Laanen's Luim

Jullie hebben vast wel gemerkt dat ik van broer Rob en mezelf een selfie maak voor de wedstrijd en niet nadat we gewonnen hebben. Vertrouwen is alles! Selfie voor de wedstrijd tegen PSV:

Selfie voor de wedstrijd tegen Heerenveen:

Geweldig alle reakties op facebook (en de felicitaties, natuurlijk). Zonder dit te weten kregen de mensen achter ons de meest hilarische opmerkingen. Blijkt nu dat de man achter ons tijdens de wedstrijd tegen Heerenveen, een paartje vormt met de vrouw in de eerste foto. Juist, de vrouw die me aanspoorde om bij de polonaise aan te haken. Dit, beste mensen, is voor hen het uitstapje van de week, dat kan je zien! De wedstrijd als zodanig was een heerlijk op en neer golvende kraker, waarbij Sparta het eerste kwartier bijna kopje onder ging. Maar, conform het credo van mijn Zeeuwsche moeder; “Luctor et emergo”, kwamen de Spartanen terug en overmeesterden de hooggeplaatste Friezen. Zo, dat zijn nog eens een behoorlijk aantal gemeenplaatsen op rij. Voor ons zaten een aantal eh….mag het nog een keer….allochtone jongeren, die helemaal uit hun dak gingen bij al het gezang dat van Ivar’s tribune kwam en die ouwetjes achter hen die lustig meezongen van “en Sparta is mijn kluppie, daar hou ik van. Ole, ole, enz.”. Na de wedstrijd gaan de gebroeders Laanen, alom bekend van de kleine blaasjes, getrouw naar het toilet alvorens zij de auto instappen. Daar stond een van die jongeren in de rij, die ik een welgemeende pluim gaf. Hij zei; “meneer wanneer we te wild zijn, moet u het zeggen hoor”. En; “wij zitten hier elke week en proberen meer en meer jongeren te interesseren voor die geweldige club die Sparta heet.” En het is waar, jarenlang heeft Sparta het moeten doen met een weliswaar trouwe oudere aanhang, doch af en toe met azijn zure commentaren. Op afstand deed ik daar bij tijd en wijle ook aan mee. Mea culpa. Enthousiasme, wat deze jonge man demonstreerde, is het mantra van dit Sparta. En van de wijk Spangen, waar veel Nederlanders van Marokkaanse en Turkse afkomst wonen, die ons geen strobreed in de weg leggen en ons onderweg vriendelijk feliciteren wanneer ze onze rood/witte shawls herkennen. Hulde! Sparta brengt ook bekering teweeg. Zie onderstaande foto:

Dat is mijn kleinzoon Felix, zoon van een rasechte Feyenoorder; zoon Rick. Felix vindt dat wanneer je op de rechter maasoever geboren bent, je bij Sparta hoort. Zo kon het dus zijn dat een tweetal weken geleden toen z’n vader hem ophaalde om alle drie de stadions in Rotterdam te bekijken, Felix zich hulde in ‘Het Kasteel 100’ t-shirt dat ik hem geschonken had, en de door zijn oma van moeder’s kant gebreide Sparta shawl. Dat was een schok voor Rick. Hij mompelde nog dat hij vanaf z’n 9e in Rotterdam-Zuid gewoond had en derhalve de schuld bij mij legde. Touche! Zo zie je maar wat zo’n kluppie, weliswaar AD 1888, teweeg brengt. In niet gerelateerd nieuws wachten wij nog steeds met spanning op de officieele reaktie van de Nationale Ombudsman. Van vriend Paul Nijssen, die hem naast zoon Kaj ook regelmatig bezoekt, begreep ik dat hij echt in een dip zit. Er MOET wat gebeuren! Ik ga iets verzinnen, ga me aan het Katshuis ketenen of iets dergelijks. Wanneer ik me al zo hopeloos voel, dan kan je nagaan hoe het er met Singh voor staat.Afgelopen dinsdag live bij BNR in een panel gezeten om de mogelijke gevolgen te bespreken wanneer of Clinton of Trump gekozen wordt. Wat kan je dan weinig bespreken in 30 minuten (met aftrek van de reklameblokjes). Het wordt nagelbijtend spannend, dat wel. Facebook stuurt je regelmatig ‘herinneringen’ van een aantal jaren geleden. Honkbalveteraan Jan van der Sande stuurde me een herinnering over een Delftsblauw bord dat nog steeds bij hem thuis op me te wachten lag. En ja, aangekomen in Ridderkerk overhandigde mij me een herinnering van 30 jaar geleden:

Vanwege dit sportief succesvolle toernooi in 1986, hetgeen omgekeerd evenredig was aan de financieele resultaten, werd ik voorzitter van de KNBSB. Vele toernooien werden door Astrid en mij bezocht, met als hoogtepunt de 1988 Olympische Spelen in Seoul, die alle officials uit eigen zak betaalden vanwege de precaire financieele situatie van de KNBSB. Mooie herinneringen, ook aan de 90% van de werkzaamheden die uit het zicht van de goegemeente verricht worden. Daarom een welgemeend compliment aan alle vrijwilligers die dat week in, week uit doen.

Zo op het oog een mooie opener over clubs en voetballers. Welnu, jullie kennen mij, het eerste is waar. Wat hebben mijn broer Rob en ik genoten afgelopen dinsdag toen Sparta, met 3 spelers in de gelederen van Jong Sparta, de miljoenenploeg van PSV klop gaven. En wat hebben die spelers de zanghoek van Ivar en z’n mannen bedankt.

Dik verdiend gezien het positieve gezang uit die hoek gedurende de hele wedstrijd. Maar het enthousiasme van de Sparta spelers is dermate aanstekelijk dat hele tribunes, jong en oud, luidkeels meezongen wanneer het lied over DE club van Rotterdam ingezet werd! Heerlijk! Morgen naar het matinee optreden van Paulien in het Crown Theater Aalsmeer. “The Club” is niet alleen een heerlijk intiem theater, maar je kunt er ook lekkere drankjes en hapjes scoren.

Het intieme theater ‘The Club’

Omdat het optreden van Paulien met een tweetal camera’s vastgelegd wordt, kunnen er nu maar rond de 80 mensen in, en er zijn nog een tiental kaarten beschikbaar. Ga lekker met ons mee, maken we er een feessie van!

Paulien Tickets

Even klikken en bestellen, dan zien we elkaar morgen!

Ja, BNR nieuwsradio. Aanstaande dinsdag ben ik tussen 11.00 en 11.30 live op BNR met Derk de Vos (Redakteur BNR) en Jurriaan Kalf (Amerika Econoom Rabobank) om mijn mening te geven over de invloed die de nieuwe president van de Verenigde Staten (Clinton of Trump) op diverse terreinen zal hebben. Na 18 jaar Californie en drie presidenten (Clinton, Bush en Obama) heb ik zo m’n gedachten over een aantal onderwerpen. Uiteraard heb ik nimmer zo’n malloot als Trump in dit hele circus meegemaakt. Romano van der Dussen was woensdagavond bij De Wereld Draait Door. We kennen het verhaal; ruim 12 jaar onschuldig vastgezeten in Spanje, vastgelegd in dit boek:

Wat wil Romano: “Ik zou graag zien dat Nederland mij verder helpt bij het zuiveren van mijn naam. En ook dat ze iets ondernemen om te voorkomen dat anderen die vastzitten in Europese buurlanden overkomt wat mij is overkomen. Het was verschrikkelijk. Wat ik beleefd heb, gun je je ergste vijand niet. Dat heb ik ook gezegd tegen minister Koenders van Buitenlandse Zaken.”

“Al tijdens mijn gevangenschap heb ik er vaak over nagedacht om een stichting te beginnen die mensen in mijn situatie daadwerkelijk hulp kan bieden. Ik zou straks graag een deel van mijn schadevergoeding gebruiken om dat te realiseren. Dit mag niemand meer overkomen.” Wat denk je van bijna 33 jaar onschuldig vastgezeten?! Gaat Romano nu Jaitsen Singh ondersteunen? Gaat Minister Koenders daadwerkelijk zijn invloed bij Governor Brown in Californie aanwenden om gratie te krijgen voor Singh? We zitten bovenop de bal, en ik ben natuurlijk zeer verheugd dat Singh ook dezelfde Nederlandse avocaat van PrisonLaw heeft.

Immers, Rachel Imamkhan heeft een cruciale rol gespeeld in de vrijlating van Romano. Drie zwaargewichten om Singh vrij te krijgen. Moet lukken zou je zeggen.

Bo-Peter: geboren in Hilversum, op de Engelse school in Dusseldorf, beetje internationale school in Belgie, om vervolgens in Californie via Concord- en Walnut Creekscholen af te studeren voor z’n Bachelor’s degree bij UC Berkeley. Leiden, 21 oktober 2016:

Overhandiging van het welverdiende Master of Arts in International Relations diploma. Vervolgens, belangrijk, de handtekening zetten in het beroemde zweetkamertje van Leiden:

Ja, ja, daar zwerft ook ergens de handtekening van Koning Willem Alexander, toen meer bekend als Prins Pils.Aangezien er niet meer dan vier aanwezigen per afgestudeerde mochten zijn, poseerden deze dan ook vol gloed naast de kersverse MA (Master in Arts):

V.l.n.r. GrootMA Riet, jonkie Ivar, Bo-Peter MA, MA Astrid en Pa Peter. Veel MA’s op een plaatje, dat wel! Helaas kon broer Kaj er wegens verplichtingen in zonnig Californie niet bij zijn. In gedachten, met een glas in de aanslag, was hij er op zeker bij!

Mooi, over tot de orde van de dag. 30 oktober gaan Astrid en ik met een aantal goede vrienden naar het optreden van Paulien in Aalsmeer. Afgelopen zondag waren we daar ook en genoten van het optreden van de Braziliaanse Lilian Vieira. Komt daar ook nog de heerlijke ambiance bij van een klein theater (115 plekken), rood pluche, en geweldige bediening. M’n liefje wat wil je nog meer? Nog meer vrienden mee hebben, natuurlijk! Kijk even naar

ticketpoint.nlPaulien is een Nederlands-Amerikaanse artieste en keert terug naar Europa met de theatertour Van Piaf to Porter. Deze in de Verenigde Staten ontwikkelde t…

en vergezel ons, maken we er een feessie van. Enne…..Paulien is geweldig, dat weet ik uit ervaring!

SINGH: afgelopen woensdag heb ik een uitermate goed gesprek gevoerd bij de Nationale Ombudsman. Eindelijk op een niveau met mensen die begrijpen waar het over gaat, en hoe nijpend de situatie is. Er gaat nog wat tijd overheen, maar ik ben zeer hoopvol. En, in alle eerlijkheid, waar het uiteindelijk om gaat is gratie voor Singh. Een van onze hoge meneren moet Governor Brown duidelijk maken dat het oneerlijk is deze man nog langer te laten boeten voor……ja voor wat eigenlijk? Bijna 33 jaar vast nu, en men vindt het hoopvol dat over twee jaar weer parool aangevraagd kan worden. Je zal toch maar in die nachtmerrie moeten leven!

Met excuses voor de Luimloze week, kom ik met een dubbeldikke terug. Van voor naar achteren. Wereldprimeur; gisteren met Astrid, met haar allereerste wedstrijd bij Sparta, op stap geweest naar Sparta’s burcht, het jubilerende Kasteel. Voor de gelegenheid had ze zich zelfs in mijn Sparta shirt gehesen! Het was een draak van een wedstrijd waarbij Sparta op de valreep tegen Willem II er nog een puntje uitsleepte (2-2). Maar sfeer was er genoeg. En na afloop toch nog even een plaatje geschoten voor het Kasteel:

Vooruit, ook nog die van Ivar met Astrid, ondanks dat hij met zijn sectie Sparta niet naar de overwinning heeft kunnen zingen.

Maar wat een positief gezang komt er uit die hoek, en dat de hele wedstrijd door: “zullen wij laten horen, ES-PE-AR-TA”. En: “Sparta is de club van Rotterdam”. Van die 100 heb ik er minstens 58 meegemaakt met als hoogtepunt het kampioenschap van Sparta in 1959. Het veld had toen nog natuurgras en lag omgedraaid. Mooie avond met dineetje afgesloten bij een ander Rotterdamse icoon; “Het Witte Huis”. Over “Het Witte Huis” gesproken, de race tussen Clinton en Trump wordt steeds grimmiger, maar wat mij het meest verbaasde de afgelopen dagen was de positieve mening van veel mensen over Donald Trump. Stevige verrechtsing van Nederland? Of aanbidding van een testosteron patser? Wanneer je zolang als wij in de V.S. hebben gewoond, dan weet je wat voor gruwel deze man is. Ja, wellicht is het kiezen uit twee kwaden, maar kies dan maar het kwaad dat je kent in plaats van de onberekenbare potentaat die in Trump schuilt. Laat de geschiedenis zich niet herhalen!

Einde zendtijd politieke partijen. Laat ik ‘ns even mijn agenda nabladeren (ja, lekker papier), Wat herinner ik me van vlucht KL605 naar San Francisco van 2 november? Weer zo’n ouwe 747 bak van KLM met stoelen die er voor zorgen dat je achterste naar zuurstof snakt, alsmede een massage. Vertraging van 50 minuten viel nog mee, de vrieskou aan boord niet. In San Francisco aangekomen werd ik voor het eerst in de afgelopen 18 jaar apart genomen; mijn vingerafdrukken klopten niet. Zie voorbeeld onder:

Waaaaaaat?! Als “eigenaar” van een green card sinds 2005 met onberispelijk gedrag (vind ik zelf) vond ik mezelf terug in een rijtje met 12 Hong Kong Chinezen –voor mij- die net als ik hun hele hebben en houden uit de doeken moesten doen, zij het in wat ongelukkiger Engels. Niets persoonlijks, maar na een uur of anderhalf was ik dan toch nog aan de beurt. Deze ambtenaar had wat meer begrip voor het feit dat mijn artrose pink ietwat afwijkt en binnen een wip kon ik m’n koffers ophalen. Zo, nu nog even het huurauto’tje ophalen en lekker op weg naar zoon Kaj. Helaas, de mijne was inmiddels vergeven. Na een half uur steggelen een upgrade zonder bij te betalen. Dat is al heel wat voor de oprechte Nederlander. Het weer was stralend, de wegen bekend en de ontvangst van Kaj vol warmte. Ook had hij voor voldoende “Jack” gezorgd en sommige stukken meubilair kwamen zeer bekend voor. Dan wordt geluk weer heel gewoon! Addertje en gras: maandagochtend 05.45 op om me naar San Francisco te begeven voor een lezing over Silicon Valley aan een delegatie van Hewlett Packard Enterprise third parties. Dat viel niet mee…..dat opstaan! Ben maar begonnen met een plaatje van de succesvolle HBO serie “Silicon Valley”:

Daarna rolde het vanzelf, prettige mensen in een prettige sfeer. Dinsdag het evenement; de jaarlijkse poolbiljartslag tegen Fred van Buiten (zie foto in vorige Luim). Na nederlagen in Concord, Alamo en San Ramon, besloot hij tot een thuiswedstrijd in Sunnyvale. Rood laken, bruin krijt, middelmatige keu; kortom, alle elementen waren tegen mij, en ik verloor partij 1 derhalve glansrijk. Na me te herpakken rolde ik naar de 3-1 eindstand (best of 5). Onverwachte wending: Fred sloeg een “winner takes all” voor. Huh?! “Maar ik heb toch al gewonnen?”. Fred glimlachte slechts en stootte af. Het mocht niet baten voor hem, de oude meester perste alles uit zijn frele lichaam (hopelijk leest Astrid dit niet) en nam wederom de cup met de grote oren naar huis. Thuishaven Kaj was wederom een oase waar het goed vertoeven was voor vader en zoon. Donderdagmorgen telefonisch BNR interview (j.l. dinsdag uitgezonden) met Derk de Vos inzake een “soft landing” in Silicon Valley.

http://www.bnr.nl/radio/inallestaten/10312064/we-mogen-onszelf-meer-op-de-borst-slaan

Mocht je het willen beluisteren. Maar al pratende besef je pas hoeveel er over te vertellen is. En, hoe licht mensen er over denken! De fantastische Maarten Sierhuis (NASA, Ejenta en grote man achter Nissan Zelfrijdende auto’s) had Fred en mij uitgenodigd voor een bijpraat lunch bij Cascal in Mountain View. Kan (en mag) er helaas niet al te veel over kwijt, wel dat het buitengewoon informatief en gezellig was. Tussendoor nog even een petje gekocht in S.F. bij Nike’s megastore voor de zonschuwende kale bol. Net als bij een juwelier staan de Nike Jordan Air basketbalschoenen in een afgesloten glazen vitrine:

Onwaarschijnlijk toch? Donderdagavond nog een mini reunie bij ons all time favoriete restaurant The Town House in Emeryville. Nostalgie galore. Even alle zakelijk dingen laten waar ze horen, werd de week afgesloten in Palo Alto met de borrel van de Koninklijke. Vanwege het niet droog houden, de nacht doorgebracht bij de gastvrije Van Buitens in Menlo Park. Weekend bij Kaj, met uitzondering van mijn bezoek aan de ziekenhuisgevangenis in Vacaville. Singh: zelden heb ik de veelal strijdvaardige Jaitsen Singh zo gedeprimeerd gezien. Het is tot hem doorgedrongen dat de eerstvolgende paroolzitting pas over twee jaar is. Dan wordt hij 74! Alle loze beloften van BuZa hebben hem ook geknakt, hetgeen ik me zo kan voorstellen. Voorbeeld: ik stuur 5 september een e-mail naar de nieuwe Consul Generaal, Gerben Kunst, in San Francisco om hem te vertellen dat Singh wel degelijk bezoek wenst te ontvangen, maar dat hij met een schone lei wenst te beginnen, dus graag met hem, zonder consulair medewerker Marco van Vemden. Dacht je dat die held van een Kunst mij terugschrijft? Daggut niet. Mede namens hem krijg ik een schrijven van BuZa dat nu ik weer in Nederland ben, me moet wenden tot de behandelend medewerker van de Verenigde Staten (naamloos) te bereiken op werkdagen van 09.00 – 12.30 uur via 070-348 5050. En als Singh een verzoek indient voor hervatting van de consulaire bijstand, het ministerie zal beoordelen of, hoe en wanneer de consulaire bijstand kan worden hervat. Voor m’n geestesoogst zie ik ambtenaren high-fives uitwisselen, met de regeltjes in de hand, onder het zingen van “Singh blijft in de Sing Sing”.

Dat de maximaal beveiligde Sing Sing gevangenis in New York staat weten ze toch niet. Na 2 uur ruk ik me los van Singh en maak de troosteloze weg langs het prikkeldraad terug naar m’n huurauto. Kaj vangt me op, we zien de Raiders (American Football) winnen van de Chargers bij BJ’s (eetpub) en lief laat hij me winnen in Walnut Creek met een potje pool. Natuurlijk nog even een selfie met onze eigen fire fighter en ‘s maandags weer terug naar het wat kouder geworden vaderland.

En inderdaad, op de achtergrond Bill Murray; geen Laanen dus! Ter afsluiting de volgende waarschuwing: wees probleemloos in het buitenland, het vaderland is meer bezig met burgers van andere landen dan de eigen burgers!

Zondag vierde jongste broer Rob z’n verjaardag en voor het eerst sinds mensenheugenis waren alle broers op dezelfde verjaardag aanwezig (lag aan mij). Eindelijk weer eens tijd voor een broertjesfoto:

V.l.n.r.: Aad, Rob, Hans (“ik zie, ik zie, wat jij niet ziet”) en uw notalist. Komend van:

V.l.n.r.: Pa, ik, Ma, daarvoor Rob, Hans en Aad. Nou, natuurlijk waren er hier en daar wat hobbels op de weg, maar met een gemiddelde leeftijd van 70,5 jaar mogen we niet mopperen. Overigens zit ik er onder, kejje nagaan welke twee de leeftijd omhoog krikken. En zo begon een nieuwe familievete. Geintje! Dinsdag mocht ik als redelijk vers bestuurslid getuige zijn van de Game Gala Awards, zeg maar de Oscars voor de beste games, creatie, muziek, etc. De Owls werden uitgereikt in eenzelfde soort setting met goede presentatie en donderend tromgeroffel (confetti) alvorens de winnaar(s) op het scherm verscheen. Mooi man! Hier alle dolgelukkige winnaars op toneel:

Soms mag je meegenieten van een Winnaar die je al sinds jaar en dag kent:

Little Chicken oprichter Michiel Sala met de twee door zijn team gewonnen ‘Owls’. Links van hem Monique van Reijen, en nu komt een hele mond vol: Research Coordinator at the Lectorate Play and Civic Media, part of the Faculty of Digital Media and Creative Industry’s CREATE-IT knowledge centre. Bij de Hogeschool van Amsterdam, dat wel! Die uil rechts, met dat naambordje waar ze hem moeten brengen wanneer hij verdwaalt, werd er nog eens aan herinnerd dat hij nu te maken heeft met de zoon van de man, Luc Sala, met wie hij in z’n computertijd van doen had. Eeuwige jeugd of bejaardenterreur? Het laatste heeft wel wat, dat weten ze nu ook bij BuZa! Overigens, en daar ben ik blij om, ik mag de zaak Singh persoonlijk komen toelichten bij de Nationale Ombudsman. Toch weer een stapje verder. Morgen vertrek ik naar San Francisco, alwaar ik een tweetal delegaties ondersteun, om een soort after service te geven, alsmede een presentatie over Silicon Valley. Never a dull moment, maar ook het sein dat volgende week zaterdag de Luim niet zal verschijnen. Dat weekend breng ik, evenals de meeste weekdagen, door bij zoon Kaj (partay!!!). Tevens het jaarlijkse kerst pool kampioenschap met Fred van Buiten. Hij meent door het te vervroegen een kans te hebben! Ondanks dat ik veel om hem geef, wacht hem weer een teleurstelling.

The battle of Alamo 2015. Ondanks het hulpmateriaal geen overwinning. Tot slot: kersverse moeders, wanhoop niet, Astrid blijft op haar post om jullie en de jonkies te verwennen. Ah, ik hou van happy endings!

Inderdaad, gisteren hield oudste zoon Rick z’n vermaarde maandelijkse buurtvrienden bijeenkomst in zijn eigen kroeg; de beinse Zot, en ik mocht er als adspirant lid bij zijn.

Omdat het geen bijeenkomsten zijn waarbij men het enerzijds droog houdt en anderzijds kort, had ik me in ieder geval van een slaapplek verzekerd. En, de stemming zat er inderdaad snel in, hetgeen ik probeerde vast te leggen:

Maar, vader of niet, hier mag toch geconstateerd worden dat zoonlief me op no-nonsens wijze verbood om daadwerkelijk een leuke collage te maken. Mokkend heb ik me er bij neergelegd hoewel ik naderhand wel uit volle borst heb meegezongen met Hazes (“Een beetje verliefd”) en toen we overgingen op country met Kenny Rogers (“Lucille”). Nadat we voor de derde keer het refrein “you picked a fine time to leave me Lucille” uitblerden, werd het programma ruw onderbroken en gingen we over tot de orde van de avond; zestiger jaren muziek. Tegen half drie heb ik m’n kooitje opgezocht en ik weet echt niet of ik van de ballotagecommissie het groene licht heb gekregen. Dat van Kroes en de Bahamas verbaast me niets. Immers, ik schreef bij het bezoek van Rutte eind januari aan Californie al dat ik hoopte dat er daadwerkelijk aandacht aan Singh besteed zou worden in plaats van al die toeristische tripjes (Apple, Tesla, Uber), welnu wie bleef er aan Uber plakken? Juist, Neelie Kroes, die er eigenlijk bij was om het belang van start-ups te behartigen. Je gaat me toch niet vertellen dat Kroes op 75-jarige leeftijd als start-up beschouwd kan worden?!

Voor haar hebben we het plaatje “Me, myself and I” aangevraagd van De La Sol. Afsluitend wil ik graag benadrukken dat ik j.l. donderdag echt puur onschuldig aan het tanken was toen De Telegraaf me ‘overviel’. Boze tongen beweren dat ik weer eens aandacht van de media, hoe dan ook, naar me toe trok. Plechtig beloof ik bij deze maar voor een goed doel de media te benaderen: Singh. Echter, alleen wanneer het moment zich daartoe leent. Nu dus in afwachting van de uitspraak van de Nationale Ombudsman. Singh wordt 72 in december, wellicht kan een van die makketakkers van BuZa eens een keer een reisje naar Californie maken om zijn gratie te bepleiten bij Governor Brown. Tgen die tijd zit hij 33 jaar gevangen! Ja, ik weet wat ik ben; Udo Jurgens schreef er een liedje over:

TRAUMTANZER

Maar in alle realiteit knokken we keihard door!

Precies vier maanden geleden arriveerde ik in Nederland, zo’n kleine drie weken na Astrid, die ruim baan wilde hebben tijdens de gewenste aanpassingen aan onze watervilla. Geen plaats voor mensen met twee linkerhanden! Na alle bureaucratie en waarschuwingen over het weer “dat gaat je opbreken wanneer je Californie gewend bent”, durf ik te stellen dat we ons helemaal thuis voelen. En dat weer……

Je dacht toch niet dat wij er zelfs maar over gedroomd hadden om mid september buiten te zitten omdat binnen nog ‘n kleine 30 graden genoteerd werd! Of dat we tijdens het door Handelsroute en mijn dappere ‘Brand’ klupje georganiseerde business/honkbal evenement, vanwege het EK honkbal in Hoofddorp, Nederland – Zweden kort gemouwd op de tribune konden aanschouwen.

Links naast mij voormalig PR Guru Ward van Beek, a joy. Het zomeravondpartijtje werd uiteindelijk simpel door ons Koninksrijk team met 8-3 gewonnen, waarna na de winst gisteren tegen Italie morgen de finale wacht tegen….. Zou verrassend Spanje kunnen worden. In ieder geval geslaagd evenement met een mooi aantal businessvrienden. Het werd ook een beetje de week van “De Amerikanen komen naar je toe deze zomer”. Deze week goede (business) vrienden Paula en Steve Breitbart uit Danville. Die vielen natuurlijk omver van dit weer. We deden Rotterdam aan, enerzijds om Ivar’s behuizing te bewonderen, anderzijds de nieuwe architectuur en de markthallen.

Na twee uur uitgebreid winkelen, ook door de Hoogstraat, kreeg ik ze zover om even een terrasje te pikken met een verkoelend biertje. Het leek potdorie wel werk! Op de terugtocht naar Loosdrecht nog even “hun” Brooklyn (Breukelen) bewonderd, waar Steve natuurlijk niet kon nalaten om te zeggen dat we het verkeerd schreven. Politiek hebben we maar vermeden…… Maar toch ook weer de “herinnert u zich deze nog” momenten in zo’n week. Bart Volkerijk, direkteur KNBSB en voormalig toppitcher, bracht Neerlands grootste honkballer, Hamilton Richardson, nog even bij ons groepje binnen. Hot shot Hammy zou die avond de eerste bal werpen. Herinneringen vlogen in het rond, maar de grootste die bleef hangen was toch deze:

Kon natuurlijk niet, een voorziter die op de werpersheuvel zo maar Hammy begon toe te zingen. Maar gelukkig heb ik me nooit zo bekommerd om dit soort “not done” etiquette. Had ik er verder mee kunnen komen? Wie weet. Wel had ik, toen ik aan de KNBSB-klus begon, gelijk gezegd dat ik het maar drie jaar zou doen omdat ik niet zou willen worden als die “anderen”. Welnu, zie de keus van de UEFA voorzitter en je weet wat ik bedoel! Ook kwam goede vriend Andy Houtkamp nog even aanwaaien, altijd bereid om na z’n 7e Olympische Spelen voor de NOS nog even de goede (honkbal) zaak te ondersteunen. Kortom; geweldig week en morgen natuurlijk met broer Rob en ons jonkie Ivar naar Sparta-NEC. Dan volgende week weer voorbereiding trip Silicon Valley eerste week oktober. Kan ik Singh ook weer een riem onder z’n hart steken. En natuurlijk lekker bij zoon Kaj verblijven (party!). In afwachting van de Ombudsman uitspraak voorlopig geen meningen mijnerzijds inzake wie dan ook. Het was me ‘t weekje wel, da’s zeker.

Vanaf practisch het moment dat onze oude buren Ann en Chip uit Californie door Astrid opgehaald werden van Schiphol, stapten we in de rol van toeristenbegeleider. En het leuke daarvan is dat je zelf ook dingen doet en beleeft waar je toch niet zo snel aan gedacht zou hebben. Dinsdagavond, terwijl Ann gezellig met Astrid herinneringen ophaalde, bracht ik met Chip door aan de TV; Zweden – Nederland. Uitleg hoefde ik slechts kort te geven omdat Chip binnen 15 minuten in dromenland beland was.

Ter herinnering (foto genomen in Alamo, Californie); Chip is de wat slordige Kerstman naast die statige Sint Nicolaas. Die dag telde dus ook niet echt, hoewel, eerlijk is eerlijk, het was de eerste keer was dat bondscoach Danny Blind geloofwaardig over kwam. En ja, hij kan het echt niet helpen dat een van z’n meest geroutineerde spelers een blunder van jewelste maakte (1-0 Zweden). Laat staan dat hij ze er zelf in kan schieten. Toch, Davy Klaassen?! Al met al hoop na het gelijkspel! Woensdag viel mij de beurt ten deel om Tinley bij de kapper op te halen terwijl Astrid naar Rotterdam toog met Ann en Chip om Ivar (zie foto boven op de voorgrond) te bezoeken. Astrid, meer Amsterdams georienteerd (kan ze ook niet helpen), werd door mij geadviseerd om over die prachtige Maasboulevard, via de Erasmusbrug, Hotel New York te bezoeken om daar iets genoegelijks te nuttigen.

Was ze nooit geweest! Daarna genieten van de Markthallen en Ivar’s kubuswoning. ‘s Avonds een gezamenlijke borrel, hetgeen ook nog aan gaat tikken en niet al te laat het kooitje in. Donderdag een heerlijke dag op de Loosdrechtse plassen doorgebracht met een zeer genoegelijke lunch bij de Beach Club Loosdrecht:

Het bracht m’n schoonzusje Wendy tot de volgende verzuchting: “Heerlijk! En dat gewoon in jullie dorp! Lijkt Ibiza wel”. ‘s Avonds te veel wijn in de man en aldus ontspon zich een verhitte discussie over Trump, hetgeen Astrid noopte tot een alcohol stop en gedwongen aftocht naar hun chaletje. Jaha, met onze democtratische principes valt niet te spotten! Gisteren alles weer koek en ei en om 09.15 togen we op weg naar Kampen. Kampen?! Jazeker, we wilden onze Amerikaanse vrienden bewijzen dat er in Nederland meer is dan Amsterdam (eigenlijk Rotterdam). Na een uur en 15 minuten belandden we in Kampen waar onze gastheer, Mr. Kampen Reinier de Wit, ons al op stond te wachten met een rolstoel voor slecht ter been zijnde Ann. What a guy! Via Kampen and Beyond – www.kampenandbeyond.com – en een persoonlijk bezoek had ik inmiddels al veel geleerd van de geschiedenis van Kampen. Allereerst een bezoek aan De Olifant.

Een van de twee overgebleven sigarenmakers in Nederland. Productie: 4,5 miljoen per jaar van cigarillo tot bolknak. Zeer interessante toer van tabaksbladen tot kwaliteitscontrole. Fantastisch! Reinout’s stadtoer was geweldig en kan ik iedereen aanbevelen, maar een ander hoogtepunt werd het museum. Het enige museum in Nederland waar alle Oranje’s levensgroot geportretteerd zijn en een rechtszaal met alle wijsheden die zich men maar kan bedenken. Astrid merkte heel puntig op dat de bar waar de advocaten aan stonden, overgenomen was door de Amerikanen wanneer ze door de ‘bar’ test moeten komen om gekwalificeerd te zijn als advocaat binnen een bepaald gebied. En toen moest ik plotsklaps weer aan BuZa denken, met name vanwege het vigerende beleid van Kampen toen het nog een stadstaat was in de 15e eeuw!

Singh gaat dit ook lezen en verzucht: “och was ik maar een Kampenaar”. Voor het overige laat ik het nu maar over aan de Nationale Ombudsman die ik dadelijk, eindelijk, het verslag van mijn hoorzitting kan doen toekomen. Gisteren na veel gezeur gekregen. Gisterenavond laat bij buren Yvette en Leendert nog even onze excuses gemaakt voor de luide discussies de avond daarvor, hetgeen onder het genot van wat gedistilleerds prima lukte! Morgen nemen we afscheid van onze oude buurtjes en en persoonlijk hoop ik dat Sparta Groningen verslaat, maar dit terzijde! En niet vergeten; Kampen bezoeken en die geestdriftige Reinier de Wit vragen om een toertje te doen.

Nou had ik dat van het Nederlands elftal wel gedacht, dus hoe verbazingwekkend de nederlaag tegen Griekenland ook was, verbaasde het eigenlijk toch niet. Uiteindelijk was het de voortzetting van een reeks thuisnederlagen. Voor BuZa had ik nog enige hoop voordat hun reaktie kwam op de door mij ingediende klachten namens Jaitsen Singh, aangevuld met de mijne. Het ontbreken van het verslag van de hoorzitting bij het schrijven van BuZa, waar ik natuurlijk zeer nieuwsgierig naar was, noopte mij tot het schrijven van de volgende e-mail:

From: Peter Laanen <peter@laanen-thebrand.com>
Date: 2016-08-29 12:12 GMT+02:00
Subject: Ref. DCV/CA-180/2016
To: DCV-CA <DCV-CA@minbuza.nl>
Cc: Bureau Nationale ombudsman <bureau@nationaleombudsman.nl>

Geachte heer van Wijngaarden,

Uw brief van 23 augustus in goede orde ontvangen.

Uiteraard teleurstelling over de nietszeggende antwoorden (eigenlijk ontbreken daarvan) en het plak- en knipwerk dienaangaand.

De antwoorden die als zodanig daarvoor aangemerkt kunnen worden waren immers reeds gegeven aan leden van de tweede kamer.

Maar dit terzijde.

Tevens heeft u het verslag van de hoorzitting, waar u in dit schrijven over rept, niet bijgevoegd.

Aangezien ik op de kortst mogelijke termijn de Nationale Ombudsman wil informeren over de bevindingen van BuZa en mijn op- en bemerkingen dienaangaand, verzoek ik u terstond genoemd verslag mij te doen toekomen, liefst per PDF naar mijn e-mail adres.

Hoogachtend,

J. Peter Laanen

Geen piep. Let wel, deze e-mail is dus van maandag! Voor de zekerheid had ik ook het kantoor van de Nationale Ombudsman gekopieerd, zodat ze bij voorbaat weten hoe de BuZa vlag er voor staat. Overigens staat de ‘C’ in DCV voor Consulair. Ze negeren gewoon mijn verzoek om een ontbrekend document alsnog te sturen. Angst? In ieder geval arrogantie. Had ik in vorige Luimen Minister Koenders van BuZa reeds omschreven als de man van de loze steun, dan werd zijn rol van papieren tijger deze week wel bevestigd toen hij de trip naar Turkije maakte om die Turken even de les te lezen. Op TV beweerde hij met droge ogen koeltjes dat die boodschap bij de Turken wel was doorgedrongen. Geenstijl.nl rapporteerde als volgt:

Bert Koenders: ‘Turkije altijd nummer 1’

Kiek ‘m staan. Ons Bertje. Als onze turfkaart van internationale dienstreizen klopt, is Koenders de eerste EU-politicus die Turkije bezoekt sinds Merkel in april voor een PR-shoot naar een vluchtelingenkamp ging. En dat was nog vóór de mislukte coup, die door Sultan Erdogan zo dankbaar is aangegrepen om de democratie buitenspel te zetten, het onderwijs te zuiveren, de pers de mond te snoeren en zijn (internationale) achterban nog verder tegen Koerden en Gülenisten op te hitsen. En dan is daar ineens Bert Koenders, in Ankara, op de foto met Turkse MinBuZa Mevlut Cavusoglu. Voor uw beeld: dat is de man die alleen al in deze maand het nieuws haalde door Oostenrijk ‘radicaal racistisch‘ te noemen, de Turkse vriendschap met Iran warm te houden, en Koerden te vergelijken met ISIS en ze allemaal out wil wipen. Da’s dus de man op de foto. Met onze MinBuZa. Die vlak voordat de Turken alle Koerden gaan uitroeien namens onze MinPres het bericht overbrengt "dat Nederland de militaire couppoging om de democratische instellingen in Turkije met geweld omver te werpen veroordeelt." En of de Turken alsjeblieft niet te hard willen vlaggen & toeteren in Nederland want er komen verkiezingen aan en de Nederlandse Nederlanders hebben het niet zo op toeterturken die Istanbul boven Klazienaveen verkiezen. Zoals Bürt Kündürs’ voormalige PvdA partijgenoot, Graaf Denküla:

Je zult begrijpen dat wanneer je een kleine vis als Jaitsen Singh niet eens kan helpen, dit uiteraard een ietwat te grote taak voor Koenders is. Ter afsluiting maar een gezegde uit Amerika dienaangaand: “don’t give a boy a man’s job”. Amen.

Binnen twee weken na de hoorzitting antwoord van BuZa; dat moet een record zijn. Is natuurlijk maar op een manier mogelijk, alle WORD gebruikers kennen het, knippen en plakken. Van de 3,5 pagina’s zijn er 2 zo ontstaan. En, zoals te verwachten, geen direkte antwoorden op mijn duidelijke vragen. Daar waar in dit schrijven BuZa zinsneden voorkomen als ‘vigerend beleid’, heb ik mijn vragen zo gesteld dat iedere Nederlander het begrijpen kan. In dat laatste schuilt waarschijnlijk de waarheid, zo simpel kan die vraag niet zijn, zo denkt men bij BuZ, wat schuilt daar achter? Dit trieste verhaal inzake Singh sleept zich voort, nu dus weer terug naar de Nationale Ombudsman. Zoals je leest bij veroordelingen; tot de dood er op volgt, en in Singh’s geval lijkt dat het gevangenis eindstation te worden in Vacaville, Californie. Laten we die papieren tijger nog maar eens tonen:

Jaitsen Singh. ©

Koenders steunt gratieverzoek Jaitsen Singh

Het ministerie van Buitenlandse Zaken zal een gratieverzoek van de 71-jarige Jaitsen Singh ondersteunen. Deze Nederlander van Surinaamse afkomst zit mogelijk al 31 jaar onschuldig vast in de Verenigde Staten, nadat zijn vrouw en stiefdochter werden vermoord.

Koenders besteedde dat weer uit aan zijn mannetje in San Francisco, die schreef een brief, en daarna werd er niets meer van vernomen. En bij BuZa vindt men dat normaal! Singh verwoordde dat als volgt na dit en vele andere gebroken beloftes:

Ken je die mop van Koenders, Schultz en Rutte die voor Singh gingen? Ze gingen niet! Laat ik afsluiten met een vrolijk relaas over ons kortste boottochtje, hetgeen me moeilijk valt na het voorafgaande, maar toch! Kleinzoon Felix was op bezoek maandag en dinsdag, hetgeen leidde tot een boottochtje met de California Dreamin’ op de Vecht waarbij de Mijndense Sluis de eerste hindernis vormt.

Felix en Tinley aan het relaxen tijdens de wachtbeurt bij de Mijndense Sluis. Schipper Astrid loodste ons er feilloos doorheen en na wat bruggetjes tuften we lekker de Vecht op. Totdat……de waterpolitie verscheen! We gingen 4 kilometer te hard! Maar erger, niemand aan boord had een vaarbewijs (Astrid bijna) en die van Tinley stamde uit Californie. Goede mannen echter die ons de les lazen en vertelden dat bij een boot die harder dan 20 kilometer kan een vaarbewijs hoort. En zo niet, dan wacht er een boete van €550. Ik verbleekte onder mijn gebruinde huid en liet alles aan Astrid over, mijn reddingsboei in donkere dagen. Vermanende vinger, waarschuwing en de opdracht om onmiddellijk terug naar huis te varen.

Achter de schipper, die van de zenuwen een saffie had opgestoken, het razendsnelle bootje van de waterpolitie. We zijn nog nooit zo snel twee keer door de sluis geweest. Maar, sloepje gaat begrensd worden zodat we er zonder vaarbewijs mee kunnen varen. En eigenlijk is dat meer voor de gasten bedoeld die af en toe willen varen, hetgeen nu mogelijk is. De moraal van het verhaal: je kunt je doel toch wel bereiken (waterpolitie dus) zonder met man en macht je aan regeltjes en andere ‘vigerende’ zaken vast te klemmen!