Laanen's Luim

In all eerlijkheid dient gezegd te worden dat, letterlijk slapend op onze rots, wij ons van niets bewust waren tot dat zoonlief Rick ons wakker belde uit Nederland. “Alles wel?” klonk het bezorgd door de telefoon. Na een wijntrip met een zestal bedrijven de vrijdag daarvoor, plus een niet al te droge zaterdagavond, bracht ik een schorrig “waar heb je het over?” er uit. Ah……. Haastig me in mijn short gehesen, het lokale nieuws tot me genomen en vervolgens de krant van ‘Wakker Nederland’ ingetoetst.

Sorry…..Sacramento? Dat ligt dus 82 kilometer ten noorden van Napa! Hoe….oh….nu zie ik het, over Napa lag de rode waas van het rampgebied, dus dat was niet leesbaar. Dan maar een plaats die we wel kunnen lezen. Maar….het staat er in KOEIEN letters op; het epicenter van de aardbeving ligt 82 km west-zuid-west VANAF Sacramento. Nog erger maakte ‘Nu.NL’ het met een kop die sprak van tientallen gewonden in San Francisco. Ongelofelijk toch, berichtgeving dat er totaal ongecontroleerd uitgaat. Overigens heeft Moeder Natuur het nog goed met ons voor, allereerst omdat deze beving ‘s nachts plaats vond en uiteindelijk omdat er ‘slechts’ 172 gewonden vielen, waarvan, op z’n Amerikaans, ‘169 wounded walking’. Via deze Luim de allerhartelijkste dankbetuiging onzerzijds voor alle gelukwensen die wij mochten ontvangen voor onze 27e huwelijksdag. Na plaatsing van onderstaande foto, die net genomen werd voor de foto die ik geplaatst had op facebook, die Astrid overigens wat minder vond, twee van de geinigste commentaren.

Ward van Beek commented on your photo. Ward wrote: "Gefeliciteerd! En Peter, er zijn er maar weinig die nog steeds elegant kunnen wegkomen met hetzelfde kapsel als 27 jaar geleden :-)"

David Hicks, Trial & Business Lawyer

August 28, 2014 3:26 PM

Loved the wedding picture. For a tough cookie who brooks no nonsense, your wife has the tiniest feet–and really looks a princess.

Zo, en naast de prinses loop zeker een kikker! Soms zie je een cartoon die je ongelofelijk doet denken aan alle vijf knapen die ik mijn zonen mag noemen. ‘Zits’ is een wekelijkse cartoon en afgelopen zondag was er weer zo’n ‘Bingo’ moment:

Geweldig toch! En deze week begon Ivar aan z’n eerste jaar college, hetgeen ook betekende dat alle USA boys van dezelfde High School (Northgate High) afgestudeerd waren. En op z’n ‘Astrid’s’ hangen nu al hun graduation foto’s naast hun geboorte spulletjes.

“Ja m’n schat we worden ouder……”

Volgende week begint m’n eerste project in (fill in the blancs)…………………

CARLOS SANTANA [ THEY ALL WENT TO MEXICO ] AUDIO TRACK.

•  

Nog geen twee maanden geleden, om precies te zijn 26 juni, kreeg ik een kado van het consulaat dat op het moment supreme een beetje aan mij voorbij ging. Het was naar aanleiding van mijn vertrek en in het feestgedruis, moet ik eerlijk zeggen, kon ik de onmiddellijke rijkwijdte niet helemaal overzien. Nu dus wel, het eerste business breakfast dat mijn naam droeg heeft j.l. donderdag plaats gevonden. En eigenlijk werd het een beetje griezelig toen ik automatisch de volgende informatie van Eventbrite, een evenementen site, ontving:

Hi Peter,

2 of your friends just bought tickets for this event. Just a heads up, so you don’t miss out:

The Peter Laanen Business Breakfast Series Presents: When Reality Becomes 3D

Thursday, August 21 at 7:30 AM

Who’s Going

Stans Kleijnen Ronald Mannak

Check out this event

Vroeger…….was dat een aankondiging van een evenement vernoemd naar een individu die niet meer onder ons was. Maar ik voelde me springlevend en bedacht dat als ik de eerste zou halen, dat de rest wel snor zou zitten. En jawel, reeds bij binnenkomst voelde ik me nog meer ‘top’ na het aanschouwen van de op de hoge tafels geplaatste informatie bordjes:

Na een gloedvolle introductie van Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt deden Autodesk spreker Ronald Poelman en San Leandro CIO Deborah Acosta een fantastische job. Ronald vertelde hoe zijn start-up Alice Labs excelleerde op het 3D vlak, zodanig dat Autodesk hen opkocht met de voorwaarde dat de ploeg 3 jaar bij hen moest blijven.

Wat een straf in Californie. Deborah Acosta informeerde de aanwezigen over San Leandro’s ommezwaai van industrieel stadje naar techy 3D hub. Om 09.30 verlieten zo’n 50 gefascineerde ontbijtgangers het consulaat en slaakte ik een zucht van opluchting en vreugde. Nog 9 te gaan! Op het commercieele vlak ook weinig te klagen, de door Bo-Peter gecreeerde website www.Laanen-theBrand.com heeft goede aftrek en het voelt goed aan om jong bedrijven tips & tricks te kunnen geven over het wel en wee van zaken doen in de Verenigde Staten. Ook kon ik me geweldig verkneukelen over de vele commentaren inzake mijn camping avonturen dit jaar (2), waar met name ene Pim B. twee maal commentaar gaf, de eerste keer bemerkte hij een RV op de achtergrond, hetgeen op waarheid berustte, de tweede maal, vorig weekend, merkte hij snedig (facebook) het volgende op: “That’s not a tent, that’s a luxury bungalow!”. Iedereen zou het geweldig gevonden hebben (mijn kampeerambities) indien Astrid niet die foto’s geplaatst had. Daarom, ze zit toch op de ambulance, een kleine wraakactie. Hoe ziet Astrid in het bos er uit wanneer ze gestoord wordt tijdens het doornemen van het activiteitenoverzicht:

Inderdaad! Voor haar dus ter afsluiting een cultureel hoogtepunt:

3:42

Ome Henk – Op de camping.

•  

De San Francisco 49ers (American Football) hebben een nieuw stadion gebouwd in…..Santa Clara, ruim 65 kilomer ten zuiden van……San Francisco. Only in America! Maar wat een juweel:

Even wat cijfers: de bouwkosten bedroegen ruim 950 miljoen Euros en op een normale competitiedag zullen er zo’n 2.900 werknemers, al dan niet part-time, werkzaam zijn. Wenst U te plassen of anderszins, er zijn 1.135 toiletten ter beschikking en voor onnodig lopen hoeft ook niet gevreesd te worden gezien de 38 roltrappen. 1.500 geinstalleerde wifi verbindingen zorgen er voor dat de stadiongasten te allen tijde verbonden zijn met de buitenwereld. Maar het groene en besparende element is ook volop aanwezig omdat de geinstalleerde zonnepanelen maar liefst 515.000 kilowatt per jaar produceren en de toiletten 40% waterbesparend zijn wegens nieuwe lage druk technieken. En wijnliefhebbers, vrees niet, er zijn 15 soorten Californische wijn in de aanbieding. Ah, U wilt seizoenskaarten kopen! Allereerst dient er een licentie aangeschaft te worden (voor het leven) die varieert van circa 1.300 Euros tot 52.000 Euros. Daarna gaat een seizoenskaart, goed voor 10 wedstrijden (acht competitie- en twee oefenwedstrijden) minimaal 550 Euros kosten, oplopend tot 2.500. Dus dat valt mee, toch, en U wenst seizoenskaarten te kopen. Pech, helemaal uitverkocht! Parkeren kan nog wel, voor 30 Euros en een kilometertje of wat lopen bent U helemaal het mannetje/vrouwtje! In de tussentijd bezocht jongste zoon Ivar in Rotterdam Het Kasteel, het stadion van de club die sinds de vijftiger jaren in mijn hart verankerd zit.

Als soevenir bracht hij voor mij het Sparta shirt mee waarmee het 125 jarig bestaan geeerd werd, zodat ik ook het Sparta ‘125-jaar’ boek in vol ornaat kon lezen!

Valt nog niet eens mee om een goede ‘selfie’ te maken! En nu de nieuwe competitie weer is begonnen de hoop dat “WIJ” terugkeren naar de eredivisie. Toen de eerste overwinning (tegen FC Den Bosch) een feit was, hebben Tinley en ik hem vrolijk gewekt en natuurlijk ‘piekte’ een stuk van zijn Sparta laken tussen de dekens door.

En gisteren door het dolle heen na de 3-1 overwinning bij Achilles ’29; we staan gedeeld bovenaan! Vandaag met Asje naar een bruiloft in Yosemite Park; heerlijk relaxed en genoeg ‘Jack’ bij ons om eventuele kou in een tent tegen te gaan! Zoon Rick meldde dat ‘Father & Friend’ een betere afsluiting geweest zou zijn voor mijn blog van vorige week, en gelijk had hij! Bij deze!

4:11

Alain Clark – Father & Friend (Official Video)

 

Het kwam toch enigszins als een schok om het nieuws te verteren dat Ex’pression College onlangs verkocht werd, de school waar we bloed, zweet en tranen (en Eckart Wintzen geld) in geinvesteerd hebben, maar wel met een Oscar winnaar als hoogtepunt (Alex Henning, visual effects “Hugo”, 2012).

Laat Ex’pression nou verkocht zijn aan een onderneming met scholen (SAE) in de hele wereld, waar de U.S. President bij “ons” was geweest in 2000 om wat zaken af te stemmen inzake de school die zij aan het oprichten waren in Salt Lake City, Utah. En aldaar hebben we de grand opening meegemaakt in 2001. “Ergens” in 2004 voor het laatst contact gehad. Via LinkedIn zocht hij weer contact met mij, en de afgelopen week hebben we genoegelijk (dat heet diner @ The Town House) vele zaken de revue laten passeren. Het doet me biezonder veel genoegen om de grote Ex’pression “15” party eind oktober bij te wonen met veel (ex) collega’s, afgestudeerde Ex’pressionists en relaties uit de entertainment industrie. Oftewel, zoals we hier zeggen; “what goes around, comes around”. Over LinkedIn gesproken; meerdere malen heb ik het meegemaakt dat ik, met name in IT en gaming, benaderd ben door de kinderen van collega’s van mij uit de 70-er en 80-er jaren. Vandaag werd mij via datzelfde medium vrolijk gemeld dat men er naar uitzag om mij in september te ontmoeten, en dat Rick (oudste zoon in NL) een prettige collega bij BT was geweest. Uiteraard voel ik me gestreeld dat men serieus zaken wil doen met de oude eik, maar ook trots op zoon Rick die het als Territory Manager bij Polycom ver geschopt heeft. Je bent altijd zo geneigd om zaken te berichten die om de hoek liggen (Californie), dat je de volwassen veertiger meer als vriend beziet dan als zoon. En die zoon-vader relatie is er heel sterk als we fysiek bijeen zijn, zowel tijdens een Rock ‘n’ Roll feest toen hij nog een tiener was

als in het voorjaar toen hij met oudste (klein) zoon Rico gezellig Casa Laanen aandeed voor een weekje, en ik een toertje met hen deed om aan te geven waar opa z’n tijd hier zo al mee door heeft gebracht.

Happy poseren zij hier voor de studio van een van mijn goede relaties in die tijd, de beroemde filmstudio Pixar in Emeryville, denk aan “Finding Nemo”, “Cars”, “Toy Story”, etc. Onderstaand een compilatie van hun helden.

Net als ik heeft Rick een gebroken relatie meegemaakt en heeft daar daadwerkelijk altijd zijn uiterste best voor gedaan om de banden aangehaald te houden. Met partner Liesbeth, tweede (klein) zoon Felix en bonusdochter Charlotte wordt er altijd weer een modus gevonden om het te laten “werken”, ook als bijvoorbeeld jongste broer Ivar gedurende zijn Europatrip een lang weekend aan komt waaien; niets is te veel om het hem dan naar de zin te maken. Geruchten doen de ronde dat oudste en jongste broer tijdens een Bacardi Cola (te veel?) een zeer diepe conversatie zijn aangegaan en daar zeer tevreden, voor zover ze zich dat konden herinneren, uitgekomen zijn. Meesterlijk, toch?! En feestjes geven kunnen ze ook, daar in Beinsdorp, waar ze hun eigen kroeg “t Beinsje” in de achtertuin gecreeerd hebben, inclusief jukebox en flipperkasten!

Gastvrouw en partner Liesbeth, stralend met flesje Heineken in haar linkerhand, met Rick in haar kielzog, hebben het uitstekend naar het zin. Kortom Rick: “Goed gedaan jochie”. Astrid en ik hebben je het reeds lang vergeven dat jullie (onder aanvoering van jou) 27 jaar geleden, toen Astrid en ik in het huwelijk traden, als een der liederen een parodie brachten op een liedje van Peter Blanker (origineel volgt): “Het is moeilijk gescheiden te blijven……”

…Peter Blanker – ‘t Is Moeilijk Bescheiden Te Blijven

Terwijl ik aan het bekomen ben van alle NRC besognes, meer hierover later, bezie ik deze zaterdag. Allereerst is het natuurlijk Kaj’s verjaardag, de 22e alweer, die hij samen met zijn NAVY kompanen in Yosemite Park viert, alwaar zij geneeskundig de mariniers ondersteunen die daar oefenen. Kijkend naar onderstaande ‘time warp’ hadden wij dat niet echt in zijn toekomst gezien:

Van schalkse ondeugd naar een serieuze (nou, ontzettend) corpsman, samen met een trotse, doch immer verontruste moeder. En zo hoort het ook. Terwijl ik dit aan het intoetsen ben, rommelt het in een van onze slaapkamers, daar is zoon Bo-Peter (23) aan het inpakken. Na twee jaar in Berkeley gewoond te hebben als studeerplek, een behoorlijk aantal maanden in India vorig jaar, en nu weer een aantal maanden in het ouderlijk huis (lees spaarpot), is de dag gekomen dat hij met een tweetal studiegenoten weer ‘zelfstandig’ wordt. Een redelijk veilig apartement in Oakland wordt zijn bestemming. Ook een ‘time warp’ aan hem gewijd:

Oh ja, dan hebben we Ivar (17) nog, die net uit Europa is terug gekomen na z’n 6-wekelijkse omzwervingen met een drietal High School Grad buddies. Die is een half uurtje geleden de deur uitgegaan om zwemles te geven. Ter voorbereiding van Junior College en onderhoud van z’n karretje. Ook hier wordt de benzine duurder! Het wordt de hoogste tijd om weer eens aandacht te besteden aan mijn ‘Nederlandse’ kinderen en kleinkinderen, hierover meer volgende week. NRC’s verslaggever Marc Hijink heeft wat teweeg gebracht met zijn artikel die als kop droeg;

Zo heb ik dat niet echt gezegd, maar koppensnellers moeten ook hun werk doen. Het artikel bracht enorm veel reacties teweeg; van aanvragen om her en der te spreken tot daadwerkelijke business aanvragen. Maar ook ‘blasts from the past’ die er gepast op reageerden, zoals Richard Keijzer, gewaardeerde Staff Technology Writer van de ‘Automatisering Gids’ die als volgt op facebook reageerde “Grease… dat had je nou niet moeten zeggen“, en de daad bij het woord voegde:

En tijdens de beurs CCS ’83 (31 jaar geleden mensen!) leerde ik Peter Herman kennen van Burroughs (“herinnert U zich deze nog, nog”) die me de een foto stuurde van een rondleiding die ik met Pieter van Vollendhoven deed:

Peter Herman heeft inmiddels een nieuwe passie: www.facebook.com/staxmessengers Links naast Pieter staat Ida van den Herik, die projectmatig verantwoordelijk was voor de beurs, en waar ik ook deze week wat plezante info mee uitgewisseld heb. Het was verwerken beste mensen, en men vraagt mij dan ook wel eens; “hoe verwerk jij deze brei aan informatie en verwarring?” Ach, vanuit ons zwembad bezie ik het nieuwe deel van onze tuin, onder bezielende leiding van mijn immer energieke gade Astrid, en met behulp van een aantal ijverige en competente Mexicanen aangelegd, en denk ik “daarom ben ik nou zo oud geworden!”, dit als tegenhanger van de mensen die altijd klagend die zin iets anders formuleren.

Bij al die hartverscheurende verhalen van mensen die hun enig kind verloren hebben, bekruipt je een ‘Aha-Erlebnis’, ondanks dat jouw kind niets overkomen is, en ook niet enig kind is. 10 augustus vorig jaar, toen zoon Bo-Peter net in India aangekomen was, schreef ik het volgende:

“Tijdens ons eerste visuele contact met Bo-Peter, hij was net in India (Delhi) aangekomen, maakten we ons daadwerkelijk zorgen. Moe en bezweet kwam hij bij ons op ‘Whatsapp’ zorgelijk over. Het klimaat, de omstandigheden (iedereen wil wat), de armoe, het feit dat hij paspoort en geld op z’n lichaam moest dragen, droegen niet bij aan de feestvreugde.”

Eigenlijk waren we stront bezorgd, bovenstaande foto geeft totaal niet weer hoe hij bij ons overkwam, en daadwerkelijk hadden we zoiets van “als dat maar goed komt”. De volgende foto (uit een serie) maakte ons ook niet bepaald vrolijker.

En het kwam allemaal goed, maar dat gevoel borrelde weer helemaal op na het lezen van uitingen van ouders over hun verloren gegane kinderen. Wat hebben wij met die mensen te doen. Vanmorgen vertrok zoon Kaj met een maatje naar zijn verplichte twee wekelijkse NAVY kamp in Yosemite Park; “slapen met de beren”, kondigde hij monter aan. Daar viert hij ook volgende week z’n 22e verjaardag.

Hoe oud ze ook zijn, je blijft je toch zorgen maken over die gasten, hoewel deze een zorgeloze flair over zich heeft die je doet snakken naar een goed glas chardonnay! Talking about…..de reacties op onze camping trip vorige week waren nogal ongezouten. Alsof ik niet zou overleven in de wildernis! Toegegeven, een slimmerik merkte een RV op de achtergrond op, maar terugkerend van Lake Berryessa (speedbootwerk), troffen wij het volgende panorama aan:

Zo, daar hebben al die azijnpissers niet van terug, en nee, ik was niet belast met het vastzetten van de haringen, maar de angst zat er goed in. Ja, dan snak je wel naar een goed glas chardonnay! Het smaakte zelfs in een plastic beker. Nog een laatste woordje over het WK, waar ook het aantal gelopen kilometers als een biezondere waardering werd aangegeven. Mijn trainer zei altijd dat de bal sneller gaat dan de lopende voetballer (Sneijder), oftewel; dribbelaars maken meer kilometers dan voetballers met een goede pass in hun benen. Ach, wat zit ik nou, lekker afsluiten met iemand die het moet hebben van zijn loopvermogen:

1. 2:45

Henk Spaan & Harry Vermeegen – Stille Willem (1981)

Stille Willem Willem traint zich de blubber Willem is de jongen voor het vuile werk Altijd gaten trekken, geen gevoel voor de bal …

Tijdens Nederland – Argentinie was het enigszins pijnlijk om aan mijn Amerikaanse vrienden uit te leggen waarom ‘soccer’ zo’n opwindende sport is. Aan buurman Wally Gibson’s enthousiasme voor Oranje lag het in ieder geval niet:

Als Oranje niet op het veld had gestaan had ik waarschijnlijk al lang de sofa verlaten om een potje echte schaak te spelen. In ieder geval zal wederom aan ons penalty syndroom gewerkt moeten worden. Nu al zie ik voor me hoe binnenkort bondscoach Guus Hiddink de eerste training begint:

“Gevochten als leeuwen”, kopte de Telegraaf. Ja, Vlaar en nog een paar anderen, maar Van Persie was, buiten de wedstrijd tegen Spanje, als gebruikelijk weer onzichtbaar. Mijn gedachten flitsen terug naar mijn Luim van vier jaar geleden toen ik gelijk na de finale tegen Spanje een analyse schreef, en het volgende optekende:

“Wat hebben Van Marwijk en Van Persie behalve de “Van” gemeen? Persie neem ik aan slaat op het voormalige Perzie en Marwijk is waarschijnlijk een slaperig dorpje in de Betuwe. Waarom mocht een onzichtbare Van Persie 7 wedstrijden in de basis verschijnen? Was Van Marwijk te “groot” om dit mankind uit de basis te laten? “Je moet Sneijder wisselen”, snauwde hij Van Marwijk toe toen hij (terecht) uit het veld werd gehaald. Was het motto daarna; “hij zal toch wel 1 (zegge een) wedstrijd goed spelen”. De gedachte: eerst moest hij zijn ritme vinden, volgens de geleerden, en daarna zijn gemodder kwijtraken (neem ik aan). Zelfs geen kopduel kon hij winnen, het was echt pijnlijk om hem te zien acteren vandaag. “

Nu zou ik kunen schrijven; “wat hebben Van Gaal en Van Persie gemeen?” Ach, natuurlijk, ze zijn allebei Van Manchester! Onmiddellijk na de wedstrijd tekende ik aan dat als je speelt om niet te verliezen, het kwartje inderdaad alle kanten op kan rollen! En nog even over Sneijder? Waar gingen die passes dan heen? Wederom trok de volgende scene aan mijn geestesoog voorbij toen ik aan onze be-inkte middenvelder dacht:

Enfin, deze sukkel zit toch dadelijk weer aan de buis in het Oranje om de ‘onzen’ tegen de Goddelijke kanaries aan het werk te zien. Zo zie je maar, het leven van een ‘pensionado’ gaat niet over rozen! In de tussentijd is jongste zoon Ivar Europa aan het aandoen en na Amsterdam, Berlijn, Praag, Munchen en Rome nu in Nice aanbeland. Tot grote schrik van Astrid springt hij steeds van behoorlijke hoogten de Middellandse Zee in:

Nou, dat heeft mijn duifje hem nu ten strengste verboden op straffe van intrekking van reisgelden. Oeh….dat doet pijn! Komt dus goed. Voor het overige? Business as usual, gisteren even het consulaat aangedaan om wat zaken af te wikkelen om niet gelijk cold turkey te gaan. Astrid ving tussen de was en de ambulance door nog even een ratelslang:

En ik, tja ik ben een beetje aan het wikken en wegen welke leuke klussen ik aan ga pakken. Ik denk dat ‘ons’ Tinley dat eigenlijk het beste symboliseert:

Inderdaad, het is een hondenleven!

Allereerst mijn excuses voor het gegeven dat ik aan de ‘morgen verder’ belofte van m’n laatste Luim niet heb kunnen voldoen. Het ongelofelijke gat waarin ik viel…..eh, dat is een jokkertje, ik bedoel het voetbal en m’n naderende verjaardag gooiden roet in het eten. Met name het voetbal, om eerlijk te zijn. Al die partijen die verlengd werden hebben me behoorlijk wat tijd gekost, of zoals Astrid nogal sarcastisch kan opmerken; “je zal eens wat missen”. Dus eerst even die geweldige receptie/party afmaken. Ceremoniemeester Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst had de zaak behoorlijk onder controle en als eerste kwam Consul Generaal Hugo von Meijenfeldt aan het woord.

Buiten nogal wat lovende woorden, waarbij ik nederig naar de vloer keek, trok hij ook een parallel tussen ons, en een mooie; ‘innemend’. Ga maar eens in het Engels vertalen dat de tweede betekenis meer betrekking heeft op kroeggedrag! De kern heeft Hugo zelf weergegeven in zijn persoonlijke blog: http://nlinsf.wordpress.com/2014/06/30/peter-laanen-only-one-step-outside-of-the-consulate-general/

Tot mijn grote verrassing kwam op het grote scherm een videoboodschap van de man die mijn arbeidsovereenkomst getekend heeft in 2007; Ab van Ravestein, Director-general at Netherlands Enterprise Agency (Rijksdienst voor Ondernemend Nederland), Ministry of Economic Affairs.

Ab kan vertellen, boy and howdy, en onze parallel is muziek! Wat kan er dan nog fout gaan?! Vanuit het bedrijfsleven kwam Pim Brouwer, VP Alliances at Login VSI, en goede makker, een duit in het zakje doen.

Even de kindertjes niet laten lezen; Pim is ook de skipper van de boot die mij als Sinterklaas naar de Berkeley Marina vervoert. Daarna brak het feest los, tot een uur of 11, en aangezien de DJ dronken was geworden, tevens een mooi moment om af te sluiten. Het vermelden waard is uiteraard het optreden van CG Hugo von Meijenfeldt, begeleid door de Dylan Platt band, die “Heart of Gold” van Neil Young ten gehore bracht :

Maar ook:

4:23 Barend Servet, waar moet dat heen?

Tja, als je van o.a. ‘Milieu’ afkomstig bent, een inkoppertje. Petra Chequer, de CEO van de ‘Alliance of CEOs’ was zwaar onder de indruk en meldde dat haar CG (van Duitsland!) dat nooit en te nimmer zou doen. Waarin een groot land klein kan zijn. Indrukwekkend, en voor mij, bescheiden als ik ben, moeilijk om zelf te vermelden, was de mededeling door Ard van der Vorst dat een ontbijtreeks naar mij vernoemd zou worden:

Astrid en ik hadden een ‘grand old time’ zoals onderstaande foto bewijst:

Over NL – Mexico is genoeg geschreven, en mijn lieve obers in Los Cabos hebben mij huilend hun tipgeld (op elke dollar had ik ‘Viva Holanda’ geschreven) terug gegeven.

Tussen het voetballen door (vervelend al die extra speelminuten) ook nog getracht de afgelopen week wat zaken af te handelen, mensen te bedanken en ja, toen kwam mijn Psalm 68 verjaardag er aan. Veel mensen haden zich conform mijn wens uitgedost in bijbel-achtige outfit, zij het soms wat ruim genomen!

Astrid als Engelbewaardster: Prima! Bo-Peter als….huh? Kaj met WK Brazilie in gedachten: “Jesus Saves” en ik uiteraard als Hindoe priester. Ivar was inmiddels in Europa onderweg naar het Vaticaan, dus dat keuren we ook goed.

Een (Anglicaanse?) priester zonder een goed glas rode wijn is als een eitje zonder zout! Right, Mark Chequer?!

En mijn Amerikaanse bonus kleinkinderen kunnen altijd voor warmte bij de man in het wit terecht. Svp geen ongepaste grappen! En nu naderen we Nederland – Costa Rica (‘t gaat U goed Belgie) en feliciteer ik mijn broer Aad met z’n 71e verjaardag; volgens ingewijden is hij gereed om de ‘onzen’ aan te moedigen. Een mooie afsluiter van een week vol aandoenlijke momenten. ‘Oranje, wat kan je!’

Foto: Eric Overwater

Na een ongelofelijk heerlijke 10 dagen Mexico, waarvan de laatste week met zonen Bo-Peter en Kaj, geflankeerd door vriendin Michele en vriend Tyler, begon de aanzet naar mijn farewell receptie/party. Eerst nog maar wat gelukkige plaatjes uit Cabo:

Kaj en Michele: “Ain’t they sweet?”

Tyler links en Bo-Peter rechts met wat talent (niet mijn woorden) uit hun talentpool!

 Selfie van de happy four in een relatief normale ‘beach’ scene.

Voor de lekkere nog een van ons vijfjes tijdens een snorkeltrip op de Sea of Cortez. Fast forward naar de farewell recepie/party. Wat moet ik daar over schrijven; het was feestelijk, toch enigszins officieel (uiteindelijk kreeg ik een brief als zodanig) en er waren zoveel (zakelijke) vrienden en vriendinnen aanwezig dat ook de emoties van tijd tot tijd een overflow kregen. De komende tijd dien ik ook te besteden aan het schrijven van een gazillion “dank je” en “thank you” notities. Een korte samenvatting, omdat ik zeker weet dat de komende Luimen meer en meer informatie, ondersteund door foto’s zullen bevatten. Nadat Astrid en ik ons a la gala uitgedost hadden, liepen wij vanuit Hotel Donatello via Union Square naar het consulaat, waar de officieele ‘greeters’ klaar stonden om de gasten naar de 31e etage te verwijzen.

Met de eerste gasten reeds aanwezig, en een breed grijnzende Plv. Consul Generaal Ard van der Vorst in het midden, wisten we dat dit een ‘send off’ zou worden die niet bestempeld zou kunnen worden als een middenmoter. Hierover morgen meer omdat geen detail overgeslagen mag worden! Wel werd ik aangenaam verrast door een heerlijk bedankt van de Nederlandse Game organisaties en magazine ‘Control’, vergezeld van wat heerlijk Nederlandse drop en pepermunt.

Zoals gezegd; even verder verwerken en morgen het restant. Happy WK2014.