Category: Uncategorized

Deze morgen, bij het openen van de Major League Baseball site, was het eerste dat me trof de kop dat voormalige A’s linksvelder Yoenis Cespedes maar liefst drie homeruns had geslagen, 7 runs had binnen geslagen (van de eerste 10 die de NY Mets scoorden), zelf vijf runs scoorde en een uitroepteken plaatste door ook nog eens een honk te stelen.

Voor dit seizoen besloot General Manager Billy Beane tot afschuw van verstokte A’s fans, zoals de Laanens, om de beste speler van de A’s, derde honkman Josh Donaldson, tot diens eigen verbazing naar de Toronto Blue Jays te sturen. Is de film ‘Moneyball’, waar Brad Pitt de rol van Billy Beane speelde, hem naar het hoofd gestegen? Resultaat? A’s staan helemaal onderin in de American League West met een dubieus record: 100 fouten tot dusver, koploper in die categorie in beide honkbal leagues. En Josh Donaldson? In het American League all star team gekozen met een record aantal stemmen van meer dan 14 miljoen en waarschijnlijk dit jaar ook Most Valuable Player (MVP) van de A.L.

Josh wordt hier enigszins ruw gefeteerd met zijn walk off homer (betekent dat de Jays wonnen in het tweede deel van de 9e inning) tegen topteam Kansas City Royals. Dat brengt me bij Sparta; iedere keer wanneer ik iets hoor over Strootman, Falkenburg of een scorende Duplan bij Den Haag, en zo kan ik nog even doorgaan met spelers die deel uitmaakten van het Sparta degradatie elftal van 2010, dan kan ik wel kokhalzen. Dat laatste kan ook zijn omdat Sparta die proleet van een Aad de Mos als redder van ‘ons’ Rood en Wit had binnengehaald.

Dit is meer een Trump uitstralende coach; “ikke, ikke, ikke…….”, nou je weet wat daar op rijmt! In ieder geval lijkt het fair om te zeggen dat scheiden toch veelal lijden is, hoewel het na een huwelijk met een type als De Mos/Trump wellicht ongelofelijke opluchting geeft. Al het voorgaande leek me een aardige brug naar het succesvolle samenzijn a.s. vrijdag de 28e van het duo Laanen-Gruter. 28 jaar lief en leed (vooral lief) in Nederland, Duitsland, Belgie en de laatste ruim 16 jaar in het prachtige Californie. Veel meegemaakt, drie mooie jongens gebakken, die ook goed omgaan met de NL broers, en vooral uitgegroeid tot een team van formaat! En dan mid volgend jaar weer terug naar het vaderland, en ook dat gaat weer een feest worden. Onderstaand een aantal impressies:

Het begin: 28 augustus 1987, Kasteel Sypesteyn te Loosdrecht.

12 ½ jarig huwelijksherhaling in Las Vegas, 2000.

Halloween!

Stralend naast Goeverneur Brown, toen burgemeester van Oakland. November 2004.

Trotse NAVY mama in 2014.

Last, but not least, een trotse Paramedic! Wat een geweldige ontwikkelingen; ik ben trots op m’n huwelijksmaatje die me al die jaren geweldig gesteund heeft. Zo, fijne Luim lezertjes, nu ga ik me snel in de zeilkleren steken want ik ga met makkers Fred en Maarten de baai op. Als we dat maar droog houden!

Zo, het is goed opdrogen met een sterk bakkie koffie en een stroopwafel na een tripje Las Vegas met zoon Kaj. Het was eigenlijk een uitgesteld tripje om te vieren dat hij op eigen benen staat, en ook enigszins ter compensatie van het achterblijven in de V.S. wanneer wij volgend jaar terugkeren naar ons ‘eigen’ vaderland waar, als ik de Telegraaf mag geloven, iedereen met elkaar voor de lol op de vuist gaat. Maar dit terzijde. Het was mooi om Kaj enerzijds te mogen bewonderen afgelopen week als NAVY Petty Officer bij het afscheid van een meerdere;

en anderzijds op het toneel mee te maken als lijdend voorwerp bij een dolk illusie van Magier van het jaar 2014, Jan Rouven:

Helaas mochten er in de zaal geen foto’s gemaakt worden maar ik heb na afloop de jonge vrouwen van Kaj’s lijf moeten houden! Op zo’n moment heb je het zwaar als vader! Leuk zijn de reakties op facebook, met name van mensen die op dat moment ook in Las Vegas zijn en proberen tot een afspraak te komen. Helaas, beperkte “Kaj” kwaliteit tijd maakt dat niet mogelijk, evenals de shows die we “moesten” bezoeken en de dobbelstenen die op de craps tafel gegooid moesten worden, waar Kaj en passant nog even ruim $200 aan winst meenam. Het was allemaal geweldig en een soort van uitgeput zaten we voor het hotel op onze “ride” naar het vliegveld te wachten waar ik meende dat het tijd werd voor een selfie:

Deze was een van de twee, die andere leverde zoveel reakties op dat het samenvatten daarvan, al was het alleen maar voor mezelf, de moeite waard is. Het begon met vrouwlief: “Jezus man…ik herkende je niet eens!” Oh, wat hou ik van haar! Schoonzusje Danielle: “Gangsters !!!!” Vriendje Peter Den Hartog: “At least Kaj knows when to wear sunglasses..” Vriendin Caroline Poelman-Bosch: “Al het alcohol is op in Vegas zo te zien!” Ouwe strijdmakker en goede vriend Ton Bunnik die valt onder de categorie “we’ve seen fire and we’ve seen rain”, analyseerde als volgt: “De rekening van de minibar was vermoedelijk hoger dan de rekening van de kamer”. Ton leeft nog in ons “rijke” automatiseringsverleden waarbij mini barretjes tot op het laatste mini flesje geleegd werden. Broer Rob zag het goed: “Perfecte pokerface…”. Jammer genoeg miste we net het optreden van “neef” Ferry Corsten waar zijn vader Martin, m’n oudste vriend in dienstjaren, me op facebook over informeerde: “Ferry draait vanavond in Las Vegas. In de SLS Nightclub”. Nu ik dit zelf allemaal zo teruglees denk ik, eh hoe zal ik het zeggen, nou ja, dat ik toch nog leuk mee doe! Weet je, als je jezelf niet van tijd tot tijd kietelt…….. Over kietelen gesproken, onze kinderen lezen dit ook, jullie ouders zijn deze maand, om precies te zijn de 28e, 28 jaar gehuwd. Zo, dat is nog eens een laatste zin die hout snijdt!

De East Bay Express opende deze week als volgt:

Sound Arts Fading Out at Ex’pression College 

Against a grim economic backdrop, students and former instructors say Ex’pression’s new corporate parent is dismantling the school’s flagship program.

By Sam Lefebvre @Lefebvre_Sam

When Hannah Nelly visited Ex’pression College in 2013, she was smitten with the lavish recording studios available to students in the Sound Arts program. Following an ownership change, new policies forced out longstanding instructors and alienated others.

Niet geheel onverwacht, Ex’pression was al geruime tijd ziek en de overname was wellicht de bloedtransfusie (lees geld) dat de bedlegerige patient nodig had. Augustus vorig jaar werd ik benaderd door de president van SAE, de ovenemende partij. Tijdens een diner in Emeryville lichtte hij me in over de overname perikelen en het vele achterstallige onderhoud bij Ex’pression. Plotseling vroeg hij me of ik wellicht weer full time aan boord zou willen komen. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken, ik ben de mening toegedaan dat je nooit bij dezelfde partij terug moet gaan als opperhoofd; hetzelfde succes kan nooit meer behaald worden!

Nee dus. Wel wilde ik me ter beschikking stellen als lid van de Raad van Advies, hetgeen in overweging genomen zou worden. Wat daarna volgde valt met geen pen te beschrijven, golfjes van ontslagen volgden, waaronder overigens ook eerder genoemde president. Het vermoeden is dat hij teveel betaald heeft voor Ex’pression, en daarnaast ook te gul was met zijn ontslagregelingen naar de smaak van de nieuwe Australische eigenaren. Onlangs hebben we een reunie gehad met de Ex’ Ex’ medewerkers waarbij tussen de vreugde om elkaar weer te zien een aantal zeer verontrustende verhalen gedeeld werden. Hoe dit af gaat lopen valt niet te voorspellen, maar een ‘Happy End’ gaat het zeker niet worden. Over naar een dankbaar onderwerp; voetbal! M’n oude partner Jos Kuijer, met wie ik in de beginjaren ’90 kindervoetbalprogramma’s in Tampa, Florida produceerde, meldde me dat het tijd was om naar huis te komen omdat JanLul.com door Fox van het internet verwijderd was. Kortom, wilde ik Sparta ‘live’ zien, dan kan dat alleen maar op Nederlands grondgebied. Komt mooi uit, wanneer we volgend jaar juni, of zoveel eerder verhuizen, dan is Sparta net weer terug in de eredivisie, waar ze ook nog in zaten toen we naar de V.S. verhuisden! Inmiddels is Astrid links en rechts de spullen aan het verkopen die de terugkeer niet mee gaan maken, en daar is ze verdomd handig in. Iedere keer komt ze weer triomfantelijk met een vuistje dollars het huis instuiven. Net als ik kijkt ze verlangend vanuit de Verenigde Staten naar Nederland!

December gaan we alvast een voorproefje nemen en kerstmis in Nederland vieren. Ben benieuwd!

Wij wonen in een buurt waar de meeste mensen zich het predikaat ‘in goede doen’ eenvoudig kunnen laten welgevallen. Wij zijn een beetje een buitenbeentje omdat we huren! Bewust, omdat we mid 2016 terugkeren naar de Lage Landen. Anderzijds, maar dat weten de buren niet, omdat we ons geen huis van $2 miljoen kunnen veroorloven. Dat we toch snel door onze naaste buren geaccepteerd werden kwam simpelweg door deze versiering, die Astrid sinds jaar en dag voor welk huis dan ook parkeert:

Onze wijnneus van een buurman voelde zich daardoor zeer aangetrokken, en was daarnaast in het begin ook zeer behulpzaam. Al snel voelde hij aan dat onze dagelijkse normen en waarden wat socialer waren dan de zijne, en vanaf dat moment toetert hij vrijelijk rond dat hij een goede band heeft met die communisten naast hem. Van tijd tot tijd leidt dat tot nogal verhitte disussies waaruit blijkt dat hij, evenals zijn vrouw, absoluut de feiten niet op een rijtje heeft staan. Ivar mengt zich van tijd tot tijd in die discussie en alleen de vraag op welke feiten hun meningen gebaseerd zijn (Fox News, eigenlijk een soort Telegraaf) verwart hen. Afgelopen donderdag waren we bij hen voor een hapje en een snapje waarbij we stelden dat het beschamend was voor de Verenigde Staten dat een man als Donald Trump momenteel degene is die de Republikeinse kandidaten in de polls leidt. Nou, dat we dat zoiets over een succesvolle zakenman als Trump durfden te zeggen. Ook daar kwam weer boven tafel dat ze helemaal niet in de gaten hadden dat Trump de inkomende Mexicanen beschouwde als dieven, verkrachters en wat van dies meer zij. Vandaar dat ik gisteren dit maar weer eens op facebook plaatste:

Donald Trump Is The Worst.

Luister, huiver en kijk er nog maar eens goed naar! Het grappige is dat ze altijd zeer bereid zijn om te helpen en toen ik een tijdje geleden opmerkte dat ze eigenlijk best sociaal waren, keken ze me stomverbaasd aan. Jammer, maar helaas steken grote delen van dit land zo inelkaar. Poepgate! Zoals reeds uitgelegd strandde het hoogtepunt van onze reis vanwege het gegeven dat een of andere sufkop bij Princess Cruises niet helemaal juist gecalculeerd had dat bij een schip met zo’n 3.600 mensen aan boord de output nogal hoog zou zijn. Poep diende derhalve in het diepste deel van de oceaan gedumpt worden en we konden de trip naar Tracy Arm Fjords derhalve vergeten. Zie onder hoe het op de dag nog enthousiast in het dagjournaal beschreven werd:

Na behoorlijk wat oproer van de passagiers werd er per passagier $75 korting gegeven, een minimale pleister op een gapende wond. Tevens zouden we benaderd worden door een vertegenwoordiger om dit te bespreken. Moet toegeven dat het ook gebeurde, zij het dat de boodschap was dat ze dit betreurden maar dat het omstandigheden waren die door hun reisvoorwaarden uitgesloten werden van welke vergoeding dan ook! Kortom; het hoogtepunt van de reis wordt verknald door een blunder van Princess, pech voor U! Ons hoogtepunt tijdens een veiling aan boord werd de aanschaf van een tweetal (limited edition) Britto’s van de Braziliaan Romero Britto, een absolute topper in de Verenigde Staten.

Oh, oh, wat zal dit ons nieuwe huis in Nederland doen opwarmen tijdens een kille winterdag. Nou, is dit niet een fijne afsluiting voor een Luim op de eerste dag van augustus in 2015, en zo’n 10+ maanden verwijderd van onze terugkeer?! Precies, kom het maar eens een keer lekker bewonderen in………

Zaterdag 11 juni was het zover, de Golden Princess lag in San Francisco op ons te wachten om ons via twee volle dagen op de oceaan naar diverse plekken in Alaska te brengen. Overigens, hoe vaak maak je het mee om twee gouden prinsessen op een foto te krijgen?

Samen met ruim 2.500 medepassagiers en zo’n 1.100 bemanningsleden (dat zou ons nog opbreken) voeren wij  onder de Golden Gate brug het avontuur tegemoet. Een van de eerste zaken die wij aan boord aanschaften was het ongelimiteerde drankpakket, omdat zo’n cognacje van $9 er toch behoorlijk infietst en je nimmer weet wat je uit verveling gaat doen. Het zijn dan ook de momenten aan de bar dat je opvalt hoe streng men straft wanneer je een persoon onder de 21 een alcoholische versnapering verschaft:

Dat had ons met onze jongens nog lelijk op kunnen breken indertijd! Enfin, na twee heerlijke vaardagen met puik voedsel, geweldige bediening en entertainment, deden wij dinsdagochtend de oogjes open en vonden ons aanbeland in Ketchikan, Alaska. Daar was het weer totaal omgedraaid en kwam de regen bij tijd en wijle met bakken uit de hemel. De circa 4,5 uur durende geboekte toer per boot zou ons naar de misty fjords en de regenwouden brengen.

Zo te zien zag Astrid de bui al hangen, en jawel, terwijl de gids ons smeuig vertelde dat de regen hier niet in centimeters gemeten werd maar in meters, viel het ook met grote hartstocht neerwaarts. Tijd voor mij om tussen de regen- en mistflarden door wat vitaminen in te nemen:

Tja, kon ik het helpen dat Astrid na een slokje een gezicht trok van……Bloody Mary?! Ik vond het al een raar smaakje hebben. Terug aan boord gekomen werd de reis naar Juneau, de hoofdstad van Alaska aanvaard, alwaar we ‘s woensdags door de verzamelde juweliers (kilometers) en de regen met open armen ontvangen werden. Tussen de buien door vonden wij de gondel die ons naar het hoogste punt en de hikingplek zou brengen. Het leek wel of we voorbereid werden op onze terugkeer naar Nederland!

Binnen was een jongeman ijverig een totempaal aan het bewerken, en gezegd dient te worden dat het met grote vlijt en inzet gedaan werd.

De film over het ontstaan van Alaska en de oorspronkelijke bewoners was zeer informatief en had natuurlijk veel kenmerken van de “Indianen” geschiedenis zoals we die kennen. Weer beneden aangekomen viel mijn oog op het cruiseschip van de Holland America Line, de Amsterdam! En hoe leuk is het voor een Rotterdamsche jongen te constateren dat Rotterdam de thuishaven is voor de Amsterdam!

Na nog wat gezwalk door Juneau, het weer was inmiddels wat opgeklaard, weer bootwaarts en onderweg naar Skagway, waar we de beste herinneringen aan hebben. De door Astrid geboekte sleehondentoer was een groot succes!

Een van onze favoriete honden! En, we werden ook nog eens getracteerd op een beer die ons van zeer nabij, zo’n metertje of veertig, benaderde. Astrid nam deze foto.

Wat voelde ik me veilig in ons busje! Ik ben meer een stadsmens, zal ik maar zeggen. In Skagway zelf was veel van de goldrushtijd overgebleven, o.a. een van de 19 bordelen die er op het hoogtepunt waren; de Red Onion, nu een saloon:

Maar dat men graag het bordelenverhaal in stand houdt blijkt wel uit deze aankondiging:

Eenieder zijn meug zei de boer en……… Oh nee, kinderen lezen dit ook. Vrijdag zou ons naar het hoogtepunt van de toer brengen; Tracy Arm Fjord. Gletchers, ijsbergen, natuurgeweld, kortom alles wat Alaska te bieden heeft. De Everly Brothers hebben een plaatje gemaakt dat ‘Ebony Eyes’ heet (nee, ik dwaal niet af) en daar komt deze beroemde regel in voor: “then came the announcement over the loudspeaker”. In ons geval kwam de kapitein met een boodschap over de luidspreker dat vanwege een latrine probleem de trip naar Tracy Arm Fjord niet doorging. Het kwam er op neer dat er zoveel poep geproduceerd was dat men naar het diepste punt van de oceaan moest varen om een en ander te lozen. ‘Poopgate’ was geboren en met Astrid waren tientallen passagiers woedend dat hetgeen waar men voor gekomen was door de neus geboord werd. De $75 die we per hoofd ontvingen als goedmakertje was amper een pleister op de wonde. Sitka, een voormalig Russisch plaatsje, werd de plek die we vervolgens aandeden. Aangezien we niet aan de kade konden aanmeren, moesten we met de reddingsboten aan land worden gebracht. Omdat we maar vier uur aan land konden zijn, en het kopjes en schotels regende, zag ik er van af. Astrid, mijn trouwe doorzetster, zette ook nu door. Na anderhalf uur wachten voordat ze in een bootje kon (de gebruikelijke chaos in zo’n geval), keerde ze na een uur teleurgesteld terug vanwege met name de bitse houding van het bedienend personeel. Hier was het dat ze zich niet lekker begon te voelen. Zondagmorgen ging het niet meer en bezochten we de ziekenboeg, alwaar influenza A werd geconstateerd, oftewel besmettelijk. Wanneer je zo met je vrouw te doen hebt, maar niets kan uitrichten, dan voel je je pas echt machteloos.

In ieder geval werd haar boordkaart geblokkeerd en werd ze naar haar cabine verbannen tot nader order. Vervolgens kwam de ‘hitsquad’ binnen die de cabine steriliseerde, twee maal daags. Ellende mensen. En jij dan, werd mij gevraagd. Ach, die Jack Daniels preventiekuur heeft de oude eik voor erger behoed. Op het nippertje, de laatste avond aan boord, werd Astrid vrij gegeven en kon ik haar met ons favoriete bedienend personeel vastleggen:

Over vastgelegd worden; Astrid had een fotopakket gekocht waardoor wij te kust en te keur, formeel en informeel, vastgelegd konden worden, en derhalve inmiddels eigenaar zijn van zo’n 30 gala portretten! In ieder geval een trip om niet snel te vergeten! En, ter afsluiting, wederom vloog er een vogel uit. Donderdag trok zoonlief Kaj het nest uit en werd er hier en daar een traantje gepinkt. Volgende week komt hij logeren; gezellig! 

Het gaat wederom op; “het concert des levens kent geen programma”, en da’s maar goed ook!

Tja, iedereen was bang voor de traditionele opdracht die ik jaarlijks pleeg te geven voor elke aankomende verjaardag. Deze was speciaal, da’s zeker! Echter, omdat het mijn laatste verjaardag in de V.S. zou worden, kon ik de ‘soixante-neuf’ opdracht tot opluchting van velen achterwege laten! Het was een mooi feessie, da’s zeker, en omdat de dag er na hier Independence Day gevierd wordt, konden we gelijk door met een blokpartijtje in onze eigen Entrada Verde:

Rechts achter Astrid (die mijn verjaardag tot een echt feest verheft) onze geweldige buurman Chip, een doorgewinterde aannemer en innemer! Helaas kwamen de geweldig bedoelde verjaardagskaarten wat laat binnen, maar waarschijnlijk kwam dat ook door de Fourth of July, een nationale feestdag, dit jaar reeds begonnen op de derde. De kaarten geven je wel te denken natuurlijk:

De begeleidende tekst: “zie je wel, er zijn angstiger dingen dan voor de zoveelste keer jarig te zijn”. Zoon Rick had er een mooi kunstwerk van gemaakt:

Toch meer rimpels dan dat ik vermoedde. Nu we alweer voorzichtig aan het pakken zijn, pak je ook weer wat herinneringen in. Zo kwam ik plotsklaps aan bij Alexandria ’66, voetbalseizoen 1971-1972; het 25-jarige hijgend hert stormt langs de lijn (de haarlijn was reeds aan het wijken)!

Oh nee, mijn bijnaam was Zoef, die was toen nogal populair op TV’s Fabeltjeskrant.

Uiteraard kwam Zoef ook wel eens in de problemen met zijn opportunistische spel:

Ofschoon ik door wilde gaan, wist coach Staneke me te overreden om naar het ziekenhuis te gaan omdat de zwaluwstaartjes het niet hielden, waardoor ik vanwege het bloed nogal op Dracula leek. Twee opmerkelijke zaken, nee eigenlijk drie: broer Rob, mijn trouwste fan, die me naar het ziekenhuis bracht, weet tot op de dag van vandaag nog te vermelden dat een van de mensen die bij eerste hulp binnen gebracht werden een grote splinter had opgelopen. Tijdens het biljarten! Na een paar hechtingen, zonder verdoving mensen, terug naar de kantine van Alexandria waar de overwinning gevierd werd, hoewel het bier bij mij deels langs m’n andere mondhoek er uit vloeide. Ten derde was mijn moeder boos op me omdat ze van tante Bep, die ook het krantenbericht had gelezen, moest horen dat haar lieve zoontje (nou ja) het ziekenhuis ingeschopt was. “Nou moeders, zo erg was het nou ook niet hoor!” Uiteindelijk kreeg ik pas een ernstige blessure toen ik in 1980 aan het afbouwen was bij Hertha, Vinkeveen. Tijdens een wedstrijdje van Hertha 3 tegen NITA 5 maakte ik een prachtige passeerbeweging, waar de tegenstander intuinde en en passant mijn knieschijf meenam. Onze teamleider probeerde me nog over te halen om het tot aan de rust aan te kijken, puur omdat ik nog overeind kwam! Nou, daar dacht de dokter anders over!

End of show. Waarom kom ik nou hier allemaal op? Niet om het verval van menschen’s lichaam te beschrijven, maar gewoon omdat ik aan het inpakken was, even op een knie neerzeeg en me plotsklaps herinnerde dat ik weer een cortisone injektie tot me kon nemen. Zodra die er inzit krijg je de neiging om langs de lijn warm te lopen en tegen de coach te zeggen dat je klaar bent om in te vallen. De enige sport die ik eigenlijk echt naar behoren kan uitoefenen is poolbiljart. Zo rond die tafel lopen, af en toe er op steunen om peinzend een bepaald schot te bepalen, dat kan ik uren doen. En eigenlijk is dat ook waar ik heen wilde, en nu begrijpen jullie ook waarom ik een lezing goed voorbereid. Immers, zonder een duidelijke leidraad kan het zijn dat de lezing domweg een ander karakter krijgt. Goed, ik wilde alleen maar kwijt dat m’n jongste kleinzoon, Felix, dat ook erkende in de kaart die hij speciaal voor mij maakte:

Schattig schreef hij ook nog; “maar van geest bent u jong en dat zal zo blijven”. De kaarten van mijn zeer naaste familieleden waren dermate intiem dat ze direct in de kluis zijn gegaan! Maar goed, ik voel me prima, op m’n knieen na dan, en hoop nog jaren door te gaan met het werk dat ik momenteel doe. Afsluitend, Astrid en ik gaan er een dag of 10 vandoor, dus geen Luim volgende week, maar wel impressies. Het volgende liedje geeft een indikatie waar we heen gaan!

North To Alaska ~ Johnny Horton – Duration: 3:06.

 

 

Het opperste gerechtshof in de Verenigde Staten heeft beslist; gelijke rechten voor elke mens dat wil trouwen, ongeacht sexuele geaardheid.

“No longer may this liberty be denied,” Justice Anthony M. Kennedy wrote for the majority in the historic decision. “No union is more profound than marriage, for it embodies the highest ideals of love, fidelity, devotion, sacrifice and family. In forming a marital union, two people become something greater than once they were.”

Nou, daar zijn de Republikeinse presidentskandidaten het niet geheel mee eens:

Mike Huckabee, the former governor of Arkansas, at an event in Orlando this month. On Friday, he said he was determined not to bow to a same-sex marriage decision that he sees as illegitimate. CreditJoe Raedle/Getty Images

Huckabee gooide nog wat olie op het vuur door te melden dat er natuurlijk lafhartige politici zijn die met een witte vlag gaan zwaaien ter overgave. De Republikeinen hebben hun handen er behoorlijk vol aan! In de Bay Area (ruimdenkend) hield de San Francisco Business Times een enquete:

Results: Do you agree with the Supreme Court’s same-sex marriage decision?

80% Yes – 17% No – 3% I don’t know

We zullen zien hoe de conservatieve delen van de V.S. reageren, maar wel is van belang om te weten dat de zonen Laanen, voor zover ik weet nog meer hetero dan hun beminde vader, in 2008 in opstand kwamen tegen een wetsvoorstel, de z.g. Prop. 8, dat “same sex” huwelijken wilde verbieden.

Bo-Peter (l) en Kaj gingen in Berkeley de straat op om duidelijk hun mening weer te geven. Overigens heeft Kaj nog niet gereageerd op mijn vraag of hij nu zou gaan trouwen. Nou ja, het is natuurlijk 7 jaar later! Wel waren Astrid en ik berentrots op onze jongens die zich ontpopten als daadwerkelijke activisten, daar waar vele salon protesteerders ingezonden stukjes al moedig vonden. Gisterenavond hadden we een reunie van Ex Ex’pression College collega’s in onze favoriete uitgaansgelegenheid, the Town House in Emeryville. Ook enige (nog) daar werkende employees waren aanwezig, en tijdens de borrel kwamen de verhalen los hoe deze eens zo prachtige parel van een college vakkundig in de grond wordt geboord onder het nieuwe regime. Het begin (1999):

Een school zo mooi gebouwd qua studios dat beroemdheden als Bon Jovi, Jack Johnson, David Grohl, Train, etc. er optraden, en een filmster als Woody Harrelson zijn naam verbond als advisory board member. Nu een plek waar links en rechts belangrijke faculty hoofden ontslagen worden en e-mails niet rechtstreeks het pand mogen verlaten. Een plek waar angst heerst. Het doet pijn om na 17 jaar te moeten constateren dat een school die een Oscar winnaar als Alex Henning (Visual Effects “Hugo” 2012) heeft voortgebracht onder nieuwe eigenaar SAE een inspiratieloze hoop stenen is geworden. Het is nu een eer om een Ex Ex medewerker te zijn en te kunnen praten over, inderdaad, die goede oude tijd. Triest, maar een gegeven. Ook de gerant van the Town House kreeg de kriebels van al die debatterende mensen en probeerde ons de tent uit te krijgen. Dat mislukte en zijn vuile blikken konden ons niet deren. Moet gezegd worden dat de bartenders het wel goed aanvoelden en “invulden”. Ik had eigenlijk ter afsluiting reacties van een aantal (Ex) Ex medewerkers die er niet konden zijn (via de Ex Ex facebook page) willen weergeven, maar laat het maar achterwege uit angst dat het hen kan beschadigen. Toch opgewekt naar huis getogen met mijn lieve BOB Astrid, omdat prachtige herinneringen nu eenmaal niet uitgewist kunnen worden, en net als veelal bij een begrafenis werden die hersenopnames keer op keer ter berde gebracht.

Dean Martin ~ Memories are Made of This (HQ)

8 juni bracht Ivar ons naar de BART (soort metro), die ons regelrecht naar San Francisco International Airport bracht. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zo’n openbaar vervoer fan ben, maar het was een waar genoegen om het spitsuur verkeer voorbij te flitsen. Precies 1 uur en 5 minuten later konden we in gaan checken en begon onze Mexicaanse trip.

Club Solaris had vorig jaar september twee maanden nodig om zich te herstellen van orkaan Odile. Met orkaan Blanca in aankomst had men uit voorzorg alle grote ramen (zie links) afgeschermd. Blanca koos tot onze grote opluchting een andere route, maar de meeste schotten bleven op hun plek. Volgens mij richten die dames orkanen de meeste schade aan want een van de Hyatt hotels was nog steeds gesloten! Enfin, twee heerlijke dagen voor ons zelf, waarna orkaan Ivar, en zijn drie kameraden, zich met een ongelofelijk enthousiasme kwamen melden.

Aangezien Club Solaris (onze timeshare) een all in resort is, lieten de heertjes zich niet onbetoogd waar het om innemen ging, terwijl Ivar en Alex (links) ook een aangeboden ‘Cubaantje’ lekker wegpaften. De vrienden die ze ‘onderweg’ maakten leidde tot geweldige volleybal- en inneem partijen. Een van hen, toetsenist Devin Welsh, was er vanwege een groot strandconcert waar de boys wat al te graag heen gingen, hoewel er een ontbrak (namen noemen we niet, maar het was Jake) vanwege het gegeven dat hij tijdens de nadronk niet meer wakker gemaakt kon worden, ondanks dat de andere drie hem begoten hebben met liters water. Het afscheid viel eenieder zwaar, maar de laatste drankjes bij de zwembadbar bracht verlichting. Onder grote hilariteit kwam er alsnog een groepsfoto tot stand:

Achter v.l.n.r. moi, Alex, Devin Welsh, Marc Welsh (vader en sponsor van), Jake, en de ongelofelijk energiek uitbundige Michael Welsh. Op de voorgrond Jeremy en gekke Henkie…eh Ivar, die vanwege zijn capriolen bij het strandvolleybal de ‘two fisted flying Dutchman’ werd genoemd. Niet veel later, toen we naar onze kamers terugslenterden, laste ik onverwacht een kamerinspectie van de boys in. HELP! Nu begreep ik waarom het kamermeisje een polsstok nodig had wanneer ze de bedden op moest maken!

Enigszins beteuterd stonden de boys naar hun hoopjes kleren en ondergoed te kijken, en aarzelend kwamen er wat excuses (smoesjes) los. Enfin, uiteindelijk hebben ze het goed gemaakt met een gezamenlijke fooi van $25 en een excuusbriefje. Inmiddels waren ook onze vienden, helemaal stammend van onze Ex’pression tijd, aangekomen. De Riddells pasten zich moeiteloos aan en een der hoogtepunten was de snorkelboottrip.

Aan de railing Ivar, Alex, Jake en Jeremy. Op de voorgrond een figurant, Danny Riddell en mijn surrogaat kleinkinderen Ryan en Siena. Aangezien we reeds een tiental jaren Club Solaris aandoen, hebben we bij het restaurant- en barpersoneel heel wat vrienden gemaakt. Een van onze favorieten is de manager van Restaurant Marco Polo, Victor, die ons met een knipoog soms ook een tafel toewijst zonder reservering.

Victor geflankeerd door Yee Ju Riddell en Astrid. Woensdag was het sportieve hoogtepunt van de week, de Golden State Warriors van Oakland konden immers wereldkampioen worden. In de Premier bar konden we onder het genot van een klein aperitiefje dat ook daadwerkelijk aanschouwen, en de vreugde was dermate groot dat we nog een neutje hebben genomen.

De grote man van de Cavs, LeBron James, kon het in z’n eentje niet opnemen tegen de Warriors, een team met diepte op de bank en Most Valuable Player in de league; Stephen Curry. Uiteraard hebben Astrid en ik nog wat staatsie foto’s laten maken, waarvan onderstaand de strandversie.

Graag sluit ik af met een foto van Astrid en Ivar, een dankbare zoon, die met deze lach ook de appreciatie van zijn vrienden weergeeft.

Fantastisch om zo’n clubje van 18 en 19 jarigen mee te maken die het ook nog eens geweldig vonden om elke avond met ons te dineren. Waar vind je dat nog?

Het komt zelden voor dat ik practisch een hele week aan een product/bedrijf wijd. Maar de afgelopen week vormde de uitzondering. Met het oog op de droogte in Californie, waar Goeverneur Brown inmiddels de noodtoestand heeft afgekondigd, het moment om deze grandioze Nederlandse uitvinding bij het juiste publiek onder de aandacht te brengen, met name de uitermate voor Californie geschikte Growboxx:

Waar wordt deze papieren boxx qua beplanting toegepast:

• op moeilijk te bereiken rotsen en bergen – hier is het moeilijk om de polypropyleen Waterboxx te verwijderen na 1 jaar;

• op zandduinen in de woestijn – de Waterboxxen zullen worden bedekt door het zand ;

• in verbrand bos – hier is geen humus om het water en voedingsstoffen aan de bodem te verbinden;

• op duinen met zout en beschadigde duinen aan de kust – op zulke plaatsen zal de Waterboxx worden bedekt door het duinzand;

• wanneer een project echt heel groot is – de logistieke problemen van het verwijderen van de Waterboxxes zijn te ingewikkeld

Dus met uitvinder Pieter Hoff, door de Amerikanen hardnekkig met zijn titel aangesproken als Dr. Hoff, op stap naar de hoofdstad van Californie, Sacramento. Nou heb ik natuurlijk als import Californian twee projekten met name op mijn netvlies:

Wanneer je op Highway 5 van San Francisco gaat, dan rij je urenlang door de Central Valley en langs het kanaal dat er voor zorgt dat het een van de vruchtbaarste ‘voedsel’ gebieden van de Verenigde Staten is. Door het rantsoeneren van water zijn bepaalde gebieden onbeplantbaar geworden en de boeren geven daar het congres hartstochtelijk de schuld van. Ze laten dat weten met borden als bovenstaand, waar ze hen verwijten er een stofnest van gemaakt te hebben, danwel onderstaand met het verwijt dat het gebrek aan water werkeloosheid veroorzaakt. En natuurlijk is het verwijt met name toegespitst op politici van de Democratische partij.

Met familie mogen we graag op pad gaan naar Yosemite Park, en dan wordt het natuurschoon nogal eens verstoord door verschroeide bospartijen:

Prachtig natuurgebied waar de overheid de taak heeft om er voor te zorgen dat herbebossing wederom de balans herstelt. Ergo, waar beter te beginnen dan in het hol van de leeuw, oftewel de hoogste ambtenaar die direct onder Goeverneur Brown valt:

Mark S. Ghilarducci serves as the Director of the California Governor’s Office of Emergency Services (Cal OES), appointed July 1, 2013 by Governor Edmund G. Brown Jr. Ghilarducci previously served as Secretary of the California Emergency Management Agency (Cal EMA) appointed in February 2012 by Governor Brown. As a member of the Cabinet, Director Ghilarducci serves as the Governor’s Homeland Security Advisor (HSA) and oversees statewide public safety, emergency management, emergency communications, counter-terrorism efforts and the State Threat Assessment System (STAS). His duties include serving as chair of numerous boards and committees and he sits on several state and national commissions and work groups.

Een gepensioneerde generaal die zich aan Pieter’s groene kruistocht verbonden heeft, en al eerder onder Goeverneur Brown met de droogte te maken had, introduceerde ons. En oh, oh, wat was men geinteresseerd in een oplossing die slechts eenmalig water nodig heeft, en daarenboven nog ongelofelijk kostenbesparend is. Pieter’s presentatie van een minuut of 20 is dermate boeiend dat zelfs ik, die slechts een druppel water in z’n bourbon doet, na een kleine week al waterexpert ben. En na anderhalf uur ging Director Ghilarducci trots met ons op de foto, nadat hij eerst de vlaggen in zijn kantoor op rij had gezet.

Uiterst rechts Pieter Hoff, met de afbreekbare Growboxx, naast hem Mark Ghilarducci en ik als trotse drager van de Waterboxx, die een tiental malen gebruikt kan worden. Over de andere bijeenkomsten wordt binnenkort hier en daar in de pers melding van gemaakt, wel is meldenswaardig dat het voor sommige wetenschappers niet te bevatten lijkt dat dit mogelijk is, en er zich eigenlijk van afwenden. Is dit het “niet mijn uitvinding” syndroom? In ieder geval is de Waterboxx al toegepast in 26 landen onder alle weersomstandigheden, zoals de Amerikanen zeggen “in your face”! Even afsluiten met een “Prive” moment. ‘Name dropping’ is typisch Amerikaans, en toen ik liet vallen dat Goeverneur Brown indertijd, als burgemeester van Oakland, een deel van Ex’pression College geopend had, mompelde de ex militair aan mijn linkerzijde zoiets van…”je zat zeker in het publiek”. Tijd voor een correctie dienaangaand:

Astrid stralend middelpunt terwijl Brown wat sip keek. Gelukkig kon hij weer lachen toen hij zelf als middelpunt Ex’pression’s uitbreiding officieel opende. Mijn partner in crime, President Gary Platt (midden), had de e-mail over “wat te dragen” klaarblijkelijk niet gekregen.

Okay, genoeg snoeverij, het gaat om de Waterboxx en Growboxx die we allemaal aan moeten schaffen om Pieter Hoff te steunen in zijn groene kruistocht om de wereld te herbebossen. Ga het maar eens hartstochtelijk uitpluizen op www.groasis.com

Het grappige hiervan is dat ik er op kwam toen ik de drie professionele Rotterdamsche voetbalclubs als voorbeeld hiervoor wilde gebruiken: Feyenoord niet Europa in, Excelsior niet gedegradeerd, en Sparta niet gepromoveerd. Maar omdat Sparta ons oerfans al genoeg verdriet bezorgd heeft de laatste jaren liet ik dat lopen, zij het dat de conclusie was dat Excelsior degene was die de positieve “niet” had. Vervolgens heb het onderwerp toegepast tijdens mijn lezing j.l. vrijdag in Santa Monica. Ik begon met een klein geheim, dat zo kort geduurd heeft dat het vermelden niet de moeite waard was. Net 15 geworden kreeg ik van een klasgenoot het aanbod om met zijn band, de FBI Stars, genoemd naar de hit van de Shadows, om met de band op toer te gaan in Duitsland, als zanger. Waarom? Omdat ik Cliff Richard zo leuk na kon doen, en ik –met de juiste kleding- het best goed zou doen ‘on stage’.

Die klasgenoot, twee jaar ouder dan ik vanwege het vele spijbelen met zijn band, lag niet goed bij m’n moeder, en haar antwoord op mijn verzoek was een duidelijk “nee, je maakt eerst de school af!” We mogen constateren dat hier sprake was van een duidelijke “niet”. De kwestie was meer of hier een groot rock and roll talent verloren was gegaan. Een tweede kans in entertainment kwam met de cabaretgroep ‘Les Comediens’ waarbij ik in het stuk ‘de mannenwinkel’ geretoerneerd werd als zijnde onbruikbaar:

Rechts naast mij oude strijdmakker Martin Corsten (vader van Ferry) waarmee ik diverse audities gedaan heb, o.a. bij de KRO, waar we na een afwijzing het op de terugweg naar Rotterdam alleen nog maar konden hebben over die Katholieke Rot Omroep. Wederom een “niet”, maar, heeft het ergens toe geleid? Dacht ‘t wel! Ons doorzettingsvermogen werd beproefd en we hebben geen mogelijkheid onbenut gelaten om het te doen slagen. Wat we vooral geleerd hebben is door te gaan onder moeilijke omstandigheden. Laat ik het zo zeggen, we hebben zeer succesvolle optredens afgelost met eh……. pijnlijke. Een mooi voorbeeld is een optreden in Schiedam voor een bejaardenhuis in een te grote zaal. Om het intiem te laten lijken hadden ze aan de zijkanten gordijnen neergehangen, en door de toneelgordijnen loerend zagen we een dunne rij bejaarden in het midden. Stiekempjes denk ik nu dat er zeker een aantal bij gezeten moet hebben met mijn huidige leeftijd! Vanaf het moment dat we opkwamen tot het moment dat we letterlijk en figuurlijk afgingen, kon er geen lachje af. Onze kleine gage hebben we na het optreden onmiddellijk omgezet in droge en liquide stoffen. Maar wel beter van geworden! Uiteindelijk ben ik in de muziekwereld weliswaar iets anders geworden dan Cliff II (Hans van Hemert, Lois Lane, Arcade) maar nog belangrijker, je bent niet meer uit het veld te slaan (ook een positieve “niet”) en je gaat door ondanks dat een bepaalde situatie niet te winnen lijkt. Kortom; het bouwt karakter! Volgende week op stap met de uitvinder van de waterboxx, Pieter Hoff.

www.groasis.com Het geheim van de waterboxx is dat het opgeslagen water, ook in de woestijn, niet verdampt. Wederom scoren wij een positieve “niet”. En dat gaan we ook aan de hoge heren in Sacramento vertellen. Dit is de oplossing voor de droogte in Californie! Afsluitend met de grootste positief uitgepakte “niet”, iets dat plaats vond 28 augustus 1987 en waarbij menigeen mompelde, wegens het grote leeftijdsverschil; “dat wordt het niet”.

Mooie zondagsluiting; toch?! Ge’niet’ nog maar even van de dag (avond)!