Laanen's Luim

Laat ik om de echte Feyenoord supporters niet tekort te doen, en er is sowieso al genoeg over ‘het incident’ geschreven, het even hebben over ‘the man of the match’. Persoonlijk vond ik dat Davy Klaassen dat dik verdiende. Niet alleen omdat hij de winnende goal scoorde, maar puur om het feit dat hij zich niet zo idioot gedroeg bij de aansteker aanslag. Had hij Tadic geheten, dan had hij kronkelend van de pijn de halve grasmat afgereisd. Maar nee, natuurlijk was hij aangeslagen, en verontwaardigd. Hij probeerde zelfs nog een comeback na de gedwongen pauze. Complimenten dus. Tadic, ‘aanvoerder’, voelde bij een van zijn vele aanvaringen aan z’n kaak alsof hij daar vol op getroffen was door een uithaal van Ali (voorheen Cassius Clay). Op de TV kon je goed zien dat hij amper werd geraakt. Maar goed, voordat de Matthäus Passion nog moest beginnen, was deze ‘dappere’ strijder al veroordeeld tot het kruis, zo leek het. Geen wonder dat kleine, beginnende voetballers dat gedrag kopiëren en bepaalde fans reageren alsof ze nog niet voldoende van de stimulerende middelen hebben gesnoept. Voetbal onwaardig. Het was me overigens het weekje wel. M’n bordje liep over. Althans, voor een semi pensionado. Waarschijlijk was het niets vergeleken bij de weken die ik soms doormaakte bij Ex’pression College. Qua verhaal wil ik wekelijks weer snel uitkomen bij het hoofdstuk waar vorig jaar een kort geding tijdelijk een eind aan maakte. Ex’pression was qua personeel een familie, en dat bleek deze week weer toen een oud werknemer het leven liet. Het raakte mij ook zeer. Deze bruisende twintiger aan het begin van deze eeuw, die in 2015 trouwde met een ander lid van de Ex’pression familie, werd alom zeer betreurd en geprezen. Merkwaardigerwijs was op dat moment niet bekend wat de oorzaak van zijn overlijden was. Lang verhaal kort; hij had zich van het leven benomen. In hoeverre de echtscheidingsprocedure waarin hij betrokken was daar een rol bij speelde, blijft speculatief. Wellicht werd het hem teveel en kon zijn kracht het kruis niet meer dragen.

Het geeft me in ieder geval de inspiratie om versneld een Ex’pression inhaalmanoeuvre te maken.

‘I spy’ gaat aan de slag bij Full Sail.

Aan de balie word ik door een aantrekkelijke receptioniste naar de sofa verwezen om daar op mijn ‘tour guide’ te wachten. Angela meldt zich bij me, en gezegd moet worden dat men bij Full Sail, zo het zich aan laat zien, vormgeving als hoge prioriteit ziet. Angela vraagt me de oren van het hoofd over het kind dat ik de opleiding van Full Sail wil laten volgen, hetgeen me noopt om de leeftijd van onze zoon wat naar boven bij te stellen. Na een goed doortimmerde rondleiding en een “big thank you” voor Angela, vormde het beeld zich meer in detail dat Gary geschetst had voor een nieuw ‘hoger niveau’ college in Californië. Het weekend besteden we koortsachtig aan het maken van plannen, verbeteren van de vooruitzichten, en het hernieuwd indelen van het denkbeeldige gebouw. Ondanks het bijtijds hinderlijke boeren en scheten laten van Gary, vorderen we gestaag. Aan het eind van de zondag zijn we in staat om Eckart een fax te sturen van maar liefst 12 pagina’s, uiteraard in het Engels, waarbij ik een handgeschreven Nederlandse pagina voeg ter toelichting. Ik wijs Eckart erop dat de vooruitzichten goed zijn, maar dat het ook risicovol, en derhalve kostbaar wanneer we halverwege de stop eruit moeten trekken, waarbij de afschrijving hoog kan zijn. Geestelijk uitgeput vallen we in een schommelstoel om zichtbaar, en in Gary’s geval hoorbaar, van een Sam Adams te genieten. Beter bier dan dat uilenzeik van Budweiser.

De San Francisco Bay Area

Het is maandag 30 maart, we vertrekken met United Airlines 207 naar San Francisco, waar we lokale tijd 10.30 aankomen, een 6 uur durende vlucht met 3 uur tijdsverschil. Opvallend bij United is de hoge leeftijd van de stewardessen. Uiteraard weet ik dat de Amerikaanse society geen plafond qua leeftijdsgrens kent wanneer er geld verdiend moet worden, maar dit is wel een zeer ongebalanceerde mix. Marketingdame Ivy Cohen, die we in Emeryville treffen, oogt daarentegen fris en energiek. Ze ontvouwt haar plannen met veel enthousiasme en onderbouwing. Makelaar Gary Breen, de volgende op ons lijstje, toont ons een aantal gebouwen in Emeryville. Emeryville ligt aan de San Francisco Bay Area, pal tegenover San Francisco, verbonden met de Bay Bridge. Ingeklemd tussen Oakland en Berkeley groeide Emeryville uit van lelijk eendje tot mooie zwaan van de East Bay. Voor makelaars een heerlijke vijver om te hengelen naar provisies. Emeryville heeft een geschiedenis die reikt van de Gold Rush tot de komende vestiging van Pixar. Het transformeerde van een gokstadje van twee vierkante kilometer, waar de sheriff zijn bruine envelop onder de tafel kreeg in het populaire Townhouse, tot een ultra modern voorstadje van San Francisco.

Dit alles tot grote jaloezie van Oakland’s burgemeester Jerry Brown, die aast op ondernemingen als Pixar en Ex’pression. De avond brengen we door met Dawn Cardi, die even overgewipt is uit New York om ons degelijk voor te bereiden op wat ons te wachten staat, met alle regeltjes die daaraan verbonden zijn. Enige wijntjes later zijn we het erover eens dat het Sybase gebouw het meest geschikt is voor Ex’pression, zij het dat bij volledig benutting van het 5.600 vierkante meter grote gebouw, we 80 parkeerplaatsen tekort komen. In ons enthousiasme, en dankzij de wijn, lossen we alle problemen op en ik besluit Eckart een belletje te geven. Immers, het is al ochtend in Nederland. Ik kom niet goed over en weet niet of Eckart chagrijnig is, of ik niet verstaanbaar. We hangen op en zelden heeft een hotelbed me meer goed gedaan! Dinsdagochtend 31 maart 07.00 ‘wake up’ call, er wacht ons een drukke dag. Het lijkt me een goed idee om allereerst Eckart een verklarende fax te sturen vanuit het ‘The Handlery Union Square Hotel’. Gisterenavond heb ik waarschijnlijk te snel, te enthousiast en een weinig aangeschoten getracht om onze aanpak voor de aankoop van het Sybase gebouw uit te leggen. Ik schrijf handmatig dat ik telefonisch niet overgekomen ben (!) en dat ik de mening ben toegedaan dat we er wel een half miljoen afkrijgen. En ook dat we wel een oplossing vinden voor het tekort aan parkeerplaatsen. Mijn P.S. maak ik stoer: ‘no nuts, no glory!’. Tevreden geef ik de fax bij de receptie af, nu nog een hartig ontbijt en de dag kan beginnen. Het ochtendverkeer is traag richting de Bay Bridge, die we dienen te kruisen omdat we om 10.00 een interview hebben met Greg Deonik in Emeryville. Hij solliciteert naar de job van sales- en marketing manager. Het gaat langzaam, maar de indrukken en energie van San Francisco infiltreren de Ford Mustang cabriolet die Gary gehuurd heeft, en geven ons een soort van ginnegappende impuls. Op enig moment, al voortschuivend over de Bay Bridge, komt het gesprek op ‘Bonanza’ en de hoofdrolspeler Lorne Greene. “Weet je,” zegt Gary “dat hij ook een mega hit had met een liedje?”. “Je bedoelt met ‘Ringo,” antwoord ik nonchalant.

Gary daagt me uit: “sing it man, c’mon, sing it.” Aangekomen in Emeryville zing ik net de slotzinnen van ‘Ringo’: “…..and on his grave they can’t explain the tarnished star above the name of Ringo,” en Gary’s mond staat nog steeds open van verbazing. Op een of andere manier verhoogt het zijn respect voor mij. In Emeryville hebben we een tijdelijk kantoor gehuurd in Doyle Street, een echt honk voor artiesten van allerlei pluimage. Daar ontvangen we Greg Deonik, een ietwat gezette marketing veteraan De man weet absoluut waar hij over praat, ofschoon het onderbuikgevoel niet positief reageert. Tegen twaalven nemen Gary en ik afscheid van hem. Dit is een belangrijke job, dit is een kundige man, maar….. We kunnen het ‘maar’ niet invullen en parkeren de beslissing. We ‘bestijgen’ de Ford Mustang weer en begeven ons onderweg naar Bucci’s, een trendy Italiaans restaurant in Emeryville, waar we gaan lunchen met potentieel boardmember Jane Metcalfe, beroemde mede-oprichter van Wired Magazine. Ook de nimmer ontbrekende Dawn Cardi (rapporteert zij alles achter onze rug om aan Eckart?) zal aanwezig zijn. Tijdens de lunch blijkt wel dat Jane een zeer scherpe dame is, ze zou echt een ongelooflijke aanwinst voor ons zijn.

Goede relatie van Eckart, dus die moet z’n charmes maar aanwenden! 16.00 hebben we onze afspraak met David Schwartz, kandidaat voor de CEO rol. Een rol die Gary ook ambieerde, maar met zijn aspiraties maakte Eckart korte metten: “no way you can do that”. Vriendelijkheid kent geen tijd. David is vriendelijk en intelligent maar, zo besluiten we, “a bit of a softy”. De dag besluiten we met een genoeglijke maaltijd in, jawel, The Townhouse! Nu een restaurant met duidelijke Franse invloed. Helemaal goed. Gary en ik lachen wat af en testen elkaars muziekkennis. Topavond.

Wanneer Astrid thuiskomt van de zorg voor een nieuw leven, gaan wij er ook een topavond van maken.

De radio mededeling dat Wim de Bie overleden was, schokte me dinsdag meer dan ik had kunnen bevroeden. Zo’n gevoel dat je favoriete oom is heengegaan. Samen met partner Kees van Kooten werden ze een begrip voor ons in de 70-er jaren. Zodanig dat Café de Sport een plek werd waar je hoopte dat ze wel eens op zouden kunnen duiken. Dus, zoals ik beschreef in 2021, ook een plek voor moeilijke gesprekken: ‘24 juli 2021, na het produceren van mijn Luim, begaf ik me op weg naar Den Haag ter viering van de 70^e verjaardag van Peter Wijsman, de man die ik 47 jaar geleden ging mededelen dat ik zijn nieuwe baas zou worden. Voor deze moeilijke mededeling aan deze zeer getalenteerde doch rebelse collega, had ik Café de Sport, gelegen aan de Kazernestraat uitgekozen. Bekend van:

Juist, de plek waar Van Kooten en de Bie aan het biljart als de Klisjeemannetjes, en echte Hagenezen, hun triomftocht begonnen: “als ik met die winteâhrpein van me op ut moment supriem voâh ut open raam zou gaan staan, en ik zou richtuh, nâh, dan spuìt ik un volwasse vent zo van ze brommeâhr”. Fraaie volzin uit één van de vele biljartsessies (1977). Afijn, onderweg naar de Denneweg, slagader van buurtschap 2005, rekenden we uit dat we op die gedenkwaardige dag bij Café de Sport gezamenlijk 51 jaar waren. Stilte. Nu dus 145 jaar. Om met de Tegenpartij te spreken; “mogen wij even overgeven”. Fijn parkeerplekje aan de gracht gevonden, en omdat Café de Sport helaas niet meer in bedrijf is (stiekem toch nog even gecontroleerd) een plekkie aan de bar gevonden bij Café 2005’. Maar wat wil nu het geval, ik had de Klisjeemannetjes wel eens op TV gezien, maar hun namen kende ik niet. 1971 werd het jaar dat ik Kees van Kooten en Wim de Bie als individuen leerde kennen op een commercieel 45-toerenplaatje. En omdat ik nogal bewaarderig ben, volgens vrouw Laanen, maar weer eens gedraaid.

De tand des tijds best redelijk doorstaan. De reden voor opname van dit juweeltje was de introductie door Carp en Co (wijnkopers), mijn toenmalige werkgever, van een blocpak, met name voor sherry. De tekst luidde dan ook ‘Carp heeft weer iets bijzonders onder de kurk’. Een smaakpanel met Kees van Kooten als een Haagse loodgieter en Wim de Bie als aristocraat (voorloper Walter de Rochebrune?) beoordeelde de sherry die uit het blocpak geschonken werd. De een had het over het oude tuinhuis in Jerez de la Frontera, de ander over het gegeven dat het blocpak lekker meegenomen kon worden onder de snelbinders van z’n brommah. ‘AmontillADA? Nee, nee, AmontillADO, zeker weten, ik kom uit Den Haag’. Vanaf dat moment zijn die twee niet meer uit m’n leven geweest en ik werd er bijna emotioneel van. Maar waarom was ik bij de introductie, vraagt u zich verbaasd af. Welnu, ik was een zeer gewaardeerd jeugdig personeelslid, maar bovenal programmeur. Zeldzaam in die tijd, vooral als GESAL de programmeertaal was die beheerst werd. Certificaat op aanvraag. Wanneer de directeur smeekte om een statistiek programma, en ik dat uit 24K perste, ging er als het ware een applaus op. Van die dingen (hoor je onze Haagse helden weer?). Genoeg gebrald, over tot de orde van de dag. Een krent uit deze superdrukke week, althans voor een semi pensionado. Woensdag: ambassadeursdag in Den Haag voor bedrijven. Uit de hele wereld vliegen ambassadeurs en consuls generaal binnen voor hun jaarlijkse update, en die dag kan het bedrijfsleven gebruik maken van hun diensten. Zelf vertegenwoordigde ik Dutch Game Garden, het superieure vehikel voor startende game companies. Buiten het nuttige was er ook het aangename; collega’s te omhelzen met wie ik samen gewerkt heb in San Francisco en nu elders in de wereld werkzaam zijn:

Links Ard van der Vorst, nu ambassadeur in Nieuw Zeeland, rechts Jaap Veerman, nu consul generaal in Atlanta, Georgia. Deugd in het midden.

Anekdotes, anekdotes, tijd om over te stappen naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998; Gary wacht me op in Orlando, Florida):

Lokale tijd 16.25, dead on time, land ik in Orlando, Florida. Let the games begin!

Winter Park, Florida

Gary, gehuld in een bont Hawaii-shirt en korte kakibroek, staat me buiten al in z’n kanariegele VW kever op te wachten, en ontvangt me met een smeuïge omhelzing. Daar moet ik echt nog even aan wennen. Allereerst brengt hij me naar een koloniaal uitziend hotel, waarna we zijn huis, een eenvoudige bungalowachtige houten woning, aandoen. Daar word ik ontvangen door zijn vrouw Debbie, die in vergelijk met Gary aandoet als een schuchtere, beetje grijze muis. Zijn twee jongens, Preston en Alex, van zes en vijf hangen nieuwsgierig om deze Europeaan heen. 19.30 heeft Gary een tafeltje besteld in een voor mij typisch Amerikaans restaurant, oftewel veel TV’s met vooral veel sportprogramma’s. Debbie is wat spraakzamer, maar wordt veelal overstemd door Gary. Alle aspecten van ons privé leven worden besproken en uiteraard ook hoe Gary Eckart leerde kennen. Precies zoals Eckart het me beschreven had. Maar Gary wordt met name gepassioneerd en emotioneel wanneer hij vertelt hoe hij als medeoprichter van Full Sail er op smerige wijze uitgewerkt is, vlak voor kerstmis 1996. We nemen afscheid met de gebruikelijk Gary hug; ik ga eraan wennen!

Debbie en Gary Platt

Na het diner wandel ik terug naar het hotel al malend over alle informatie die me aangereikt is. Met name ook over Gary’s vertrek bij Full Sail, waar ik morgen een toer krijg. Uiteindelijk ben ik blij dat mijn hoofd het kussen raakt. Veel om verder over na te denken! De volgende dag om 08.30 beginnen we de voorbereidingen in het huis van de schoonmoeder van Gary, die tegenover hem woont. Met een grijns van oor tot oor meldt Gary dat zij de komende dagen bij dochter Debbie woont, zodat wij ongestoord aan dit prachtige project kunnen werken. Gary overhandigt me de fax die hij gisteren aan Eckart heeft gezonden. Hij legt uit dat hij Eckart het CV heeft gegeven van David Schwartz, een kandidaat om CEO te worden. Tevens legt hij uit dat hij in een rol als ‘President’ verantwoording aflegt aan de CEO en hem rugdekking geeft. Ten slotte meende hij bij Eckart een zekere onzekerheid te hebben bespeurd inzake mijn persoon, maar dat hijzelf graag met mij aan de slag gaat. “Goed om te weten,” glimlach ik, “aan de slag dan maar”. Al snel vult de tafel in de woonkamer zich met tonnen cijfermateriaal en onderliggende documenten, waar we gretig doorheen gaan. We lopen tevens de door mij opgestelde actielijst af, waarbij ook het faalscenario een rol speelt, oftewel wat het gaat kosten wanneer we op enig moment de stop eruit trekken. Ook wil ik dezelfde dag nog een toertje doen bij Full Sail World Education, een privé college met zo’n 1.400 studenten, waar Gary onvrijwillig vertrokken is. Volgens hem wegens hun weigering om het door hem ontworpen traject, dat wij nu aan het bespreken zijn, actief te implementeren, waarna de agressieve wijze waarop hij aan bleef dringen hen te machtig werd. Gary weet dat zijn knalgele kever teveel opvalt in Winterpark en stelt voor om de onopvallende middenklasser van zijn schoonmoeder te gebruiken. Aldus ga ik op weg naar Full Sail voor mijn 15.00 afspraak met Angela.

Een prachtige school ontrolt zich aan mijn ogen. Ik bereid me voor op de rol van vader die zijn zoon, gek van muziek, daar wil laten studeren. ‘I spy’ gaat aan de slag.

Ja, ja, 1 april, ik ben benieuwd wie mij een poets tracht te bakken!

Dinsdag schreef fijne vriend Fred van Buiten (Menlo Park, Californië) in onze wekelijkse ‘deze week bij ons gebeurd’ uitwisseling het volgende: “ Afgelopen week is er opnieuw een regenfront over de Bay Area getrokken. Op dinsdagochtend begon het flink te waaien en om 1 uur viel de stroom weer uit. Nu was het gelukkig niet zo koud als een paar weken geleden, maar als het donker wordt ben je toch onthand. Niets doet het meer. Enfin, de volgende dag om 11 uur hadden ze de boel weer aan de praat. Toen was mijn humeur al verziekt. Ik kan maar niet begrijpen hoe een land dat kleurenfoto’s kan maken op Mars, het niet voor elkaar krijgt om een peertje te laten branden als het waait”.

Ik hou van de kleurrijke taal van Fred, maar ja, zolang ze nog zoveel van belang zijnde kabels en draden in de lucht laten bengelen, blijven die problemen zich voordoen. Met dank aan PG&E (niet de band). Mijn wekelijkse besognes doe ik hem woensdags toekomen, maar helaas, even vergeten dat Stedin aangekondigd had dat er vanaf 08.00 aan het net gewerkt zou worden, ergo geen elektriciteit. Erger nog: geen koffie! Ook geen bezoek aan het toilet omdat in een ark van tijd tot tijd een pomp het menselijke afval naar het riool transporteert. Wanneer dat niet gebeurt dan…..enfin, dat laat ik even aan de fantasie van de lezer over. En het werd ras kil binnen. Geluk bij een ongeluk, ik had een lunch met een oude strijdmakker bij de Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht. En lekker warm dat het daar was! Zoals altijd ook niets te klagen over het voedsel dat uitbater Gert voorschotelde. Donderdagmorgen: Ziggo down! Dus, internet down, TV down en huistelefoon down. Heb je je door Ziggo laten verleiden om ook Vodafone in het pakket te nemen; game over! Gelukkig hebben wij om dat te vermijden KPN mobiel en konden dapper verder op 4G. Valt niet mee om met die dikke vingers een verhaal te typen op een iPhone. Nu wil het toeval dat ik een business lunch had met Fred Bok, blus expert extraordinaire. Bij Oud Zuid, eveneens in Loenen a/d Vecht. Lekker garnaalkroketjes gegeten en uren met Fred geboomd over zijn Californië avonturen. Thuisgekomen was alles weer pais en vree en trof ik een glimlachende Tinley aan.

Een dagelijks festijn! Maar het voorgaande is om aan te tonen dat het ook in de grond soms hommeles is. In niet gerelateerd nieuws las ik dat het hele KNBSB bestuur is afgetreden (niet schokkend voor deze oud voorzitter), werd mijn jukebox op zondag gerepareerd na een jankpartij van mij, en werd woensdag burendag op Schiphol. Wablief?! Zelf bracht ik buurvrouw Mariska naar Schiphol alwaar ze een vlucht naar Portland, Oregon, geboekt had, kwam buurman Paul terug uit Bogota en vertrok buurman Peter naar Curaçao. De realiteit van die vluchten bracht me terug naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998; het Ex’pression businessplan ontleed in de gewelven van Kasteel Moersbergen. Gary wordt baldadig en Peter onderweg naar Florida):

Gary oogt plotsklaps heel relaxed en we beginnen tijdens de maaltijd een interessante discussie over de beoogde school en de bands die we gezamenlijk kennen. Gary is dan ook een ‘somebody’ in zijn wereld. Hij heeft gewerkt met Chicago, Prince, Bon Jovi en vele anderen. Zelfs slaagde hij erin de beroemde basketballer Shaquille O’Neal tot (een soort van rap) zingen te brengen en naar platina status te stuwen.

Inmiddels trekken Eckart en ‘fucking’ New York lawyer Dawn Cardi zich bij tijd en wijle terug om al fluisterend te bespreken of ik wel de aangewezen man ben om Gary Platt verder te begeleiden. Klaarblijkelijk zijn ze tot de slotsom gekomen dat het een schot waard is en wordt mij gevraagd het businessplan, voor zover mogelijk, de volgende dag te herzien. Iedereen trekt zich voldaan terug, de Amerikaanse delegatie in een hotel, en ik in Eckarts gastenkamer. Er is in ieder geval een tussenoplossing gevonden, hetgeen de hele exercitie in ieder geval als nuttig bestempelt.

De gewelven van Kasteel Moersbergen

Daar worden Gary en ik dinsdag 24 maart 1998 ondergebracht om het businessplan te herzien. Gary klapt z’n laptop open en zit bibberend van de kou met twee handen om een beker koffie om z’n vingers toetsenbord gereed te maken. De zomerse temperatuur van Florida en de kilte van Nederland gaan voor hem niet bepaald hand in hand. De avondsessie van gisteren heeft hem goed gedaan en met bravoure nodigt hij me uit om het businessplan door te nemen. Uiteraard gaat die vlieger niet op. Stap voor stap laat ik hem uitleggen hoe een en ander in elkaar gesleuteld is. En dat valt soms niet mee. Af en toe weet hij het gewoon niet en bazelt dan iets van “de uitkomst van deze cel is het aantal Volkswagen dealers gedeeld door de bewoners van de staat Ohio,” en begint vervolgens onbedaarlijk te lachen. Nadat ik hem de sessie van gisteren in herinnering breng, waar hij volledig murw geslagen werd, komt hij tot zichzelf en werkt aandachtig mee. Laat op de middag bekijken we het met digitale pleisters aaneengeplakte resultaat en besluiten dat het in ieder geval iets is dat presentatiewaardig is. Eckart beziet het kritisch en begrijpt dat het een stuk is dat geen schoonheidsprijs verdient, echter, het geeft wel aan dat het beloftevol is. Aangezien Gary de volgende dag vertrekt, vraagt hij mij om de familie Platt in Florida te bezoeken om zodoende kennis te maken met hun dagelijkse leven. Dat is belangrijk voor Eckart. En of dat ook dezelfde week nog kan. Oh ja, en bezoek dan ook Full Sail, het college waar Gary gewerkt heeft en volgens eigen zeggen co-founder was. Woensdagmiddag meld ik me bij Daan op het kasteel om de tickets op te halen. Eckart maakt van de gelegenheid gebruik om zijn boodschappen van gisteren krachtig te herhalen. Tevens dringt hij erop aan dat ik voorlopig de rest van het jaar voor hem reserveer. Bij de uitgang aangekomen kijkt hij me strak in de ogen: “Peter dit is een project waarin ik veel zie, maar zorg ervoor dat het financieel goed onderbouwd wordt. Gary is een creatieve man, maar soms wat wild. Heb een goede reis.” Stilzwijgend stem ik in en aanvaard de terugreis naar Düsseldorf. Met een hoofd vol ideeën en opwinding raffel ik het asfalt af. Donderdag 26 maart neem ik een tikkeltje emotioneel afscheid van Astrid nadat we ons in de tuin hoopvol hebben laten vastleggen bij de gans met de gouden (?) eieren:

 

Vanuit Düsseldorf vertrek ik met de BA8090 naar Londen. De transfer bij het immer te drukke vliegveld Heathrow naar de vlucht richting Orlando gaat voorspoedig, hetgeen ook geldt voor de vlucht zelf. Lokale tijd 16.25, dead on time, land ik in Orlando, Florida. Let the games begin!

Over game gesproken, FRANKRIJK-NL: Kwartet-NUL! Heer Koeman, vergeet uw liefde voor Ajacieden, er zijn nog meer capabele voetballieden! Amen.

En dan volgt nu het weerbericht: orkaan Caroline heeft met ongekende kracht het politieke maaiveld omgewoeld. Nu: stralend groene akkers, met hier en daar een linkse wolk. Terwijl ik in de nacht van woensdag op donderdag met stijgende verbazing naar de uitslagen van de provinciale verkiezing keek, dwarrelden er allerlei gedachten door m’n verwarde hoofd. Nimmer had ik me voor kunnen stellen dat het ideaal uit mijn jeugd, BB, nog met een ‘B’ verbeterd zou kunnen worden. En toch gebeurde dat die avond. Over ‘mijn’ BB werd er indertijd liedjes gezongen waar je je mee kon vereenzelvigen: ‘Brigitte Bardot, Bardot (herken je de drie B’s?), die heeft ze niet xx maar xx’. Woke conform aangepast. Maar dan komt er een regel die hout snijdt: ‘jouw foto aan de muur maakt mij geregeld overstuur’.

Voorstelbaar toch dat een jochie in z’n tienerjaren daar overstuur van raakt, zij het plezierig. Maar wat denk je van al die politici die een foto van Caroline van der Plas aan de muur hebben hangen:

Of die even overstuur raken! Toen schoot er plotsklaps een Nederlands lied in m’n hoofd met veel B’s in het refrein (het was dan ook laat). En het ging ook nog eens over een boer! Inmiddels niet meer zo tam. ‘Hé Boerenbrok, Boere Boere Boerebrok’, ging het refrein.

Nog leuker, de achterkant ‘Samen in bad’ is een zinspeling op de linkse wolk. Dat kan geen toeval zijn! Zie je Kuiken en Klaver al poedelen in een badje op het erf bij tante Caroline. ’s Ochtends weer vroeg de TV aan, lekker in m’n mandje gelegen met een door Astrid aangereikt kopje koffie en een dik met boter gesmeerde ontbijtkoek. STER. Jumbo reclame met als afsluitende slogan ‘Jumbo, da’s leuk boodschappen doen’. Moest ik ineens aan de familie Van Eerd denken, de eigenaren van Jumbo. Om het resultaat van 2022 te vieren beloonden ze zichzelf met een dividend van €50 miljoen. Daar past maar één slogan bij; ‘Jumbo, da’s leuk uitmelken’. Heb je Baudet nog gezien? Forum voor Democratie verliest 10 zetels, en hij vond het ‘prachtig’. Helemaal in de war die gast. Hij dacht natuurlijk aan de hitparade: ‘FvD, van tien naar twee’. Rutte had nog niet begrepen dat deze uitslag maar één boodschap had: ‘Oprutten’. Extra laagje Tefal voldoet volgens hem. En Wopke, ach….. Sport: twee zevenklappers, Manchester City en Feyenoord. Klasse. De tegenstander van City, RB Leipzig, kon de slogan ‘Red Bull geeft je vleugels’ geen eer aan doen. Feyenoord en AZ door in Europa, wie had dat kunnen denken? Eigenlijk conform het BBB succes. Sparta vanavond naar FC BBB in Emmen. Met BB ging ik ver terug, maar nu gaan we wederom naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, het Ex’pression businessplan. Gary wordt verder aangevallen en ‘Peter to the rescue’):

Na veel heen en weer gepingpong wijst Van Mackelenberg hem op enkele onjuistheden in de diverse spread sheets. “Gary,” verhoogt zijn stem zich, “welke sukkel heeft dat geproduceerd?” Gary legt uit dat de ‘sukkel’ helaas niet de lange weg naar Nederland heeft kunnen maken, maar dat het eindresultaat volgens hem wel klopt. Na een korte stilte kijkt Van Mackelenberg Gary met een superieure blik aan en onderwijst hem dat in het land van Excel een afwijking van een cent ook een afwijking van een miljoen kan zijn. Gary is inmiddels zo terneergeslagen dat hij hem bedankt voor de les. Dawn Cardi ruikt bloed, en aangezien ze uiteindelijk door Eckart wordt betaald, draagt zij ook haar steentje bij; “Gary, ik heb je al tientallen malen uitgelegd dat je minder slordig moet zijn.” Cohen voegt er aan toe dat we toch ook met een wat kleinere school kunnen beginnen. Dat laatste is merkwaardigerwijze iets dat Gary niet pikt, en vol vuur kaatst hij de bal terug; “alleen een school met alle toeters en bellen, zoals door mij geformuleerd, kan succesvol zijn, vergeet het anders maar.” Eckart kucht, waarop een stilte intreedt. Priemend glijden zijn blikken langs de aanwezigen, tot hij bij Gary aankomt.

“Gary,” vervolgt hij, “dit geheel verdient echt geen schoonheidsprijs, en aangezien we hier over serieus geld praten, is volgens mij een herziening van het businessplan een must. Peter, wat vind jij?” Tot dusver was ik slechts een toeschouwer, klaarblijkelijk wordt er nu iets intelligents van mij verwacht! Het grappige is dat ik dit altijd al heb willen zeggen; “weet je, vroeger waren er goede plannen maar konden de plannenmakers dat niet vertalen in een goed businessplan. Tegenwoordig is dat precies andersom, en je moet verdomd goed opletten om tussen alle slimme marketingpraat en winstgevende spread sheets door nog het plan te herkennen.” Dat hakte er in, en ik vervolg; ”ik vind dit idee goed, het businessplan is lang niet zo slecht als besproken, maar wel slordig en zeker voor verbetering vatbaar.” Niet dat er applaus volgde, maar ik hoorde als het ware instemmend gemompel; behalve bij Van Mackelenberg. Gary ontspant een beetje en omdat ik hem niet aanval, word ik automatisch zijn beste vriend.

Nu snel aan de bak voor iets belangrijks; mijn BBBelasting aangifte!

Wat kan het heerlijk zijn om op een willekeurige zondag, wanneer Sparta uit speelt, je alleen voor de buis te zetten en er helemaal tegenaan te gaan, zonder hinderlijk interrupties van niet kenners (in mijn ogen). Behalve broer Rob natuurlijk (oef!). Uit tegen Excelsior was mijn taalgebruik tot aan de theepauze niet geschikt voor jeugdige kijkers. Binnen een kwartier in de tweede helft gaf het scorebord 1-4 aan, wat een weelde. En wat een ‘boost’ voor mijn humeur. Wanneer het Algemeen Dagblad vervolgens drie Spartanen in het elftal van de week kiest, kan ook de maandag niet meer kapot.

 

Nou ja, wat ik wel merkwaardig vond was dat bondscoach Koeman onze excellerende keeper Olij niet bij de selectie opnam. Nota bene de speler van de maand januari, hetgeen een doelman bijna nooit overkomt. Hij nam bijvoorbeeld wel mislukte Ajax doelman Scherpen in de voorselectie. Uiterst merkwaardig. Maar om mijn humeur nog verder op te krikken, kon ik constateren dat ik nog twee creatieve individuen in mijn directe familie heb: kleinzoon Aren (4), die een prachtige opa tekening met hond maakte, en mijn eega Astrid die er een prachtige volumineuze keramische droppot van maakte. Stralend nam ik die in ontvangst:

Het moge duidelijk zijn dat ik veel vingers in de pap heb! Inmiddels is in Austin, Texas, het SXSW evenement begonnen. ‘South by Southwest® (SXSW®) celebrates the convergence of tech, film, music, education, and culture’. Een aantal bevriende Nederlandse relaties (Mr. Awesome, RAUWcc, Varias) nemen daaraan deel. Zelf had ik de eer om indertijd namens ons Koninkrijk deelnemende Nederlandse bedrijven te ondersteunen. Eén pik ik er even uit omdat ze nú steun nodig hebben. Foto genomen gedurende SXSW 2014 van een toen zorgeloze Taco Carlier, met zijn broer Ties oprichters van VanMoof.

Tomeloos gegroeid, plukken ze daar nu de wrange vruchten van. Geweldig product met ‘umfeld’ problemen. Moet toch oplosbaar zijn, zou je zeggen. Nu we toch met het verleden bezig zijn, gaan we wederom naar de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, het Ex’pression businessplan, een kasteel en een ‘founder’ die van alle kanten belaagd wordt):

Volgens het business plan moet de beoogde school Ex’pression Center for New Media gaan heten. Eck’s tent, lees Ex’tent is het investeringsvehikel van Eckart Wintzen. Het business plan was enthousiast in elkaar gestoken en de liefde voor educatie droop er af. Hinderlijk waren slordigheden in de financiële spread sheets, waarschijnlijk het gevolg van verkeerde cel formules. Enfin, eerst maar eens de kat uit de boom kijken en uitvinden wat de samenstelling van de delegatie is. Even voor de ophaalbrug van het gebouw waar Ex’tent gevestigd is, kan ik mijn auto parkeren en ik moet zeggen dat wij hier over een echt kasteeltje (Moersbergen) praten, inclusief torens en gracht.

Daan, Eckart’s secretaresse, komt me oprecht stralend tegemoet. Vanachter haar grote brillenglazen blikt ze me olijk in de ogen en meldt dat de meute met ongeduld op me zit te wachten. “Wie zijn er binnen?” vraag ik. “Nou, Eckart natuurlijk, Frans van Mackelenberg, zijn financiële adviseur, Dawn Cardi, zijn advocaat uit New York, en in die functie adviseur van Gary. Dan is er ene Marty Cohen, die door Dawn erbij is gehaald als educatie expert, en Gary, uiteraard. Maar ga nu maar gauw naar binnen.” Ze klopt op de deur en zonder op een antwoord te wachten stapt ze naar binnen. Alle ogen zijn daadwerkelijk gericht op Kwatta. Ik sta in een immens kantoor, met een gigantische vergadertafel, veel verse bloemen en een open haard waar het vuur loeiend huis houdt. Maar ook een spanningsveld om U tegen te zeggen. Voordat Eckart aanstalten maakt om de introductie rituelen aan te vangen, heb ik de participanten al geïdentificeerd; de man met de paardenstaart herken ik onmiddellijk van de foto in het business plan; Gary Platt. Zijn lichaamstaal kan alleen maar geïnterpreteerd worden als een gigantische schreeuw om hulp. Hij zit er daadwerkelijk als een krakeling bij, met zwaar hangende schouders. Aangezien er maar een vrouw in het gezelschap is, moet de pittige zwartharige mid-veertiger Dawn Cardi zijn. De rustige man, die educatie ervaring uitwasemt is natuurlijk Marty Cohen. De slanke man met het knalgele aura (naar Van Kooten en De Bie) kan niemand anders dan Van Mackelenberg zijn. Eckart is zichtbaar opgelucht met de onderbreking en stelt me aan de aanwezigen voor. Zo te zien heeft hij met name voor zijn advocaat een zwak; hij stelt haar voor als mijn ‘fucking New York lawyer’ en staat even stil bij al haar kwaliteiten. De overige aanwezigen worden kortweg geïntroduceerd. Ik word naast Gary gepoot, waarna de aanvallen op het business plan furieus worden voortgezet. Gary geeft af en toe wat timide antwoorden, maar qua lichaamstaal vertegenwoordigt hij meer en meer een gigantische pretzel.

Over pretzels gesproken, twee van mijn pretzels zijn jarig vandaag. Party!

Dinsdagmorgen vroeg lag ik warm en tevreden in m’n mandje met Astrid naar het journaal te kijken. Afsluitend: het weerbericht. Toen ik hoorde dat er motsneeuw viel, repte ik me naar het raam om dit spektakel te aanschouwen. Bleek gewoon (in mijn ogen) natte sneeuw te zijn, oftewel je ziet een sneeuwvlok maar op de grond is het gewoon een regendruppel. Ik vroeg me af of er dan ook motijs bestaat en kreeg dit beeld in m’n hoofd:

Schijnbaar heeft motsneeuw te maken met de omvang van de vlok en de hoogte waar de (sneeuw) vlokken een temperatuurgrens van meer dan nul graden overschrijden. Er zijn vier soorten sneeuw: droge sneeuw, natte sneeuw, motsneeuw en poedersneeuw. Heb ik weer, dat zoiets me intrigeert. Vooral de motsneeuw. Ik liet het los op het werkelijke leven. ‘Alles goed met jullie’, is zo’n veelgehoorde vraag. Antwoord: ‘ach, ja, we hebben een motrelatie’. Verbaasde blik: ‘je bedoelt een latrelatie’. Schouderophalend, ‘nee, ik weet niet of het vanavond nog aan is’. De avond van dezelfde dinsdag speelde FC Utrecht een ‘motwedstrijd’ thuis tegen de amateurs van Spakenburg. Alleen wisten ze dat toen nog niet. Verloren met maar liefst 1-4! Beetje leedvermaak hier in Loosdrecht. Waarom? Omdat FC Utrecht verdediger Klaiber de vrijdag daarvoor aanvoerder Auassar van Sparta een rode kaart aannaaide. Domme armzwaai van Auassar, maar toen Klaiber later verklaarde dat hij iets voelde en dacht ‘ik ga maar liggen’, wijzigde ik ietwat mijn standpunt. Ja, ja, je mot wat! Ach, hebben ze gisteren ook verloren? In de serie lunches met oude purkers uit het verleden, had ik afgelopen donderdag een zeer genoeglijke met Koen Bulsing, samen met mij uitkomend voor Alexandria ’66. Op één ‘motmoment’ na bijna perfect. Koen beklaagde zich er over dat hij weer eens in een onduidelijke foto (ererondje) in pak geblesseerd naast me liep. Ook de (bejaarde, maar aardige) serveerster voelde met hem mee. Charmeur Koen aan het werk. Maar goed, vereffen ik bij deze de rekening:

Uiterst rechts, kop boven het maaiveld en zéér geconcentreerd: Koen. Links (ontspannen) de reden waarom Koen het leuk vindt om ‘motgrappen’ over mijn haar te maken. In dezelfde categorie, maar dan oude purkers als in echtparen, waren Martin en Yvon Corsten gisterenmiddag voor een aangeklede borrel bij ons in Loosdrecht. Geen ‘mot afspraak’, loopt altijd goed af. Echter, recent kwam ik bij het ordenen van een serie foto’s een mooie tegen van Martin en mij, aangevuld met Snikkelfrits.

Wat?! Gedurende een aantal jaren gingen Martin en ik van 2^e kerstdag tot nieuwjaarsdag skiën in Kirchberg. Daar kwamen we deze knakker bij een biertje tegen, en daarna regelmatig ook op de piste. De eerste keer kwam hij achter een boom vandaan met z’n jongeheer uit z’n broek. Martin was des duivels en uitte dat door te dreigen z’n skistok er doorheen te jagen. Dat leidde tot meer hilariteit. Het bleef bij een ‘motmomentje’. Ook gisteren werden weer mooie herinneringen gedeeld. Dat brengt me op de rubriek ’25 jaar geleden’: (1998, Eckart legt het Ex’pression businessplan uit):

Eckart bladert door het plan en stopt bij het programma curriculum. Na een gretige slok vervolgt hij, “de bedoeling is om studenten te werven die in geluid willen gaan of animatie, om ze vervolgens te onderwerpen aan wat wij noemen een leeromgeving van ‘total immersion’, oftewel een omgeving waarin alles dag en nacht ter beschikking is. Niet alleen de apparatuur, maar ook instructeurs en studenten.” Ik kijk hem vragend aan, doch zonder mij een blik waardig te keuren raast hij door en ik vang alleen nog flarden op als; “alleen voor de die-hards…. de kinderen die niet deugen voor de reguliere colleges….. typisch kids met piercings, tatoeages etc.” “Ho, ho,” stop ik hem, “hoe lang ben je hier al mee bezig?” “Wel,” zegt Eckart aarzelend, “een goed jaar, wellicht wat meer.”

Dit werd het begin van het Amerikaanse avontuur.

‘Heb ik weer’, roept een lezer, heb ik die gasten net gisteren op een selfie bij Sparta tegen Utrecht gezien, en nu weer bij m’n ochtendbakkie. Schuld van de KNVB, lieve lezer, die de kleine clubs meestal op tijden laat spelen die hele families ontwrichten. Daarom de selfie van broer Rob en mij alleen op Facebook om het leed te verzachten. Konden we Sparta tot dusver na afgelopen seizoen als Sparta 2.0 aanmerken, tegen Ajax werden ze teruggeworpen naar Sparta versie 1.0. En dan gisterenavond? Zouden ze zich herpakken tegen FC Utrecht, de naaste belager voor de zesde plek. Welnu, ondanks de 0-3 nederlaag ging Sparta met rechte rug en toegezongen door het publiek van het veld. Er was één man die gekomen was om dit belangrijke potje voetbal (kans op Europees voetbal en €€€) te verzieken: scheidsrechter Joey Kooij. Niet alleen zijn warrige manier van fluiten, maar ook zijn onbegrip voor de belangen maakten hem totaal ongeschikt voor deze wedstrijd. Nu denken de complotdenkers dat ik hem de schuld ga geven van het verlies. Nee, 5 minuten na rust zette Sparta Utrecht keihard onder druk en ‘kreeg’ een vrije trap op ongeveer 25 meter van het Utrecht doel. En toen gebeurde het; onze gelouterde aanvoerder Adil Auassar liet zich in de muur provoceren, deelde een elleboogstoot uit en kon na interventie van de VAR verdwijnen. Oliedom! Dat de bal daarna op de lat en de paal kwam en Sparta heroïsch op zoek ging naar de overwinning, deed er niet meer toe, na het eerste tegendoelpunt was het over. Fun fact: Sparta staat nog steeds op de 6e plaats wegens een beter doelsaldo. De scheidrechter deed me aan een serie denken: ‘who pays the ferryman’. Kon ik over AI (Artificieel Intelligence) vorige week vermelden dat ‘goed opletten het devies blijft’, las ik afgelopen week het volgende over de AI chatbot Sydney van Microsoft:

Microsoft grijpt in om de AI-chatbot achter zoekmachine Bing in het gareel te houden. De afgelopen weken gingen de eerste gebruikers volop aan de slag met Sidney, die na verloop van tijd ‘verward’ kon raken, merkwaardige antwoorden gaf en soms zelfs dreigende taal ging uitslaan of uitnodigde om seks te hebben.

Op zich humor om te lachen, maar wel linke soep. Daarom is het wel zo veilig om de Luim te lezen die volledig uit mijn brein en van mijn hand komt. Waarvan akte. Felix, op visite bij opa en ‘oma’ Astrid. En natuurlijk inclusief een nachtje overblijven om weer tot rust te komen. Inmiddels een boomlange kerel die zich monter ’s anderendaags om 10.30 meldde en me vroeg of ik al ontbeten had. ‘Eh, ja, een uur of twee geleden jongen’, antwoordde ik droogjes. ‘Mooi, dan bereid ik zelf wat’, ging hij aan de slag. En voilà, zie onderstaand het resultaat:

Goed om het lichaam te onderhouden 🙂 Nog dezelfde dag kreeg ik een Facebook ‘herinnering’ foto van exact 8 jaar geleden, genomen in San Francisco:

Even andere koek! Nu steekt hij een kop uit boven Pa Rick (links) en mij. Over andere koek gesproken, Astrid heeft weer een mooi artistiek werkje afgeleverd tijdens haar keramiek lessen (in de volksmond kleien genoemd):

De duikkampioene

Toen ze jaren geleden begon, zou dit er ongeveer uitgezien hebben als een aardappel met vier luciferhoutjes, en nu dit. (Sparta) pet af voor m’n muze. De rubriek ‘25 jaar geleden’: (1998, incubatie Ex’pression & California dreamin’):

Bij verkeersknooppunt Oude Rijn haalt mijn ‘Handy’ (Duits voor mobieltje) me uit mijn gepeins; Eckart Wintzen wenst me te spreken. Eckart, volgens eigen zeggen een zakenman die er als een hippie uitziet, maar ook het groene geweten van Nederland en apostel van de breedband. Zijn vermogen, vele honderden miljoenen volgens insiders, heeft hij vergaard door zijn geesteskind BSO (Bureau voor Systeem Ontwikkeling) te laten fuseren met Philips, oktober 1995. Of ik zo goed zou willen zijn even bij hem thuis langs te komen om een business plan op te halen voor de San Francisco Bay Area.

Goed om af te sluiten, met een mooi portret van de veel te vroeg (2008) overleden oude meester.

Hoe ziet zo’n Sparta zondag er nu uit, vraagt men mij weleens. Welnu, dat kan zeer verschillend zijn, zoals die van afgelopen week bijvoorbeeld. Een kwart over twaalf wedstrijd geeft de dag een heel andere dynamiek. Kwam er nog bij dat Astrid die dag werkte en we na de wedstrijd met zeven mannen de 21^e verrassingsverjaardag van kleinzoon Felix zouden gaan vieren. Voordat Astrid om 8.45 vertrekt heb ik haar een bakkie thee bezorgd plus een bammetje met een zacht gekookt ei. Nu niet gelijk denken dat ik zo’n wereldkerel ben, het is slechts een geringe pay back voor alles wat ze voor mij doet. Enfin, Tinley snel uitlaten want die voelt al aan (John Denver speelt) dat er een paar eenzame uren voor haar aanbreken. Pet en sjaal niet vergeten; zeer belangrijke attributen!

Ja, naast het restant van m’n honkbalclub Oakland A’s stoel. Even nostalgie van me afschudden, op naar De Meern. Sparta, begint voor broer Rob en mij rond een uur of tien wanneer we onze auto’s starten. Hij in Culemborg, ik in Loosdrecht. We treffen elkaar bij De Meern (afslag 15) waar we na een dikke knuffel gezamenlijk in één auto naar Spangen reizen. Afgelopen zondag kwamen we rond 11.20 in De Bosselaar aan waar we, afwijkend van de norm, geen bier maar koffie bestelden. Wel een broodje kroket erbij, omdat je niet al teveel moet afwijken van traditionele handelingen. We wisselen wat informatie uit tot het moment dat we ons naar vak 19 op de Kasteel tribune begeven, waar we hartelijk begroet worden door onze mede seizoenkaarthouders. Uiteraard wordt een selfie van de gebroeders op Facebook gezet en dan betreden de spelers van Sparta en Go Ahead Eagles onze mooie grasmat. We zingen al staande luidkeels de Sparta Marsch mee en hopen dat het niet weer zo’n billenknijp wedstrijd wordt. IJdele hoop, maar ‘we’ winnen wel: 2-1, en we zijn inmiddels 10 wedstrijden ongeslagen. Wat een weelde. Rob en ik slaan het pilsje bij De Bosselaar over vanwege de verrassingsbijeenkomst voor kleinzoon Felix. Rob, Rotterdammert kenner, rijdt ons er feilloos heen. Inmiddels bied ik Koen Bulsing, die ik net nog trof bij die smerige pisbakken van Sparta, m’n excuses aan voor onze afwezigheid in De Bosselaar. Koen en ik waren 50 jaar geleden ploegmaatjes bij Alexandria ’66.

Koen geblesseerd in pak (balen) naast mij tijdens een ererondje.

Wij komen als eersten aan bij het gezellige bruine café Le Nord en nemen plaats aan de door Ivar gereserveerde tafel voor 8 mannen. Biertje, wijntje, en dan komt de stiefopa van Felix binnen, de enige niet Laanen. Gezellige peer, houdt ook van voetbal, hetgeen toch een band smeedt. Het verrassingselement wordt teniet gedaan wanneer Felix en vader Rick verschijnen voor de rest. Enfin, nadat de drank- en frituurwalmen opgetrokken zijn, betalen de vier oudste mannen (vanaf 40) de rekening, hetgeen een indicatie gaf van de gezelligheid.

Rechts feestvarken Felix, met naast hem oom Ivar en oom Eric.

Warm afscheid genomen en met Rob vervolgens de omgekeerde rit gemaakt. De Meern zal voor eeuwig in onze herinneringen een plaatsje krijgen! Wat ook een verpletterende indruk op me maakte was de lezing tijden het ‘Schuurspons’ evenement bij RAUWcc, het meest Rotterdamste bureau van de wereld.

Onwaarschijnlijk wat je momenteel met Artificial Intelligence (AI) kan doen. Mensen als het ware klonen en boodschappen in diverse talen, inclusief lipsynchronisatie, de wereld in toeteren. Teksten maken die vervolgens in beelden worden vertaald en andersom. En de gevaren natuurlijk. Een verhaal automatisch genereren met input dat het hele internet bestrijkt, kan simpelweg leiden tot racisme. Goed opletten blijft dus het devies. Neemt niet weg dat ik meende dat het goed zou zijn voor mijn neefje, top DJ Ferry Corsten, om hier ook kennis van te nemen. Neefje niet qua bloed, maar ik heb hem als het ware geboren zien worden. Tijdens mijn vele omzwervingen (ahum) maakte ik kennis met de AI disc jockey. Tijd voor een demonstratie. En zo geschiedde:

Ferry Corsten vergezeld door rechts Erik van Awaves en links, nou ja…….

Te lange Luim eigenlijk, maar toch even de rubriek 25 jaar geleden (1998):

De overweging om Amerikaanse artiesten over te halen, middels mijn via Arcade opgedane relaties, klinkt aantrekkelijker. Het Belgische Lommel, waar onze vrienden Jan en Marja Abbing reeds vele jaren hun domicilie hebben, zal dan als basis dienen voor toekomstige activiteiten. Jan treedt suksesvol op onder de naam JJ Johns, voor het merendeel in het country muziek vriendelijke België.

Altijd goed om met een cowboy af te sluiten: Yihaa!

Nadat ik oudste zoon Rick (huwelijk met Liesbeth 29 december) informeerde dat na mijn check up van dinsdag de dokter me informeerde dat ik zijn huwelijk echt wel zou halen, reageerde hij nogal gevoelig. Was even vergeten dat hij er een week of wat geleden mee begon, toen hij me vriendschappelijk in m’n maag porde en zei ‘je piept er niet tussenuit hé?’. Nou ben ik dat helemaal niet van plan, maar dan volgt er zo’n Dean Martin-week van ‘memories are made of this’. Woensdag had ik een lunchafspraak met Martin Corsten, oudste vriend in dienstjaren (60+). Bij mijn favoriete restaurant, De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen, werd het verleden en ‘wat als’ situaties uitbundig besproken. Het is natuurlijk een beetje een koe in z’n reet kijken, maar toch. Met Martin als aangever kon je ons wel uittekenen op toneel:

Ja, die linker met dat haar ben ik echt. Uiteindelijk leidde dat tot een auditie bij de KRO in Hilversum. We zouden daar een satirisch stukje uitvoeren over Vietnam. Nadat ons werd gevraagd om de bladmuziek, zonk de moed ons in de schoenen en flopte onze auditie. Buitengekomen schreeuwden wij uit onmacht ‘Katholieke Rot Omroep’. Het gebouw zweeg in alle talen. Maar achteraf geen ‘wat als’, in ieder geval hebben we het geprobeerd. Zo volgden nog het een en ander, hetgeen ik jullie bespaar. Thuisgekomen meldde LinkedIn dat er een bericht op hun site stond waar ik in genoemd werd. Uiteraard nieuwsgierig. De blog van Mr. Awesome raakte me zeer, juist omdat het 10 jaar geleden begon in San Francisco. Hier de link naar het artikel https://misterawesome.nl/life-after-startup-the-value-of-slow-connections/ zodat jezelf kunt besluiten of je het al dan niet wil lezen, anders lijkt het teveel op zelfpijperij (kan dit nog?). Nieuws van gisteren in honkbalsoftbal.nl:

Bondscoach Hensley Meulens heeft de selectie voor Team Kingdom of the Netherlands voor de vijfde editie van de World Baseball Classic rond. Supersterren als Xander Bogaerts, Didi Gregorius, Jonathan Schoop, Jurickson Profar en Andrelton Simmons vertegenwoordigen ook in deze editie het Koninkrijksteam.

Ook een aantal hoofdklassers uit de Nederlandse competitie zijn geselecteerd. Jongens met een gewoon baantje dus. Daar bedoel ik niets mee, maar toch even een vergelijk met Xander Bogaerts. Recent maakte de San Diego Padres bekend dat er overeenkomst bereikt was met Xander Bogaerts voor de komende 11 jaar voor een bedrag van (ga even zitten) $280 miljoen. Doet toch een beetje denken aan de film ‘De prins en de pauper(s)’. Maar goed, het gaat om bondscoach Hensley Meulens die we hebben leren kennen als een zeer aimabele kerel. Hij werd tot ridder benoemd in het Giants Stadion door (toen) consul generaal Bart van Bolhuis, die me bijna smeekte om tijdens de ceremonie niet mijn A’s pet te dragen. Ook hier de ‘memory’. Ivar en ik bezochten in 2013 in Arizona de lentetraining van ons favoriete honkbalteam de Oakland Athletics (A’s). Eén van de oefenwedstrijden was tegen grote concurrent San Francisco Giants waar Hensley toen hittingcoach was. Na de door de A’s gewonnen wedstrijd (12-5) wilden we Hensley even gedag zeggen en marcheerden langs een rij van hatelijke Giantfans. In het Nederlands riepen we Hensley aan, die ons onmiddellijk herkende en tot totaal onbegrip van zijn fans vrolijk in het Nederlands terug klepte.

Let op, ‘never the twain shall meet’ gaat weer eens niet op. Ivar was in z’n nopjes. Maar vanwege al die ‘memories’ en ‘wat als’ situaties, kreeg ik zo’n beklemmend gevoel van ‘er zal me toch niets gebeuren’. Dat stopte pas toen een ‘wat als’ situatie uit 1986 me duidelijk maakte wat een geluksvogel ik ben. ‘Wat als’ de toenmalige vriend van Astrid wel was meegekomen naar de reünie van Radio Ronde Venen? Had Foxy Foxtrot (ik dus) dan wel z’n kans kunnen grijpen om er met de hoofdprijs, stoere Astrid, vandoor te gaan?

Ik ben blij het grote leed van nu even te doorbreken om dit met jullie te mogen delen. Om het grote leed af te kappen, mag iedereen zijn ‘wat als’ als wens gebruiken en bidden (hopen) dat die daarna uitkomt.

Wanneer je zo’n bericht leest gaat je bloed toch koken!

Hoe zitten die lui van het Shell management in de boardroom met elkaar te lullen, vraag je jezelf af. Zo stel ik me dat voor: “kerels, sorry Sinead,” begint CEO Wael Sawan, “zoals nummer 14 al zei, elk nadeel heeft z’n voordeel.” Tevreden vervolgt hij, “de volgende crisis mogen wij met dit prachtige resultaat van $40 miljard niet aan onze neus voorbij laten gaan. Suggesties?” Verwachtingsvol blik hij in de rondte. Chairman Andrew Mackenzie schraapt z’n keel en steekt van wal: “Wael, als volgt, informeer het Financieel Dagblad dat Europa voorlopig nog in de shit zit, dat lijkt me voldoende om ook dit jaar weer een prachtig resultaat te boeken.” CFO Sinead Gorman zwijgt in alle talen, maar je kunt haar als een tevreden poes horen spinnen bij het idee dat er weer ettelijke miljarden haar kant uitkomen. Als superboekhouder weet ze daar wel raad mee. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een greintje empathie is voor al die consumenten die de hoofdprijs betalen. Ik krijg meer het beeld van een polonaise rondom de gigantische vergadertafel al zingend, “een crisis, een crisis, een crisis, in heel Europa verdient er niemand meer dan wij.” (op de wijs van ‘m’n Opa’uit Ja zuster, nee zuster). Vervolgens lekker met al die boardmembers skiën op Mount Greed:

*Zucht* Hoe leuk is het dan om van onze twee oudste zonen een foto te ontvangen uit het skigebied van Lake Tahoe, waar ze naar hartenlust boarden en skiën, zonder inhalige bijgedachten.

Gaat het hart sneller van kloppen. Mooi ook om gade te slaan dat de (mega) investering in hun jeugd van beugels z’n vruchten heeft afgeworpen, maar dit terzijde. Astrid mocht veel positieve commentaren ontvangen naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van haar Geboortesupport. En ook voor mij als planner (hoewel plannen met baby’s redelijk ondoenlijk is) pakte het niet ongunstig uit. Niet alleen genoot ik van een heerlijk diner bij De Drie Gekroonde Laarsjes in Loenen a/d Vecht (sole meunière, yummie), maar ik mocht ook een vliegticket in ontvangst nemen naar onze zoons in Californië. Wow, ik ben nog in de war, maar blij als een baby in Astrids armen.

Wat zeg ik, twee baby’s. Ik heb ze geteld; 213 baby’s heeft ze de laatste 5 jaar bijgestaan in hun jonge bestaan. Maar ook de gelukkige ouders zijn daarbij niet vergeten; troost bij een lange huilnacht, advies over de voeding, te grote instroom van visite afkappen en vaders erop wijzen dat niet elk wissewasje een Google oplossing biedt. En dit alles zonder haar stem te verheffen. Je zou bijna zeggen dat ze ervoor geboren is. Wat heeft dat met Sparta te maken? Niets natuurlijk, maar deze vraagstelling heb ik geleerd bij ‘de slimste mens’. Gisteren op bezoek bij Fortuna Sittard liepen ze bijna tegen de eerste zeperd aan sinds mensenheugenis. Maar ondanks het verlies van jeugdige middenvelder Mijnans (€€€ naar AZ) hield Sparta goed stand. Helaas kan ik de Sparta Marsch, A5 op de jukebox, niet draaien omdat mijn Seeburg de geest (tijdelijk) gegeven heeft. Mijn luidkeelse ‘Rood Wit is onze glorie’ kwam niet zo goed aan bij Astrid, plotseling kon ze haar stem wel verheffen!