moet zeggen dat ik er in het algemeen goed afkom. Begin 1987 begon ik columns te schrijven voor het computer weekblad AG (de Automatisering Gids), waarbij ik puntige verhalen schreef over de toenmalige computerheersers. Laanens Luim werd een goed gelezen wekelijkse rubriek. Echter, toen ik mijn opvolger bij Multi Function Computers (MF) op de hak nam, reageerde diens zwager als volgt met een ingezonden stuk: ‘ik word zo down van die clown’. En daarnaast meende hij me uit te moeten schelden voor ‘multispouse’, terwijl ik net in het huwelijk was getreden met Astrid. Dat vond ik echt natrappen. M’n zoon Rick, die destijds bij MF werkte, werd ervoor aangezien de betreffende editie op het bureau gelegd te hebben van mijn opvolger. De tekening van broer Rob in mijn november 1988 uitgegeven boekje Geheel Exclusief Laanens Unieke Luimen (GELUL) gaf dat goed weer:

Achter Rick doemde de imposante gestalte van mijn opvolger op wiens idee over papa Laanens nabije toekomst boekdelen sprak. Overigens kwam het boekje tot stand nadat de hoofdredacteur van AG in mijn columns begon te schrappen om adverteerders te sparen. Daar blijf je dus met je poten vanaf! Vandaar ‘GELUL’. Waar het om gaat is dat wanneer mensen reageren je mag stellen dat het leeft. Dus toen ik een kleine twee jaar geleden van m’n voormalige ‘partner in crime’ bij Ex’pression College een vernietigend ‘you were nobody without me’ kreeg, vatte ik dat op als een compliment. De andere lezers zien dan dat de karakters die ik beschrijf leven. Dat hij me daarna ook nog een hele lelijke e-mail stuurde, was wat minder. Overigens stopte dat onmiddellijk nadat ik een e-mail van zijn hand retourneerde waarbij hij de pijp (meerdere malen) aan Maarten gaf. Wie wat bewaart….. Dat ik vorige week na mijn stuk over Singh en Dekker een ‘zure verliezer’ genoemd werd, deed me niet zoveel. Uiteindelijk strijden we om Singh nog een paar laatste comfortabele jaren te bezorgen, en dat doel heiligt de middelen. Het voorafgaande kwam eigenlijk tot stand omdat plotseling het woord ‘onvoorwaardelijk’ in m’n hoofd schoot terwijl ik afgelopen week dit plaatje schoot:

Elke dag, nadat ik in alle ‘vroegte’ nagegaan heb wat ik van waaruit in de wereld dan ook iets te beantwoorden heb, fris ik me tussen 10 en 11 op, waarna Tinley stipt om 11 uur bovenaan de trap staat. Dus ook dit keer, maar ik zag in de spiegel op mijn weg naar boven dat de snor enigszins over de bovenlip uitstak. Even fatsoeneren dus. Dat was dus het moment dat Tinley er niet over nadacht om weg te gaan, maar dat ze er geduldig bij ging liggen. Prachtig. Onvoorwaardelijke trouw, onvoorwaardelijke liefde. Alleen kritiek wanneer haar etensbak leeg is. Terecht dus. De zon is zowaar ook gaan schijnen, dus dat wordt een heerlijk weekend met vooruitzicht op nog meer versoepelingen. Geniet!

Ondanks het weer was het eigenlijk een goede week; op de maandag na. Ofschoon verwacht, voelde de afwijzing van de eis van het kort geding dat Jaitsen Singh via z’n (gesponsorde) advocaten had aangespannen, als een stomp in m’n maag. Waarom? Omdat het ronduit zei ‘sterf maar in de gevangenis’. Ik heb het vonnis bestudeerd en ik moet zeggen een mooier voorbeeld van ‘copy, paste’ ziet men zelden. Alle loze argumenten van de afgelopen jaren bijeen geveegd in een lang document. En die landsadvocaat, pion van minister Dekker, bracht ze allemaal als voldongen feiten. En die rechter dacht ‘dat zit juridisch lekker in elkaar, daar kan ik me qua afwijzing geen buil aan vallen’. Vandaar nu uitleg wat ik in m’n hoofd had toen ik in de vorige Luim minister Dekker vier letters meegaf:

Ik had de deun ‘YMCA’ van de Village People in gedachten, zij het met een ietwat gewijzigde tekst. Toen dacht ik nog, dat kan eigenlijk niet, maar nu, met een wegkwijnende Jaitsen in m’n hoofd, denk ik; “fuck it”. Hier kom-tie (hou de melodie in gedachten): “Fuck You, Minister Dekker, it’s you, I said, Fuck You Minister Dekker, boo you”. Yes, dat lucht op. Tot op zekere hoogte, Singh is er niet mee geholpen. Maar er is een god! Dinsdag rond het middaguur meldden twee trouwe volgers (dank Gineke en Frieda) dat de kwestie Singh behandeld werd op NPO1. Ik snelde me naar de TV, en jawel, daar werd tweede kamerlid Michiel van Nispen geïnterviewd inzake het kort geding. Heel verstandig zei hij zich niet in de juridische problematiek te willen begeven, maar wel benadrukte hij dat de menselijke maat volledig uit het oog verloren is. Echter, minister Dekker was nog niet van hem af, wederom zouden er kamervragen gesteld worden. Mag ook wel na zijn motie van juni vorig jaar, waar minister Dekker zijn kont mee heeft afgeveegd! In ieder geval gloort er weer hoop. Woensdag kopte de Volkskrant als volgt:

Jeetje, nu wordt het de ombudsman ook teveel! Overigens dezelfde ombudsman die ruim vier jaar geleden in de ‘copy en paste’ activiteiten van BuZa en V&J trapte en mijn klacht inzake Singh ongegrond verklaarde, na het eerst in behandeling te hebben genomen. Waarschijnlijk heeft de ombudsman na al die jaren ook het licht gezien! Nadat Astrid als eerste Singh bezocht, maart 2015, en vervolgens mij introduceerde (in San Quentin), zijn er zoveel misstanden aan het licht gekomen dat het onbegrijpelijk is dat die hotemetoten niet eens een keer hun verantwoordelijkheid nemen. Denk menselijke maat, check of je nog wel een hart hebt. Zo niet, dan stop ik levenslang de volgende deun in het hoofd van minister Dekker: “Singh, c’est la vie”. Afgelopen dinsdag was het exact vijf jaar geleden dat ik terugkeerde naar de lage landen, en dat bevalt me zeer. Nu met behulp van anderen nog wat losse eindjes aaneenknopen. Zeker is dat we Singh in een kist niet als einde van deze saga zien. Fijne Pinksteren.